Χρήστος Ζαβός
Είναι από τις καλοκαιρινές ιστορίες που ομορφαίνουν την καθημερινότητα του οπαδού. Να υπάρχει δηλαδή ένα σασπένς και μετά να προκύπτει happy ending. Δεν ξέρω ποιοι χάρηκαν και ποιοι όχι με την ανανέωση του Ράγιος, γιατί πολλοί ήταν οι Ανορθωσιάτες που τον απαξίωσαν κατά τη διάρκεια της χρονιάς.
Ξέρεις όπως σε κάθε ομάδα έτσι και στην Ανο, ο κύπριος οπαδός έχει μια τάση ν’ απαξιώνει τους καλούς και ν’ αφήνει στην άκρη τους μέτριους. Πιο πολλά άκουσε ο Ράγιος, παρά ο Γκάντσιεφ για παράδειγμα. Ίσως γιατί περιμένουν περισσότερα από δαύτους παρά από το μέτριο ή κακό παίκτη.
Από την άλλη όμως δεν μπορεί να μην αναγνωρίζεις κάποια ελαφρυντικά στον καθένα, ακόμη και αν είναι ο καλύτερος. Ο Ισπανός φέτος δεν είχε τις βοήθειες που θα έπρεπε να είχε. Λίγο τα προβληματικά άκρα στο μισό της σεζόν, λίγο η ανυπαρξία των χαφ, λίγο η κούραση των συνεχόμενων παιγνιδιών, η απουσία μιας εναλλακτικής λύσης που θα τον ξεκούραζε, ενδεχομένως όλα αυτά να μην τον άφησαν να διατηρηθεί σε υψηλό επίπεδο με χρονική διάρκεια. Λογικό.
Άλλωστε είναι άγραφος κανόνας στο ποδόσφαιρο. Ακόμη και οι καλοί παίκτες αποδυναμώνονται άμα το σύνολο είναι σχετικά μέτριο ή κακό. Εκτός και αν είσαι ο Μαραντόνα που παίρνει μια μέτρια ομάδα και κατακτά το Μουντιάλ. Πολλοί όμως Μαραντόνα δεν υπάρχουν στον ποδοσφαιρικό πλανήτη εξ όσων γνωρίζω.
Όπως και να έχει η παραμονή του Ράγιος μόνο επιτυχία είναι και τίποτα άλλο. Για πολλούς κιόλας λόγους.
Πρώτο, κατ’ εμέ είναι ο καλύτερος επιτελικός χαφ του πρωταθλήματος. Τέτοιο επιτελικό δεν είχαν ούτε ο ΑΠΟΕΛ, ούτε και ο Απόλλωνας ιδιαίτερα με το συνεχές ντεφορμάρισμα του Ντα Σίλβα. Άμα σ’ αυτό τον παίκτη προσθέσεις έναν σέντερ φορ τύπου Ντουρίς, εξτρέμ με αρχίδια και δύο κεντρικούς χαφ που μασάνε σίδερα, τότε κάνεις παπάδες στο δημιουργικό κομμάτι. Έτσι το βλέπω.
Κατά δεύτερο η διατήρηση του στο ρόστερ, στέλνει ένα μήνυμα σ’ όλους ότι η «Κυρία» δεν είναι γυμνή στο μεταγραφικό παζάρι. Δεν είναι δηλαδή η ομάδα, που ο καθένας μπορεί να ενοχλήσει και να της πάρει παίκτες. Αντιθέτως είναι μια ομάδα που ναι μεν δεν έχει την οικονομική δυνατότητα κάποιων άλλων, είναι όμως ένας οργανισμός που μπορεί να την εμπιστευτούν παίκτες μεγάλου βεληνεκούς, όπως οι Σίλντεφελντ, Ντουγκλάο, Πράνιτς, Βίκτορ και Ράγιος. Είναι νομίζεις τυχαίο ότι παρέμειναν όλοι αυτοί; Κάτι τους πείθει, κάτι τους εμπνέει.
Τούτο ακριβώς το δεδομένο δεν είναι και εύκολο να επιτευχθεί. Να πείθεις δηλαδή τους παίκτες σου, ότι έχεις και οργάνωση και πειθαρχία και προ πάντων στόχους. Η παραμονή του Ράγιος είναι ένα δείγμα ότι τούτη ομάδα έχει όλη τη διάθεση να συνεχίσει στον «δρόμο της επιστροφής», που ακολούθησε από φέτος.
Το γεγονός ότι έπεισε όλους σχεδόν τους παίκτες να παραμείνουν, πλην του φιλόδοξου Αρούς, είναι άξιον αναφοράς. Δεν το κάνουν πολλές ομάδες στην κυπριακή πιάτσα και όσες το κάνουν είναι αυτές που προκόβουν.
Προσωπικά πιστεύω ότι το πιο ενθαρρυντικό απ’ όλα αυτά είναι το γεγονός ότι η διοίκηση Παντελή, ξέρει να «παίζει» μπάλα. Είναι δηλαδή ένα τιμ ανθρώπων που δεν επιδίδεται σε μεταγραφές για χάριν των μεταγραφών. Όπως δηλαδή κάνουν οι περισσότερες των ομάδων ανά την Κύπρο. Που κάθε καλοκαίρι φέρνουν καραβιές από ξένους παίκτες, χάνοντας έτσι το σημαντικότερο στοιχείο στο ποδόσφαιρο… τη συνοχή.
Φέτος όπως όλα δείχνουν η Ανόρθωση θα μπει στο μαραθώνιο έχοντας μια συγκεκριμένη φιλοσοφία. Πως ήταν στον αγώνα με τη Νέα Σαλαμίνα την πρώτη αγωνιστική; Καμία σχέση. Τούτη τη φορά θα έχει ένα κορμό ποιοτικό, τον ίδιο προπονητή άρα και την ίδια ταυτότητα.
Άμα δε καταφέρει να μπολιάσει τούτο τον κορμό με άλλα ποιοτικά στοιχεία, τότε τι έχει να ζηλέψει από τους ανταγωνιστές της; Κόσμο; Έδρα; Ιστορία; Ρόστερ; Διοίκηση;
Παπάρια. Τίποτα απολύτως. Αντιθέτως έχει όλα τα εφόδια να κάνει ένα βήμα παραπάνω. Είναι και αυτή η δίψα, είναι η εμπιστοσύνη που έχει ο Ανορθωσιάτης στην ομάδα του, είναι το μέταλλο που σφυρηλατήθηκε μέσα από δεκαετίες ιστορίας… δεν έχει να ζηλέψει τίποτα και από κανένα.
