Χρήστος Ζαβός
Στη βραχονησίδα της υπερβολής και του φανατισμού, δεν είναι περίεργο κάποιοι να αντιλαμβάνονται τον αποκλεισμό ως το τέλος του κόσμου. Άμα κιόλας έχουν καλομάθει σε θετικές καταστάσεις τότε πνίγονται σ’ ένα ποτήρι νερό. Θεωρούν ότι η ζωή δεν έχει νόημα. Στο σεξπηρικό ερώτημα «να ζει κανείς ή να μην ζει;», η απάντηση γι’ αυτούς είναι απλή. Να μην ζει και χέσε μας Σέξπιρ. Στην απελπισία τους δε, κάποιοι ψάχνουν λεπίδες, κάποιοι σκοινί, κάποιοι το Ντε Καμάργκο, άλλοι πιο παλιοί τον Μούρς.
Το θέμα όμως δεν είναι το πώς αντιλαμβάνεται ο φανατικός ή αν θες ο απλός οπαδός του ΑΠΟΕΛ. Η ουσία είναι πως το αντιλαμβάνεται ο πρόεδρος, οι συνεργάτες του και ο επικεφαλής του οικονομικού τμήματος της εταιρείας.
Όντως η απώλεια, σε οικονομικά κυρίως θέματα είναι τεράστια. Και κάπου εδώ τίθεται το ερώτημα κατά πόσο υπάρχει ένα πλάνο με βάση τα δεδομένα έτσι όπως αυτά προέκυψαν από τον αποκλεισμό. Την ερώτηση θα την απαντήσει ο πρόεδρος είτε προφορικά πολύ περισσότερο δε στην πράξη.
Είναι αλήθεια ότι εκ του μακρώθεν, φαίνεται ότι επί Πετρίδη, ο ΑΠΟΕΛ στηριζόταν στα λεφτά που έρχονται από την ΟΥΕΦΑ. Δεν μιλάμε για ποσά, που παίρνεις εσύ και εγώ αλλά εκατομμύρια. Πάνω σ’ αυτά μπόρεσε και επένδυσε σε υποδομές, προπονητικά κέντρα, πολυτελή γραφεία, δαπανηρές μεταγραφές και ίσως κάποια άλλα κονδύλια, διαφορετικού τύπου.
Ίσως αυτό να είναι και το πιο δύσκολο επιχείρημα του προέδρου. Γιατί μπορεί κάποια χρήματα να διοχετεύτηκαν σε σωστές κατευθύνσεις κάποια άλλα όμως αποτελούν σπατάλη εις βάρος της εταιρείας. Άμα δηλαδή βάλεις κάτω, λεφτά που δόθηκαν σε αποζημιώσεις προπονητών ή αποτυχημένων μεταγραφών, μπορεί και να φτιάχνεις προϋπολογισμό μιας μεσαίας ομάδας του πρωταθλήματος. Οι πολιτικές του τύπου, φύγε, έλα εσύ, πάρε και φύγε, δεν θα είναι πλέον και πολύ εφικτές.
Και επειδή ακριβώς στενεύουν τα περιθώρια, θα πρέπει ο Πετρίδης και όποιοι κάνουν κουμάντο να είναι δύο και τρεις φορές προσεκτικοί. Μα είναι και λογικό.
Σκέψου εσύ να παίρνεις ένα μισθό της τάξεως των 10 χιλιάδων. Πας καμιά Βραζιλία για μπάνια στη Κόπα Καμπάνα, πας καμιά Ελβετία για σκι το χειμώνα, ψωνίζεις στο Μιλάνο τα ωραία σου ρουχάκια και τρως μάγουλο χοίρου γαρνιρισμένο με λάδι τρούφας. Άμα όμως την επόμενη μέρα οι 10 χιλιάδες, μειωθούν στα χίλια, πας για μπάνια στην Ορόκλινη, το χειμώνα κλείνεσαι σπίτι και παίρνεις σόμπα γκαζιού, ψωνίζεις στις εκπτώσεις και τρως μια μιξ με κρεμμύδι και δεν σε νοιάζει αν μυρίζει το στόμα σου. Έτσι και αλλιώς η φτώχεια θέλει καλοπέραση.
Εν ολίγοις θεωρώ ότι η εξοικείωση με τη νέα κατάσταση ίσως να είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα στο οποίο θα κληθεί ν’ απαντήσει ο πρόεδρος. Που ενδεχομένως να έχει καλομάθει. Μπορεί και όχι όμως… θα δείξει.
Υπάρχει όμως και μια άλλη παράμετρος που ίσως να δυσκολεύει την κατάσταση. Έχει να κάνει κυρίως με το πώς θα το αντιληφθεί ο κόσμος όλο αυτό. Στην Κύπρο ζούμε, δεν είναι θέμα των Αποελιστών αλλά όλων μας, στις δύσκολες καταστάσεις ξεκινούν οι γκρίνιες, οι ξερόλες φουσκώνουν τα στήθια τους και ξεσπαθώνουν, η καχυποψία φουντώνει και όλοι αυτοί που περιμένουν στη γωνία ακονίζουν τα μαχαίρια και ξεθάβουν τα τσεκούρια. Με λίγα λόγια σου κάνουν τη ζωή δύσκολη.
Είναι επίσης ένα ακόμη θέμα για το πώς θα το αντιμετωπίσει ο πρόεδρος. Ο οποίος τους είχε στα όπα, όπα. Τώρα όμως δεν είναι έτσι. Τώρα ο ξερόλας, θα ξεκινήσει "γιατί ο Μπαλταζάρ", "τι κάνει ο Καραβίδας", "που παν τα λεφτά", "ποιος είναι ο Ποτέ", "ας το καλό με τον ένα, ας το καλό με τον άλλο"... και η μαλακία να βαράει σύννεφο.
Όπως όλοι μας έτσι και ο ΑΠΟΕΛ στις αναποδιές καλούμαστε ν’ αλλάξουμε τακτικές. Υπάρχει και το Γιουρόπα, δηλαδή μη τρελαθούμε κιόλας. Αν οι δέκα χιλιάδες μειωθούν στις τέσσερις είναι πολύ καλύτερο από το να πάρεις χίλια. Εκεί πρέπει να εστιάσουν.
Η ζωή τους όμως γίνεται δύσκολη. Εδώ σε θέλω Μάκη μου και άμα αντέξεις πάλι θα σου βγάλουμε το καπέλο, όπως το έχουμε ξανακάνει κιόλας. Αφήνουμε πια τα κονσέρτα και ακούμε κανά λαϊκό του τύπου, «Άπονη ζωή». Ωραία είναι και έτσι. Φτάνει να ξέρεις να το κουμαντάρεις.
