ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...

De Ζαβού: Ρούλα μου, Μαρούλα μου

Χρήστος Ζαβός

Χρήστος Ζαβός

Έχει πλάκα όντως. Ξέρεις το ΡΙΚ για μας λειτουργεί ωσάν και είναι «πηγή» παιδικών συναισθημάτων. Έχουμε ταυτίσει ενδόμυχα την τηλεοπτική θέαση του τότε μοναδικού καναλιού με διάφορες εμπειρίες μας στην παιδική ηλικία.

Άμα περάσεις από το ντιβάνι του ψυχαναλυτή και έχεις μεγαλώσει στην Κύπρο τη δεκαετία του 80’, δεν υπάρχει περίπτωση να μην κάνεις αναφορά στο Ραδιοφωνικό Ίδρυμα.

Από τη παιδική ζώνη των 17:00 μέχρι και το δελτίο των 20:30, η φαντασία ενός μικρού παιδιού μεγάλωνε μέσα από τα καρτούν, κατανοούσε τον τόπο του μέσω των κυπριακών σκετς και με τις λιγοστές αθλητικές εκπομπές μυήσουν στον «Κόσμο των σπορ».

Προσωπικά η τελευταία σειρά που παρακολούθησα από το Ραδιοφωνικό Ίδρυμα, ήταν ίσως η πρώτη βραζιλιάνικη σαπουνόπερα που προβλήθηκε στην Κύπρο με τον τίτλο «Ιζάουρα».

Και ενώ η γιαγιά περίμενε πως θα εξελιχθεί το love story μεταξύ του μεγάλο τσιφλικά, της νεαρής κυρίας και του φτωχού εργαζόμενου, στο μυαλό μου αποτυπωνόταν η κακομεταχείριση που είχαν οι μαύροι σκλάβοι στο κτήμα που ζούσαν.

Από τότε έχουμε δει πολλά. Η ανισότητα, η κακομεταχείριση, ο ρατσισμός, η διαφορά του πλούσιου με τον φτωχό, "απέδρασαν" από το χαζοκούτι και ήρθαν να μας συναντήσουν στην σκληρή πραγματικότητα.

Το ΡΙΚ όμως παραμένει εκεί. Και μόνο ένα τηλεοπτικό πλάνο να παρακολουθήσεις είναι λες και μοιάζει κολλημένο με τον χρόνο. Σου θυμίζει τους Λιβανέζους πρόσφυγες στη Λεμεσό, τις Σκανδιναβές τουρίστριες στην Αγία Νάπα, τον τότε πρόεδρο Σπύρο Κυπριανού, την οικολογική καταστροφή του Τσερνομπίλ, τον Μαραντόνα στο Mουντιάλ του 86 και κάθε λογής φιγούρες ή προϊόντα της ρομαντικής δεκαετίας του 80’.

Ας αφήσουμε όμως τον ρομαντισμό και ας μιλήσουμε για το τώρα. Θέλοντας και μη (από το Face Βοοκ κανείς δεν γλυτώνει), δεν μπορούσαμε να αποφύγουμε τη συζήτηση που εξελίσσεται στο στούντιο του Ιδρύματος μεταξύ δύο παρουσιαστών και της ανταποκρίτριας εδώ στη Λεμεσό.

Τα ονόματα ταιριάζουν κιόλας γάντι με την κυπριακή λαογραφία που τόσο πρόβαλλε ή προβάλλει το ΡΙΚ. Σταυριανή, Σωτηρούλα και Σταύρος. Μόνο ο παπάς του χωριού έλειπε και το κορίτσι με τη στάμνα.

Σε δημοσιογραφική εκπομπή του Ραδιοφωνικού Ιδρύματος, με θέμα την εκδήλωση διαμαρτυρίας των Αελιστών, εξελίσσεται μια κουβέντα που μόνο δημοσιογραφικό λόγο δεν σου θυμίζει. Αντιθέτως ο σνομπισμός, η ειρωνεία, ο χλευασμός και η κινδυνολογία αποτελούν βασικά συστατικά της δημοσιογραφικής ενημέρωσης του τηλεθεατή.

Παρεμπιπτόντως, ν αναφέρω ότι το ποδόσφαιρο δεν αποτελεί σοβαρό λόγο για να συγκεντρωθεί κανείς στο κέντρο της πόλης. Θα ήταν δηλαδή πολύ πιο εποικοδομητικό να μαζευόταν ο κόσμος για να διαμαρτυρηθεί για την περιβαλλοντική και πολεοδομική καταστροφή που υπόκειται η πόλη, με όλους τους πύργους που ανεγείρονται στο παραλιακό της μέτωπο. Στην Κύπρο ζούμε, γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά ότι η σοβαρότητα δεν είναι και το κύριο χαρακτηριστικό του λαού μας.

Ας είναι όμως και έτσι. Δικαίωμα τους, συγκεντρώθηκαν καμιά τρακοσαριά άτομα και ειρηνικά εξέφρασαν την διαμαρτυρία τους. Για τον δικό τους λόγο. Ο οποίος μάλλον ήταν σοβαρός νοουμένου ότι και η ίδια η Επίτροπος Προσωπικών Δεδομένων χαρακτήρισε παράνομη τη διαδικασία που ακολουθήθηκε στο ματς Απόλλωνας ΑΕΛ, που είχε ως αποτέλεσμα χιλιάδες κόσμος να μείνει εκτός γηπέδου.

Οι δημοσιογράφοι όμως, επέλεξαν να επικεντρωθούν σ’ άλλα θέματα. Όχι στην παράνομη διαδικασία που έλαβε μέρος, ούτε φυσικά στα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζει το ποδόσφαιρο, τη διαπλοκή, τον υπόκοσμο που χει μπει στο άθλημα, την ανάμειξη των πολιτικών κομμάτων, τα ακροδεξιά στοιχεία που εισέβαλαν στις κερκίδες ή ακόμη και τη διαχρονική ανικανότητα της Πολιτείας ν’ αντιμετωπίσει μια αρρωστημένη κατάσταση.

Η δημοσιογραφική κουβέντα ξεκινά με την παραδοχή της ίδιας της ανταποκρίτριας ότι δεν καταλαβαίνει το νόημα της συγκέντρωσης έξω από την Επαρχιακή Διοίκηση. Ακολούθως εφαρμόζει το τρικ της δημοσιογραφικής υπερβολής αναφέροντας το ρίξιμο κροτίδων, το άναμμα φωτοβολίδων , τη «χρησιμοποίηση του σπρέι από δω και από κει» δημιουργώντας στο μυαλό του τηλεθεατή ένα σκηνικό ψιλό πολεμικό, μολονότι δεν έσπασε μύτη, ούτε και κανείς είχε παράπονο.

Μας είπαν επίσης ότι τα συνθήματα τους ήταν εξαιρετικά υβριστικά και σοκαριστήκαμε αφού μάθαμε ότι στο γήπεδο βρίζουν. Μόνο στο γήπεδο. Αυτοί οι άγνωστοι που καμία σχέση δεν έχουμε μαζί μας.

Λαμβάνοντας την πάσα, το δίδυμο των παρουσιαστών μ’ ένα συνεχές υπεροπτικό ύφος αναρωτιόντουσαν μεταξύ άλλων κατά πόσο κάποιος εκ των παρευρισκομένων είναι ικανός να προβεί σε ομιλία ενώπιον των υπολοίπων. Μας βοηθούν δηλαδή να διαπιστώσουμε ότι κανένας εκ των 300 συμπολιτών μας, δεν διαθέτει τη λογική να εκφράσει λόγο.

Σε κάποια φάση προκύπτει και μια δόση στοργής εκ μέρους των συνομιλητών που κυνικά η αλήθεια, αναρωτιούνται ποιο είναι το μέλλον αυτών των ανθρώπων. Λες και δεν είναι μέρος της κοινωνίας μας. Λες και είναι εξωγήινοι που τους έφερε κάποιο άστρο. Λες και δεν ζουν ανάμεσα μας. Λες και δεν είναι «προϊόν» αυτής της κοινωνίας που εμείς οι δημοσιογράφοι κρίνουμε καθημερινά.

Προς το τέλος της κουβέντας ή του σκετς καλύτερα, προβαίνουν σ’ ένα κρεσέντο κινδυνολογίας αναλύοντας μας με λεπτομέρεια τι θα συνέβαινε αν παρέμβαινε η αστυνομία. Και φυσικά τέτοιου είδους προσέγγιση δεν θα μπορούσε να απουσιάσει και η αναφορά στα μικρά παιδιά. Γίνεται έτσι πιο τραγικό το σκηνικό. Πιο μελό. Εάν δηλαδή παρέμβαινε η αστυνομία, η οποία δεν παρέβηκε γιατί δεν υπήρχε λόγος, θα είχαμε και θύματα. Και ίσως να ήταν και μικρά παιδιά.

Αφού οι ομιλητές μας υπενθυμίζουν ότι κανένας εκ των διαμαρτυρόμενων δεν έχει καν αντίληψη να κατανοήσει τ’ αυτονόητα μας πετούν και το εξής επαναστατικό που ευτυχώς δεν το άκουσε ο Κάστρο γιατί δεν θα ήταν Κομαντάντε αλλά δικηγόρος στη Κούβα του Μπατίστα.

«Το να ενοχλείς τον άλλο δεν είναι ενδεδειγμένος τρόπος για να διεκδικήσεις τα δικαιώματα σου» είπαν και καταγράφηκε στην εγκυκλοπαίδεια της ανθρώπινης επανάστασης.

Με λίγα λόγια, άμα κάποιος θέλει να διεκδικήσει τα δικαιώματα του καλό θα ήταν να μην το πει σε κανένα, γιατί το ΡΙΚ προβάλλει κυπριακά σκετς που αναφέρονται στον περήφανο και αδούλωτο κυπριακό λαό.

Τσιμουδιά γιατί ενοχλείτε τον άλλο που ζει στον κόσμο του. Αυτόν που μας πλασάρουν οι έγκυροι δημοσιογράφοι δια της ενημέρωσης τους. Η οποία δεν είναι μονομερής. Καλύπτει πάντοτε όλες τις μεριές, χωρίς ίχνος υποτίμησης προς τον καθένα…

 

De Ζαβού: Τελευταία Ενημέρωση

Αδέλφια Ασιάτες!!!

Αδέλφια Ασιάτες!!!

Μετά από τόσα χρόνια ανεπανάληπτων επιτυχιών και συγκινήσεων, κρίνεται ως αναγκαία η εξεύρεση ενός νέου μοντέλου.
Χρήστος Ζαβός
 |  DE ΖΑΒΟΥ
Τι ομάδα είστε;

Τι ομάδα είστε;

Η απάντηση δόθηκε επανειλημμένα, το ερώτημα πια είναι άλλο και πολύ πιο ουσιώδες
Χρήστος Ζαβός
 |  DE ΖΑΒΟΥ
Legalize it…

Legalize it…

Η «ποινικοποίηση» των πανηγυρισμών, πάει κόντρα στο ποδόσφαιρο
Χρήστος Ζαβός
 |  DE ΖΑΒΟΥ
Αππωμάρα

Αππωμάρα

Όπως και στο γενικότερο κοινωνικό πλαίσιο, έτσι και στο ποδοσφαιρικό χώρο, η αππωμάρα καθορίζει τις συμπεριφορές
Χρήστος Ζαβός
 |  DE ΖΑΒΟΥ
Ομόνοια: Τι θέλουν;

Ομόνοια: Τι θέλουν;

Η ασάφεια στις επιδιώξεις της διοίκησης γεννάει ερωτήματα, πιο βασανιστικά και από το ενδεχόμενο να χαθεί το φετινό πρωτάθλημα ...
Χρήστος Ζαβός
 |  DE ΖΑΒΟΥ
Free… Σα Πίντο

Free… Σα Πίντο

Εξοντωτική ποινή… που μοιάζει με γκιλοτίνα στο κεφάλι του Πορτογάλου
Χρήστος Ζαβός
 |  DE ΖΑΒΟΥ
Αμήν!!

Αμήν!!

Άμα έχει «Ανορθωσιάτικο δαίμονα»… θα έχει και θεό
Χρήστος Ζαβός
 |  DE ΖΑΒΟΥ
Μιλώντας για modern football…

Μιλώντας για modern football…

Η απόφαση της Ομόνοιας εκτός από ξένη για τη κοσμοθεωρία μας, θέτει σε νέο επίπεδο τη σχέση οπαδού- ομάδας
Χρήστος Ζαβός
 |  DE ΖΑΒΟΥ
Μεταγραφές;

Μεταγραφές;

Το ερώτημα δεν είναι υπαρξιακό… άπτεται πρακτικών ζητημάτων
Χρήστος Ζαβός
 |  DE ΖΑΒΟΥ
X