Χρήστος Ζαβός
Υπάρχει ένας άγραφος νόμος στο άθλημα που λέει ότι άμα η ομάδα μοιάζει με «ναυάγιο», δύσκολα κανείς επιβιώνει από τους παίκτες. Δεν πα να σαι ο Φράνκο Μπαρέζι καμιά φορά μπορεί και να μοιάζεις με το χορευτή Νασιμέντο άμα τεθεί σε ισχύ ο νόμος.
Τούτη ακριβώς η θεωρία δεν απέχει και πολλή από τη φετινή Ομόνοια. Όχι πως είναι ακριβώς «ναυάγιο», αλλά δεν τη λες και «τρένο».Αντιθέτως, έχουμε φτάσει 22 Νοεμβρίου και η ομάδα δείχνει και στο ομαδικό κομμάτι και στο ατομικό, ότι δεν εξελίσσεται.
Είναι πασιφανές ότι τα δύο επίπεδα είναι αλληλένδετα. Πως θα μπορούσε η ομάδα να μην αποδίδει και ο Μαρκάσα να κάνει την καλύτερη σεζόν της καριέρας του; Πως μπορεί η Ομόνοια να μην επιτίθεται ορθολογικά και ο Ματ να είναι όπως πέρσι ο πρώτος σκόρερ στην λίγκα; Πως είναι η άμυνα να μπάζει και ο Γουίλιαμ Σοάρες να είναι καλύτερος αμυντικός απ’ ότι ήταν ο Αντράντε ή ο Καρυπίδης; Πως είναι να μην βγαίνουν κάθετες και ο Κανού να είναι ο μαέστρος;
Απλά δεν γίνεται. Μπορεί ο νόμος να είναι άγραφος , είναι όμως πέρα για πέρα βάσιμος.
Ας μιλήσουμε για το ομαδικό κομμάτι. Έχει κανείς συμπεράνει ότι υφίσταται αμυντικός μηχανισμός; Ότι δηλαδή η ομάδα αμύνεται με συγκεκριμένο τρόπο και οι γραμμές βοηθούν η μια την άλλη; Δηλαδή ότι άμα λείψει κάποιος, μπαίνει ο άλλος και τίποτα δεν αλλάζει.
Κατ’ αρχήν δεν υπάρχει σταθερότητα στη θέση του «άσσου». Και άμα υφίσταται αυτή η κατάσταση μοιάζει να έχεις αιμορροΐδες και να τρως μια φύζα πιπέρια ξυδάτα την ημέρα. Δεν έχεις δηλαδή λυτρωμό και καμιά αλοιφή δεν σε σώζει.
Πέραν τούτου, είναι πασιφανές ότι η τετράδα πίσω στην άμυνα δεν είναι δεμένη. Ούτε τα κεντρικά χαφ με τους πίσω, ούτε οι εξτρέμ με τα μπακ.Βγάζει μάτια ότι ακόμη στην Ομόνοια δεν έχουν βρει το μοντέλο που θα εφαρμοστεί από τους παίκτες. Δεν έχουν ακόμη δέσει οι γραμμές άρα ούτε και οι παίκτες καλά, καλά δεν γνωρίζουν πως θα συμπεριφέρονται.
Επιθετικά επίσης. Έχεις δει να κάνουν «ποδήλατο», όβερ λαπ να στο πω κυπριακά, οι μπακ με τους εξτρέμ; Έχεις δει να βγαίνουν κάθετες από τους μέσους; Έχεις δει σέντρες από τα πλάγια για να αξιοποιηθεί ο σέντερ φορ; Έχεις δει να βγουν οι πάσες προς τα εξτρέμ; Ακόμη και οι στημένες φάσεις που θεωρείτο το καλύτερο κομμάτι του Πάμπου επιθετικά, δεν υφίστανται στην φετινή Ομόνοια.
Βέβαια όλα τα πιο πάνω και άλλα πολλά, έχουν άμεση επίδραση στο ατομικό κομμάτι. Και γι’ αυτό έχουμε περάσει την επέτειο του Πολυτεχνείου ( πέραν της τραγικότητας, έχει και το αστείο του με τους ούγκαγκα) και δεν έχουμε καταφέρει να ξεχωρίσουμε έναν παίκτη. Είτε από τους νέους, είτε από τους παλιούς.
Γιατί άμα είναι να μιλήσουμε για το ατομικό κομμάτι, πες που ποιος είναι ο αντίστοιχος Πράνιτς, ο αντίστοιχος Γιάκολις ή ο αντίστοιχος Τολεμές στην Ομόνοια του 2017;
Εδώ καλά, καλά κάποιοι ξεκίνησαν να αμφισβητούν παίκτες που έχουν αποδείξει ότι γνωρίζουν καντάρια από μπάλα. Είναι αναποτελεσματικός ο Ματ ως γκολτζής; Είναι κακής ποιότητας εξτρέμ ο Τζίμης; Δεν είναι καλός χειριστής της μπάλας ο Κανού; Εδώ ακόμη και η καλύτερη μεταγραφή, ο Άλεξ Σοάρες και όσο προχωράμε βουλιάζει και αυτός μέσα στο ναυάγιο. Ψέματα;
Και εδώ θέλοντας και μη, επιστρέφουμε πάλι στον άγραφο νόμο. Η μη αξιοποίηση μονάδων αποδεδειγμένα ποιοτικών παικτών είναι αποτέλεσμα της έλλειψης ομαδικής δουλειάς που χαρακτηρίζει την ομάδα.
Νομίζω ότι είναι ξεκάθαρο πλέον ότι η ομάδα χρειάζεται περισσότερη δουλειά. Οκ, κατανοώ ότι δεν είναι όλοι οι παίκτες υψηλού επιπέδου, όταν όμως η ομάδα δουλεύει σωστά, τότε τούτο ακριβώς το ντεσαβαντάζ εξισορροπείται με την ομαδική λειτουργία.
Δες για παράδειγμα την Ανόρθωση. Ακόμη και ο Καμαρά που πέρασε δέκα παιγνίδια μ’ ένα γκολ, σκοράρει πια με άνεση. Γιατί; Γιατί έχει μεγάλους παίκτες δίπλα του και γιατί επίσης η ομάδα δουλεύει ορθολογικά. Έχει συγκεκριμένη ανάπτυξη, οι γραμμές είναι δεμένες μεταξύ τους και ο καθένας γνωρίζει την ευθύνη του μέσα στον αγωνιστικό χώρο.
Στην Ομόνοια έχουν χαθεί οι καλοί παίκτες πως θα υπάρξει βελτίωση στους μέτριους;
Το θετικό αν μη τι άλλο, έδειξαν στο παιγνίδι με τον ΑΠΟΕΛ ότι είχαν όρεξη. Το ήθελαν, το πάλεψαν, έβγαλαν ψυχολογία ομάδας. Μπορεί να μην ήταν αρκετό, είναι όμως μια σωστή βάση για να συνεχίσουν. Γιατί στο αγωνιστικό δεν έχουν πείσει, άμα και η ψυχολογία πάει στράφι, πάει τελείωσαν όλα.
Το τελευταίο που απομένει είναι η φανέλα. Μόνο που όπως μάθαμε, στο πρόσφατο παρελθόν, ούτε και αυτή είναι αρκετή. Όπως ούτε και ο κόσμος… αυτός που πάει μαζικά στα γήπεδα και μαζεύει φαρμάκι καταπίνοντας το…
