Χρήστος Ζαβός
Δυστυχώς δεν ήταν ταινία. Δεν ήταν το σενάριο που στο τέλος ο καλός είναι αυτός που επικρατεί. Για φαντάσου εσύ ο σαραντάρης, να έβλεπες τότε, το Karate Kid και στο τέλος να μην κέρδιζε ο μαθητής του Μιγιάκι αλλά ο ξανθός αντίπαλος του. Άμα το τέλος ήταν τέτοιο, ούτε ένα εισιτήριο δεν θα κοβόταν στο σινεμά. Σιγά που θα πήγαινες στο video club να νοικιάσεις την ταινία και μια και δύο και τρεις φορές.
Στη ζωή, σ’ αντίθεση με τα σενάρια ταινιών δεν είναι πάντοτε ευχάριστο το τέλος. Αντιθέτως, το κακό ελλοχεύει παντού. Και δυστυχώς στις εποχές που ζούμε θριαμβεύει έναντι του καλού.
Ξέρεις… κάποιοι πιστεύουν στο χριστιανικό Θεό, κάποιοι στον Αλλάχ, άλλοι στον Βούδα και πάει λέγοντας. Ένας εκ των σημαντικότερων στοχαστών της Ελλάδας, ο Νίκος Καζαντζάκης, στήριξε τη κοσμοθεωρία του στην ύπαρξη του «Καλού» και του «Κακού». Πίστευε δηλαδή μεταξύ άλλων ότι η ιστορία της ανθρωπότητας περιστρέφεται γύρω απ’ αυτό που ο ίδιος αποκαλούσε « η αιώνια διαμάχη του Καλού και του Κακού».
Σε τούτες τις εποχές είν’ το κακό που κάνει κουμάντο. Ακόμη και σ’ ένα αδιάφορο πράγμα όπως είναι το ποδόσφαιρο. Δεν ξέρω αν επίτηδες κάνει τη λαβή ο Ράμος. Γι’ αυτό που είμαι σίγουρος είναι ότι ο Ισπανός έχει στο μυαλό του να του σπάσει τον τσαμπουκά. Αυτού του Αιγύπτιου που ξεφύτρωσε φέτος και τον αγάπησε η πλειοψηφία του ποδοσφαιρικού πλανήτη.
Ο Ισπανός ίσως να είναι ο καλύτερος στόπερ στον κόσμο, μη λέμε μαλακίες. Δεν είναι τυχαίοι οι τίτλοι που έχει πάρει σε εθνικό και συλλογικό επίπεδο. Είναι όμως και μάνα σ’ αυτά και το λέει η ιστορία του. Πιστός και αφοσιωμένος στην Μακιαβελική ρήση «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Άλλωστε ακριβώς τούτη η ρήση είναι που κατευθύνει το άθλημα και δυστυχώς τη ζωή μας γενικότερα.
Έχεις δει κανά ηγέτη ανά τις χώρες που όντως να υπερασπίζεται την ειρήνη και την αγάπη μεταξύ των λαών; Έχεις δει κάποιο καλοκάγαθο πολίτη να διατηρείται στα ψηλά στρώματα της κοινωνίας; Κάποιον δηλαδή που διατηρεί αρετές και φυλάει την ηθική του ως κόρη οφθαλμού; Άμα πας έτσι, είναι λες και πας γυμνός σε μια χώρα που οι κάτοικοι υποφέρουν από σεξουαλική στέρηση. Δεν γλυτώνεις…
Και στο ποδόσφαιρο οι Ράμος είναι που κάνουν κουμάντο. Είναι μεν ταλαντούχοι, είναι επίσης ευφυείς έχουν όμως και άλλα στοιχεία στην γκάμα τους. Άμα δεν τους παίρνει, τα βάζουν μπρος και άμα λάχει πατούν και επί πτωμάτων.
Ενώ οι Σαλάχ, πέραν του ότι είναι και λίγοι δεν έχουν το σθένος να σταθούν επάξια στον «Κακό». Αυτοί κυρίως στηρίζονται στη χαρά, στο μεράκι, στο ταλέντο και στο fair play. Δεν λέει η καρδιά τους να πα να κτυπήσουν τον άλλο για να εκπληρώσουν τον στόχο τους. Διαθέτουν έναν άλλο κώδικα αξιών που στην παρούσα φάση δεν μπορεί να επικρατήσει.
Η φώτο του κειμένου λέει πολλά. Από τη μια το κλάμα, της απογοήτευσης, του πόνου και από την άλλη η ικανοποίηση, η αίσθηση της επικράτησης. Έχω την εντύπωση ότι ακριβώς τούτη η εικόνα σηματοδοτεί και το τέλος της όποιας αθωότητας έχει απομείνει στο άθλημα.
Μόλις πριν από λίγα χρόνια ένα άλλο παιδί του «χαρούμενου ποδόσφαιρου», ο Ροναλντίνιο, έκανε πλάκα στους Ράμος και κάθε λογής Ράμος. Έχω όμως την εντύπωση ότι άμα έπαιζε τώρα ο Ροναλντίνιο ναι μεν θα ήταν μεγάλος παίκτης δεν θα μπορούσε όμως ν’ αναδειχθεί στο σημείο που είχε φτάσει προ ολίγων ετών.
Πλέον το άθλημα έχει περάσει στα χέρια των αδίστακτων. Είτε πρόκειται για τους μεγαλοπαράγοντες της ΦΙΦΑ και ΟΥΕΦΑ, είτε στους παίκτες τύπου Ράμος που δεν λογαριάζουν τίποτα και κανέναν για να φτάσουν στο στόχο τους.
Από την άλλη όμως το χαμόγελο ή το κλάμα του Σαλάχ είναι αυτό που δίνει ελπίδα στον καθένα μας. Μέσα από τα βάσανα και την αδικία είναι κανείς που φτάνει στην ευτυχία. Γιατί; Γιατί περνάς μέσα από τις αντιθέσεις και επιλέγεις το «Καλό». Σ’ αντίθεση με αυτούς που πορεύονται με το «Κακό» καταραμένοι να είναι εκεί στους αιώνες των αιώνων…
