Χρήστος Ζαβός
Δεν είμαι πλέον «οπαδός-δημοσιογράφος»… δεν σημαίνει όμως ότι εξασφάλισα την αντικειμενικότητα, η οποία έτσι και αλλιώς δεν ευσταθεί όταν κάποιος δημοσιογραφεί την προσωπική άποψη του.
Για να σου είμαι ειλικρινής παρακολουθώντας το φετινό κυπριακό πρωτάθλημα, λόγω δουλειάς, κατέληξα, εύκολα κιόλας, στο συμπέρασμα που λίγο, πολύ, όλοι καταλήξαμε. Ο Απόλλωνας είναι μακράν η καλύτερη ομάδα της σεζόν. Τους λόγους τους έχουμε γράψει όλο αυτό τον καιρό, συνεπώς θα ήταν πλεονασμός να ν’ αναφέρουμε κάτι περισσότερο.
Γάμησε τα αγωνιστικά, την ποιότητα της ομάδας και πάει λέγοντας. Θέλω να σε πάω σ’ ένα άλλο ερώτημα το οποίο δημιούργησε η ίδια η ομάδα.
Μπορεί ο Απόλλωνας του 2017-2018, να κάνει κάτι που πια δεν είναι καθόλου εύκολο, σε σχέση με τις προηγούμενες εποχές; Δηλαδή να ξεκινήσει μήνα Ιούλιο, να περάσει μέσα από δύο προκριματικούς, να παίξει έξι παιγνίδια στους ομίλους με περίσσια αξιοπρέπεια, να αποκαθηλώσει τον ΑΠΟΕΛ μετά από πέντε χρόνια και να κατακτήσει για Τρίτη συνεχόμενη χρονιά το κύπελλο;
Με συγχωρείς άμα το περασμένο καλοκαίρι υπήρχε Απολλωνίστας που οραματίστηκε ένα τέτοιο σενάριο, μάλλον θα συμμετείχε σε πειράματα μυστικών υπηρεσιών για το πώς θα ελεγχθεί η σκέψη των ανθρώπων. Ξέρεις… ισχυρές δόσεις παραισθησιογόνων, επαναλαμβανόμενα ηλεκτροσόκ, βασανιστήρια και επίσκεψη στο νευρολόγο για εξέταση στον εγκέφαλο, μια με δύο φορές την εβδομάδα. Αν υπάρχει έστω και ένας, ας επικοινωνήσει με την διεύθυνση της ιστοσελίδας, θα ήταν τιμή μου να τον γνωρίσω.
Όπως και να έχει πάμε πίσω στο ερώτημα. Μπορεί να το κάνει; Και όμως η απάντηση με βάση τα δεδομένα, τα πραγματικά δεδομένα που έχουμε ενώπιον μας, είναι πέρα για πέρα θετική. Δηλαδή όντως ο φετινός Απόλλωνας μ’ αυτό το ποδόσφαιρο που παίζει, με αυτές τις μονάδες που διαθέτει, με τις πολλές επιλογές που υπάρχουν στον πάγκο και τη σοβαρότητα που βγάζει ως σύνολο… ναι μπορεί να το κάνει.
Αυτά όλα με βάση τη λογική. Έλα όμως που γαμώ το μιλάμε για ποδόσφαιρο. Και όποιος έχει ταυτίσει το ποδόσφαιρο με τη λογική, καλύτερα ας ασχοληθεί με τη μαγειρική ή με τη μόδα. Δυστυχώς και με συγχωρείς που είμαι τόσο κυνικός, μπορεί να προκύψει ένα άλλο σενάριο, εντελώς αντίθετο. Που θα μοιάζει με τραγωδία… ποδοσφαιρική πάντα μιλάμε.
Και για να εμπλέξουμε κιόλας το ρεαλισμό στην κουβέντα… δυστυχώς θα πρέπει όλοι να έχουμε λίγη ακόμη υπομονή. Γιατί από τη θεωρία στην πράξη είναι μια διάσταση διαφορά.
Πάντως μια ομάδα που προπορεύεται στο πρωτάθλημα, έχει επικρατήσει του βασικού της αντιπάλου, τρεις φορές, αποκλείει σχετικά εύκολα, ίσως τη τρίτη καλύτερη ομάδα της σεζόν και πάει στον ημιτελικό… τότε ναι, μπορεί να το κάνει.
Και δεν είναι μόνο αυτό, ας πάρουμε για παράδειγμα το χθεσινό παιγνίδι με την Ανόρθωση. Ο αντίπαλος τα παίζει όλα για όλα, εσύ έχεις το νου σου πρωτάθλημα και τον αφήνεις μακριά από την εστία σου για 85 και κάτι λεπτά.
Οκ… χέστηκες πάνω σου, βλέποντας το Ντουγκλάο να κάνει το 2-2, αλλά άμα δεις το παιγνίδι… την Ανόρθωση την είχες για πλάκα. Εδώ γίνεται αλλαγή ο Παπουλής και λες… «ρε αυτός ξεκουράζει παίκτες με την Ανόρθωση, στο 1-0;».
Συνεχίζοντας για το παιγνίδι… δεν θέλω να σου γράψω για τον Άλεφ, γιατί θα νομίσεις ότι τον έχω γκόμενο… στην Κύπρο είμαστε μπορεί να σου καταλογίσει ο καθένας το οτιδήποτε. Δεν μπορώ όμως να μη σου πω, ότι τούτος ο ποδοσφαιρικός έρωτας με τον τρόπο που αγωνίζεται με κάνει να νομίζω ότι είμαι στο πέμπτο κέντρο του Lady’ sSmile, παίζω μπάλα και τρώω καρπούζι. Τι Lady’s Smile και μαλακίες… Κόπα Καμπάνα.
Άσε τον Άλεφ… πάει ο Λέβι να πρεσάρει ψηλά τον Απόλλωνα. Που πέραν της ικανότητας του να κυκλοφορεί τη μπάλα, έχει στόπερ τους Άλεφ και Ρομπέρζ. Αμφότεροι θα μπορούσαν να παίξουν, ως χαφ, στην ενδεκάδα οποιασδήποτε ομάδας στην πρώτη εξάδα.
Στόπερ δηλαδή που ξέρουν μπάλα. Ξέρεις γιατί εμείς οι «παλαιότεροι» και ακόμη οι παλιότεροι, θεωρούμε ότι το καλό στόπερ είναι ο Σκούλλος της δεκαετίας του 90. Όχι, τα στόπερ στη σύγχρονη εποχή, επιβάλλεται να γνωρίζουν μπάλα όπως γνωρίζει ένας κεντρικός χαφ. Μη το συζητάς.
Δεν φτάνει αυτό, είναι το κέντρο της Ανόρθωσης αδύναμο και δίνει χώρο στο φετινό Απόλλωνα. Είναι λες και μπαίνεις σε κλουβί με ύαινες και κρατάς πάνω σου μπριζόλες και παϊδάκια, φρέσκο σφαγμένα. Ας είμαστε λίγο σοβαροί.
Δεν δίνεις χώρο του Απόλλωνα στην κόντρα. Και όμως η Ανόρθωση το κάνει, αφού πάει να πρεσάρει ψηλά και ο Απόλλωνας έχει Ρομπέρζ, Άλεφ, Πέδρο, Σακέτι, Μάρκοβιτς, Παπουλή, Σκέμπρι, Βασιλείου, Ζελάγια, Ζάντερ. Και που δεν έφαγε τρία ο αντίπαλος, καλά του είναι. Έπαιξε όμως με τη φωτιά και όμως δεν το πλήρωσε.
Ξανά λέω το θέμα δεν είναι το αγωνιστικό. Τα είπαμε δεκάδες φορές φέτος. Το ερώτημα είναι αυτό που γράψαμε και πιο πάνω. Και δυστυχώς δεν έχουμε απαντήσεις πάρα μόνο στη θεωρία.
Είπαμε για τη θεωρία, αναφερθήκαμε για τη πράξη, εμπλέξαμε και το ρεαλισμό… ας μιλήσουμε τέλος και λίγο φαντασιακά. Άμα υπήρχε ποδοσφαιρική δικαιοσύνη και αποφάσιζε να παραδοθούν και τα δύο τρόπαια στον Απόλλωνα του Σοφρώνη, νομίζω ότι κανείς από μας δεν θα έλεγε « ρε το μαλάκα το δικαστή, τι απόφαση έβγαλε;».
Ξαναλέω δυστυχώς θα «ταλαιπωρηθούμε» λίγο ακόμη με το ερώτημα… «Ρε λες;».
