Χρήστος Ζαβός
Όπως τα παραμύθια έρχονται στο μυαλό σου, αναμνήσεις από το παρελθόν. Όπως τότε το καλοκαίρι του 2007, ψιλό- ψάρι στο ρεπορτάζ της ΑΕΛ, επισκέφτηκα τα γραφεία του Πίτερ Θίο για μια συνέντευξη στο περιοδικό Shoot and Goal.
Κάθισα που λες στο γραφείο του και ο ευτραφής τότε διαχειριστής του ποδοσφαιρικού τμήματος, παρήγγειλε για κολατσιό δύο σάντουιτς από φαστφουντάδικο της Τουριστικής. Αφού τα καταβρόχθισε και ενώ παίρναμε τη συνέντευξη, έριξε μια σιέστα πέντε δέκα λεπτών. Σωστό, τόσο βάρος πώς να το αντέξεις άμα δεν ξεκουράσεις το σώμα.
Μικρός τότε, νόμιζα ότι θα γίνω ο γκράντε δημοσιογράφος, δεν άντεξα και έριξα μια ματιά στις σημειώσεις που είχε ενώπιον του. Κάπου κει είδα για πρώτη φορά στη ζωή μου τ’ όνομα «Ντούσαν Κερκέζ».
Ξύπνησε ο Πίτερ, αποχαιρετιστήκαμε και έτρεξα στα γραφεία του 24 sports, για να ερευνήσω τούτη την περίπτωση. Τόσο άγχος να κάνω και εγώ καμιά αποκάλυψη, κανονικά «αλήτης, ρουφιάνος, δημοσιογράφος», ανακαλύπτω ότι πρόκειται για ποδοσφαιριστή Βόσνιο, με καλό βιογραφικό και διεθνή με την εθνική της χώρας του.
Το δημοσιεύω, «αποκλειστικό», όπως τα παιδιά που αυνανίζονται για πρώτη φορά, ο απόλυτος οργασμός και λίγη ώρα μετά με παίρνει ο Θίο, έκπληκτος σχεδόν τρομαγμένος για να με ρωτήσει πως το έμαθα.
Πάλι «αλήτης, ρουφιάνος, δημοσιογράφος» απλά του είπα να μην τα βάζει μαζί μου γιατί τα ποδοσφαιρικά Βαλκάνια τα γνωρίζω καλύτερα από τη Λεμεσό. Από τότε κάθε φορά που με έβλεπε απλά έβγαζε σεβασμό. Που να ήξερε ο αθεόφοβος;
Λίγη σημασία έχει. Ο Ντούσαν στην πρώτη του σεζόν ήταν ο άνθρωπος που έσωσε σχεδόν την ΑΕΛ από τη διαβάθμιση, αφού μαζί με τον Ρόκε είχαν κάνει εξαιρετικές εμφανίσεις στα πλέι οφ, σώζοντας την παρτίδα τη τελευταία στιγμή. Οκ, γινόντουσαν κάτι μαγειρέματα αλλά ακόμη και έτσι κάποιοι παίκτες πρέπει να χύσουν ιδρώτα για να έρθουν βόλτα. Και ο Ντούσαν το έκανε…
Από τότε αγαπήθηκε πολύ από τον κόσμο. Έμενε κιόλας εκεί κοντά στην «σπηλιά» στον Εναέριο δεν άργησε να γίνει φίλος με τα πρωτοκλασάτα στελέχη του Συνδέσμου.
Δεν γίναμε ποτέ φίλοι, μοιραζόμασταν όμως σεβασμό ανάμεσα μας. Γνώριζε τα ρεπορτάζ μου, όπως εγώ γνώριζα τις προσπάθειες που κάνει για την ομάδα. Τη μέρα όμως που ο Ντούσαν ανέβηκε στην υπόληψη μου, ήταν εκείνη την καταραμένη 16η Μαίου του 2009. Γύρω στις 12 το βράδυ και ενώ στο Σύνδεσμο είχαν δεν είχαν μείνει καμιά δεκαριά άτομα, μπήκε μέσα και σχεδόν έκλαψε με όλους εκεί τους θαμώνες.
Είχε τα κοχόνες να έρθει και να απολογηθεί, βουρκωμένος. Αν θυμάσαι κιόλας, σ’ εκείνο το περίεργο ματς ήταν ίσως ο μόνος που διακρίθηκε. Ήταν τότε που σκέφτηκα ότι ένα παιδί γεννήθηκε στη Βοσνία, Αελίστας. Γι’ αυτό και φρόντισε να μεταφέρει τον Αελισμό στα παιδιά του, τους δύο γιόκες του.
Ο Ντούσαν έχει ζήσει την ΑΕΛ για έντεκα χρόνια τώρα. Μεταξύ μας έντεκα μήνες να ζήσεις την ομάδα, δεν χρειάζεται και περισσότερο. Είναι εκείνο το ιστορικό πανό που πάντα ερέθιζε το μυαλό μου… «Μια νύχτα δική μας, ολόκληρη η ζωή σας».
Θα μπορούσα να σου γράψω πολλά. Τότε που ο Πάμπος τον έκοψε. Κάτι που το ξανάκανε όταν ερχόμενος για δεύτερη φορά τον καθαίρεσε από τεχνικό διευθυντή μολονότι οι μεταγραφές του κρίθηκαν απόλυτα επιτυχημένες. Αγκάνοβιτς, Πιέχ, Στεπάνοβιτς. Τότε που κολυμπούσαμε στο βάθος του ρεπορτάζ και προσπαθούσαμε να πείσουμε τους ιθύνοντες να του δώσουν μια ευκαιρία.
Τότε που ως προπονητής της Β ομάδας προσπαθούσε να βρει γέφυρα επικοινωνίας με τους προπονητές της πρώτης ομάδας μήπως και δημιουργήσουν μια φόρμουλα επικοινωνίας. Και ενώ ξεκινούσε με όνειρα προσγειωνόταν απότομα αντικρίζοντας την αδιαφορία από τους δήθεν μεγάλους προπονητές.
Αποχωρώντας από το ρεπορτάζ της ΑΕΛ, άκουγα απλά τα κατορθώματα του ως προπονητής της Β’ ομάδας. Χαίρομαι γι’ αυτόν γιατί τον πίστεψα από τότε που ήταν παίκτης. Ποδοσφαιρικό μυαλό, δουλευτής του κερατά… ο Ντούσαν είχε πάντοτε ένα πρόβλημα. Την κυπριακή πραγματικότητα. Τους κύπριους που δεν δουλεύουν στις προπονήσεις και το είπε μάλιστα δημόσια, τους γονείς που μπαίνουν μες στα πόδια του, τους παράγοντες που ενώ είναι άσχετοι κάνουν τους ειδικούς, τις καθυστερημένες πληρωμές προς τους εργαζόμενους… όλα αυτά του έκαναν τη ζωή δύσκολη.
Χωρίς να είμαι σίγουρος, πρέπει πλέον να μυήθηκε για τα καλά σ’ όλα αυτά. Και βόσνιος και κύπριος και Αελίστας.
Δεν ξέρω τι σκέφτονται με την πάρτη του. Ξέρω όμως ότι ο Ντούσαν είναι ίσως το μοναδικό κεφάλαιο που έχει η ΑΕΛ ενώπιον της. Φοβάμαι και εγώ μήπως το πετάξουν στο κάδο των αχρήστων. Εύχομαι μέσα από τη καρδιά μου να μη συμβεί. Μακάρι μια μέρα να γράψουμε ακόμη περισσότερα παραμύθια, όπως αυτά που ακούν τα μικρά παιδιά και έχουν πάντοτε ευχάριστο τέλος…