Χρήστος Ζαβός
Απεχθάνομαι την μέθοδο, την τακτική, την στρατηγική όπως θες πες το, του «one man show». Ξέρεις στο χώρο του θεάματος οι Αμερικανοί μάνα του show, επινόησαν μεταξύ άλλων και αυτή την πτυχή μέσα από την οποία, ο ένας, το άτομο, υπερέχει των άλλων, είναι ο ένας και μοναδικός που δίνει λύσεις, που ηγείται της προσπάθειας, που το παίρνει στην τελική επάνω του. Εξού και οι super heroes, οι υπέρ-ήρωες που καθίστανται πρότυπα για κάθε νέο παιδί εδώ και πολλές γενιές.
Από τον Ταρζάν μέχρι τον Τζόν Γουέιν, τον Τζέιμς Μποντ, τον Μπάτμαν, τον Σούπερμαν και τον Ράμπο, η κοινωνία είναι πλέον πέρα για πέρα εκτεθειμένη στην τακτική του one man show. Φυσικά δεν είναι τυχαία, ούτε προκύπτει από το μυαλό κάποιου σπουδαίου σεναριογράφου όλο αυτό. Πηγάζει μέσα από την πραγματικότητα, υπάρχουν όντως άτομα που ξεχωρίζουν είτε λόγω της ποιότητας του χαρακτήρα τους, είτε του ταλέντου τους, των ικανοτήτων τους γενικότερα.
Και ο αθλητισμός δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση. Ίσα, ίσα που ο χώρος τροφοδοτείται συνεχώς από τους σούπερ-ήρωες, ιδιαίτερα δε τη σύγχρονη εποχή όπου και το ποδόσφαιρο συμπεριλαμβάνεται στο χώρο του θεάματος. Εννοείται ότι αυτή του τύπου η προσέγγιση αποτελεί βούτυρο στο ψωμί των οικονομικών συμφερόντων που άπλωσαν τα χέρια τους στο άθλημα και όχι μόνο.
Το ξέρω, σε κούρασα. Τι σχέση έχουν τώρα όλα αυτά; Θέλω να σου πω στην τελική ότι το one man show στην Κύπρο ή στο ποδόσφαιρο μας δεν είναι και πολύ συνηθισμένο φαινόμενο. Και άμα καμιά φορά το δεις, είτε στο χώρο του θεάματος, είτε στο ποδόσφαιρο μοιάζει με κακέκτυπο της αυθεντικής έννοιας.
Έλα όμως που στο Αντώνης Παπαδόπουλος, το είδαμε και το απολαύσαμε. Και το απολαύσαμε γιατί ακριβώς η εμφάνιση του Αλ Ταμάρι μοιάζει να προέρχεται με τον πλέον αυθεντικό τρόπο από την ιδέα του σούπερ ήρωα. Αυτού δηλαδή που στο ποδόσφαιρο θα πάρει την ομάδα στις πλάτες του, θα κάνει σμπαράλια τον αντίπαλο, θα εκνευρίσει έναν παίκτη του μεγέθους Πράνιτς, θα εκθέσει την αριστερή γραμμή και τα κεντρικά χαφ του αντιπάλου, θα κερδίσει ένα έξυπνο πέναλτι και στο τέλος τι κάνει ο αθεόφοβος;
Παίρνει τη μπάλα από τον άξονα, περνάει ανάμεσα στους Σίλντεφελντ και Ιγκεμπόρ, τραβάει τον Ντουγκλάο από την άλλη μεριά, μένει σαστισμένος ο Στρούνα και καρφώνει στα ίσια τον Βάργκιτς. Και μ’ έναν τρόπο λες και παίζει με τα δεύτερα στην Ιορδανία όπου ο βαθμός δυσκολίας μοιάζει τόσο, όσο ένα σκύλος να σηκώσει το πόδι του και να κατουρήσει.
Αποθέωση. Το γράφω με απόλυτη ειλικρίνεια, χωρίς ίχνος υπερβολής η συγκεκριμένη φάση σε παραπέμπει στη δυτική Μεσόγειο, στην πρωτεύουσα της Καταλονίας, τη Βαρκελώνη. Φοβάμαι να γράψω τι ακριβώς μου θυμίζει μήπως και φανεί σαν η σούπερ υπερβολή.
Σίγουρα δεν φοβήθηκαν οι συμπατριώτες του, όταν τον αποκάλεσαν «Μέσι της Ιορδανίας». Τελικά οι γείτονες δεν είναι και τόσο φαφλατάδες, όσο μάλλον είμαστε εμείς. Αντιθέτως, μοιάζουν να είναι σούπερ ρεαλιστές. Γιατί όντως το παιδί τους, δεν είναι Μέσι αλλά «Μέσι της Ιορδανίας» είναι σίγουρα.
Και κάπου εδώ σκάζουμε όλοι. Εμείς που θεωρήσαμε ότι όλα αυτά είναι από τα γνωστά επικοινωνιακά τρικ που κάνουν οι δημοσιογράφοι για να αβαντάρουν μεταγραφές της ομάδας τους. Εμείς που θεωρήσαμε ότι ο "Μάκης", για να δικαιολογήσει τα ψώνια του από την Ιορδανία αποφάσισε να μας πει και καμιά μαλακία μήπως και τη καταπιούμε.
Να σκάσουν και όλοι αυτοί που αμέσως υποτίμησαν τη μεταγραφή απλά και μόνο λόγω της καταγωγής του. Να σκάσουν οι ρατσιστές του τόπου τούτου, που χωρίς να έχουν ιδέα έκριναν ότι ένα παιδί από την Ιορδανία δεν έχει το δικαίωμα να κουβαλά μαζί του ένα ταλέντο. Να σκάσουν και οι υπερόπτες τούτου του νησιού, που λες και κατάγονται από την Ολλανδία ή τη Βραζιλία, υποτιμούν το ποδόσφαιρο της γείτονας χώρας.
Δεν ξέρω αν στην Κύπρο έχουμε βγάλει ένα ταλέντο όπως δείχνει να διαθέτει ο μικρός. Τον Αλωνεύτη θυμάμαι, που επίσης το αριστερό του πόδι κάνει έρωτα χρόνια τώρα με τη στρογγυλή θεά. Μέσι της Κύπρου δεν έχουμε. Ούτε καν νέο Αλωνεύτη... αλλά οι Ιορδανοί έχουν ένα παιδί και δικαίως το χαίρονται.
Για να το πάμε και λίγο παρά πέρα, στο αγωνιστικό, ξανά μανά θα πρέπει να σκάσουμε εμείς που θεωρήσαμε ότι ο ΑΠΟΕΛ δεν μπορεί να βασίζει το παιγνίδι του σ’ έναν πιτσιρικά που πρώτα φορά παίζει σ’ ένα τέτοιο επίπεδο. Δεν είναι ότι ήμασταν και παράλογοι, αλλά τελικά ο ενθουσιασμός του μικρού δεν σταματά ούτε στο Παπαδόπουλος, ούτε αν έχει απέναντι του τον Πράνιτς ή τον Σίλντεφελντ.
Στον αγώνα δε με την Ανόρθωση, εκνεύρισε τόσο πολύ τον Πράνιτς που χάνει τη ψυχραιμία του και υποπίπτει στο πέναλτι. Ποιον, τον Πράνιτς που θα μπορούσε να ήταν πατέρας του. Που άμα το δεις, ποδοσφαιρικά και μόνο, μοιάζει με παππού του. Τίποτα ο μικρός. Το ταλέντο του, δεν τιθασεύεται ούτε από φόβο, ούτε από σεβασμό.
Ας απολαύσουμε όλοι εμείς που αγαπάμε το άθλημα ένα δώρο που μας πρόσφερε ο «θεός του ποδοσφαίρου» από την Ανατολή. Σκασμός επιτέλους να παρακολουθήσουμε την εξέλιξη ενός ταλαντούχου παιδιού…
