Χρήστος Ζαβός
Σιγά, σιγά το «put music» αποκωδικοποιείται. Η μουσική, στο Κολόσσι, εξ όσων φαίνεται βασίζεται κυρίως στα βιολιά που παίζουν κάθε φορά τον ίδιο ήχο. Όπου ήχος… «δεν συμβιβάζομαι με την όποια απώλεια». Μαέστρος ο Σωφρόνης… σολίστ όποιος σκεφτεί ο νους σου ανάλογα με την παράσταση.
Δεν πα να έχει αντίπαλο μια προκομμένη ομάδα της βορείου Ιταλίας, της νοτιοανατολικής Γαλλίας, της βορείου Αγγλίας ή της δυτικής Κύπρου, τα βιολιά έχουν την ίδια ακουστική.
Τούτη τη φορά ήταν το βιολί Πέδρο που έστειλε τη μπάλα στο κεφάλι του βιολιού Ζελάγια και άφησε τους Ιταλούς τάβλα. Και προσέξτε τους Ιταλούς. Της χώρας που έχει αναδείξει τους καλύτερους κατασκευαστές βιολιού όπως οι Στραντιβάριους ή οι Αμάτι.
Πέραν του βιολιού, της πίτσας, της πάστας και του στυλ, στην Ιταλία που λες, έχουν επίσης επινοήσει το 3-5-2 στο ποδόσφαιρο. Από την εθνική τους ομάδα, μέχρι την Γιουβέντους και την Φιορεντίνα, οι απόγονοι των Ρωμαίων είναι «μάνες» πάνω σ’ αυτό το πλάνο.
Ένα πλάνο που προϋποθέτει πολλά τρεξίματα κυρίως από τα δύο κεντρικά χαφ και τα δύο πλάγια μπακ χαφ. Όσον αφορά τα μετόπισθεν, δεν συντρέχουν και πολλοί κίνδυνοι ιδιαίτερα δε, άμα τα τρία στόπερ και ο πορτιέρο έχουν και μια ποιότητα.
Και η Αταλάντα είναι μια ομάδα που διαθέτει όλα τα πιο πάνω και άλλα πολλά. Γι’ αυτό και ο Απόλλωνας δεν κατάφερε και πολλά πράγματα. Με συγχωρείς αλλά άμα θες να διαβάσεις ότι η ομάδα έπαιξε σούπερ μπάλα και ταπείνωσε τους ιταλούς πάτα κλικ στο ποντίκι σου και φύγε από το κείμενο.
Η Αταλάντα έλεγχε τον αγώνα. Οι Μασιέλο, Καλντάρα και Παλομίνο είχαν τους Παπουλή, Ζελάγια και Σαρντινέρο για colazione. Οι δε ακραίοι τους, Χατεμπόερ και Σπινατσόλα, δεν άφησαν τους Ζοάο Πέδρο και Βασιλείου να δουν από κοντά πως μοιάζει ο τερματοφύλακας τους Μπερίσα.
Άψογοι τακτικά θα μπορούσαν να σκοράρουν, χωρίς τον περίεργο διαιτητή που ξέχασε στην πατρίδα του, τον ορισμό του φάουλ. Άμα συγκρίνεις τον Λετονό ρεφερί με τους συναδέλφους του στην Κύπρο, είναι λες και συγκρίνεις έναν αρχιτέκτονα στη Φλωρεντία με βοσκό στην επαρχία Πάφου που προετοιμάζεται να κουρέψει τα αρνιά του. Καμία σχέση δηλαδή.
Χέσε τον διαιτητή ο οποίος όντως στέρησε ένα πέναλτι από τον Απόλλωνα. Το θέμα είναι ότι η ομάδα του Σωφρόνη κατάφερε απέναντι σε ένα σαφές ανώτερο αντίπαλο να μην χάσει.
Έστρωσε όντως στο δεύτερο ημίχρονο, πίεσε, κράτησε περισσότερο τη μπάλα και στο τέλος... put music. Έτσι έμαθαν στο Κολόσσι, δεν λεν να αλλάξουν τους ρυθμούς.
Πέραν όμως της ισοπαλίας, άμα είναι επίσης να κρατήσεις ένα θετικό, είναι ο Γιούστε. Ο οποίος εξαφάνισε το μειονέκτημα που έχει στην ταχύτητα, με την αντίληψη που επέδειξε στον αγωνιστικό χώρο.
Ο ισπανός με τον άπειρο σαν στόπερ Άλεφ δίπλα του, ήταν μακράν ο καλύτερος παίκτης της ομάδας. Και με αντιπάλους απέναντι του, όπως οι Σλοβένοι Ίλισιτς και Κούρτιτς. Και με τον τανκ τον Πετάνια ο οποίος άμα έπαιζε στην Κύπρο θα είχαμε τον Τολμές ρεζέρβα του. Ο Γιούστε ήταν ο απόλυτος ηγέτης της άμυνας και αποτέλεσε καθοριστικό παράγοντα για να μην σκοράρουν οι της Αταλάντα. Ήταν όντως το πρώτο βιολί της άμυνας είχε όμως δίπλα του έναν ακόμη σολίστα, από την Αργεντινή εν ονόματι Σακέτι.
Τον οποίο Σακέτι άμα τον συγκρίνεις με το πώς ήταν στην ΑΕΛ πριν από δύο χρόνια, είναι άλλος παίκτης. Πέραν των τρεξιμάτων του και των τάκλιν που σε αφοπλίζουν, κράτησε τη μπάλα, σε σημείο που προς το τέλος του αγώνα έκανε και τσαλιμάκια μαζί της. Ο Σακέτι που πριν από δύο χρόνια μπορούσε να δώσει πάσα μέχρι τα δύο μέτρα!!! Χίλια μπράβο του. Όποιος δουλεύει αμείβεται… και αυτό ισχύει για όλους μας.
Τώρα όσον αφορά το περιβόητο rotation. Αυτό που κάνει ο Σωφρόνης είναι αξιοθαύμαστο. Όντως λες και ειναι ορχήστρα. Εκτός οι Ρομπέρζ, Σαντάνα, στον πάγκο ο καλύτερος παίκτης του τελευταίου αγώνα με τη Δόξα, Γιάκολις, εκτός και οι Μάγκλιτσα, Σκέμπρι… και η ομάδα το βιολί της. Ναι μεν, δεν θα μπορούσαν να σφηνώσουν τους Ιταλούς στα καρέ τους, αλλά η συνοχή που είχαν ως ομάδα είναι άξια αναφοράς.
Ακόμη και στο Α ημίχρονο που δεν ήταν και το καλύτερο σε απόδοση, η κυκλοφορία της μπάλας ήταν ιδανική απέναντι σε ομάδα του Καμπιονάτο.
Άμα δηλαδή έφευγες από την εικόνα τους νερατζούρι του Μπέργκαμο και έβαζες τη Δόξα του Καραβίδα δύσκολα θα απέφευγαν την τεσσάρα από το Α’ ημίχρονο. Τυχαίο την περασμένη Κυριακή στο Τσίρειο; Δεν νομίζω…
Και τώρα ΑΕΚ. Με ποιους και πως, ο Σωφρόνης ξέρει. Άλλο παιγνίδι, άλλη φιλοσοφία, άλλο αγωνιστικό στυλ, άλλες παραστάσεις. Οι ήχοι όμως των βιολιών θ’ αλλάξουν; Ας περιμένουμε τη «συναυλία» μες το Αρένα, βράδυ της Κυριακής…
