Χρήστος Ζαβός
Ξέρεις άμα συνεχώς ασχολείσαι με μαλακίες, τείνεις να γίνει μαλάκας. Φυσιολογικό. Έτσι είναι η ζωή. Άμα κόβεις κρέας όλη μέρα, όλο και κάποια σύνδεση θα αποκτήσεις με το αίμα. Ρώτα ένα σκουπιδιάρη, να δεις πως προσεγγίζει τα σκουπίδια που αφήνεις έξω από την πόρτα σου για να τα μαζέψει.
Επί τούτου, δεν θα ασχοληθούμε με τον κύριο Νικήτα. Γιατί δηλαδή πάντοτε, τούτοι οι τύποι να κλέβουν με το έτσι και το θέλω, τη δόξα των πρωταγωνιστών; Είναι και κάπως φιλοσοφικό το θέμα. Ή επιλέγεις να ασχοληθείς με την ασχήμια ή με την ομορφιά.
Εδώ λέμε σήμερα ν’ ασχοληθούμε με την ομορφιά. Η οποία όμως ομορφιά, περιλαμβάνει θέλοντας και μη και μια δόση ασχήμιας. Γιατί όσοι έχουν καλή μνήμη, δεν μπορεί να ξεχνάνε την κακία που έβγαλαν πάνω στον Εμπεσίλιο.
Και δεν πέρασαν και πολλοί μήνες από τότε. Αρχικά κάποιοι καθηγητάδες οπαδοί, που φρόντισαν να τον απαξιώσουν όταν τον πρωτοείδαν. Τη σκυτάλη πήραν τα γνωστά ανώνυμα παπαγαλάκια που του επιτέθηκαν σφόδρα και προσβλητικά. Που δεν δίστασαν να τον χρησιμοποιήσουν ακόμη και για να επιτεθούν στον τότε προπονητή, Μάριο Μπέιν. Που μας έγραφαν ότι δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος της φανέλας, ότι δεν πείθει, ότι τελικά δεν έχει την ποιότητα που πρέπει.
Τούτοι όλοι, μάλλον όχι επίτηδες, φανέρωσαν σε όλους τους υπόλοιπους και την ασχετοσύνη τους. Πως είναι δυνατό να απαξιώνεις ένα παίκτη που ανδρώθηκε ποδοσφαιρικά στη σημαντικότερη σχολή ποδοσφαίρου της ιστορίας; Έτσι όμως είμαστε σ’ αυτό τον τόπο. Το καλό, το άξιο, το επιθυμητό, το τυλίγουμε σ’ ένα κομμάτι χαρτί και το πετάμε στον κάδο των αχρήστων. Έτσι απλά για να κάνουμε τη κάβλα μας.Απλά και μόνο για να νιώσουμε δικαιωμένοι.
Ας τα αφήσουμε όλα αυτά. Ξέρεις η αλήθεια δεν μπορεί να είναι για πάντα κρυμμένη. Το ταλέντο, η σκληρή δουλειά, η ικανότητα, όσο και να τα πολεμάς θα έρθουν στο προσκήνιο.
Κάτι τέτοιο ισχύει στην περίπτωση του 27χρονου Ολλανδού. Άντε τώρα να του ζητήσουν συγγνώμη. Του παίκτη που άμα δεν είχε το πρόβλημα υγείας, ούτε και που θα τον βλέπαμε στα λημέρια μας. Θα ήταν απλά ένας Ολλανδός, απ’ αυτούς που δεν ξέρουμε παρά μόνο κάποιοι σκάουτερ ή μάνατζερ.
Στον αγώνα με την Ομόνοια, απέδειξε μια ακόμη φορά ότι ο φετινός ΑΠΟΕΛ μπορεί να στηριχτεί σε μια «συμμορία» παικταράδων που μπορούν να κάνουν τη διαφορά σ’ έναν αγώνα. Το πήρε πάνω του και απλά έδωσε τη νίκη στην ομάδα του, σ’ ένα παιγνίδι που οι περισσότεροι συμπαίκτες του δεν έπιασαν απόδοση. Με δύο κεραυνούς από διαφορετικά σημεία εκτόξευσης.
Το χει κάνει ο Ποτέ, το χει κάνει ο Ντε Καμάργκο, το χει κάνει ο Εφραίμ, το χει κάνει ο Στάθης, το χει κάνει πολύ περισσότερο ο Ζαχίντ… το έκανε και θα το ξανά κάνει ο Λορέντζο.
Του πάει κιόλας ο ρόλος που του δίνει ο Δώνης. Ξεκίνα δεξιά και μετά πάρε τις κινήσεις σου. Κάτι τέτοιο πρέπει να του λέει ο Ελλαδίτης ο οποίος μάλλον θα διαπίστωσε ότι η ποδοσφαιρική στόφα του δεν είναι και εύκολο να περιοριστεί.
Με βολίδα, με πλασέ, με κεφαλιά, από τον άξονα, από τα αριστερά, από τα δεξιά, με την πλάτη, στο ένας εναντίον ενός, στη διείσδυση, στη κάλυψη… τούτο το παιδί έμαθε -ξανά λέμε- ποδόσφαιρο στην αρτιότερη σχολή του αθλήματος. Τον Αίαντα της Ολλανδίας.
Και εμείς εδώ δεν έχει παρά να τον σεβαστούμε. Ή αν θες να υποκλιθούμε στο ταλέντο του. Δεν υπάρχουν και πολλοί τέτοιοι μες στην πιάτσα της βραχονησίδας. Τέτοιοι παίκτες είναι που φρουρούν το άθλημα. Και όχι κάτι περίεργοι τύποι που για ένα περίεργο ρόλο, έγιναν διαιτητές για να το πολεμούν.
Σου το ξαναλέω. Φτάνει πια με τους Νικήτες. Οι Λορέντζο είναι πιο ενδιαφέροντες. Για την καλαισθησία μας, για την προστασία της υγείας μας, μακριά από τα τέρατα… μήπως και τους μοιάσουμε.
