Χρήστος Ζαβός
Λοιπόν ανάμεσα στα πολλά, τούτη η διοίκηση του ΑΠΟΕΛ που τόσα έχει κάνει, μεταξύ άλλων όπως φαίνεται και το φετινό τίτλο, θα πρέπει να συνεργαστεί με μια επιτροπή φιλόλογων που θα αποφανθεί πως αποκαλείται το σωματείο στη σωστή ελληνική. «Το ΑΠΟΕΛ» ή «ο ΑΠΟΕΛ». Να μου πεις λεπτομέρεια… αλλά οι λεπτομέρειες είναι που κάνουν τη διαφορά.
Τώρα «ο ΑΠΟΕΛ» ή «το ΑΠΟΕΛ», σημασία έχει ότι είναι αυτό που μονάχα ξέρει πως κατακτούνται οι τίτλοι στη βραχονησίδα. Εξηγούμαι.
Νομίζεις ότι είναι εύκολο να παρουσιαστείς τόσο έτοιμος σ’ ένα παιγνίδι που κρίνει το πρωτάθλημα; Απέναντι σε μια ομάδα που σε κερδίζει συνεχώς τα τελευταία χρόνια και που βολεύεται με δύο αποτελέσματα;
Νομίζεις ότι είναι εύκολο να μένεις πίσω στο σκορ, να σου τραυματίζεται ο καλύτερος σου αμυντικός και να βρίσκεις τη δύναμη να επιστρέψεις; Όποιος απαντάει καταφατικά, μάλλον θεωρεί ότι η ζωή είναι εύκολη πράγμα. Ζει δηλαδή στον κόσμο του. Τούτα τα στοιχεία, λίγες είναι οι ομάδες που τα μεταφέρουν μες στο dna τους.
Το έχει, το κουβαλά και το παρουσιάζει κάθε φορά που βρίσκεται σε κίνδυνο. Λοιπόν. Δες την αντίδραση του Μοράις όταν ο Μάγκλιτσα καρφώνει τον Πέρεθ.
Τρέχει να τη μαζέψει από τα δίχτυα, χαστουκίζει με συμπάθεια τον πορτιέρο, εμψυχώνει τους δύο στόπερ που έκαναν το λάθος και τρέχει να πάει τη μπάλα στη σέντρα. Νομίζεις ότι είναι πολλοί που μπορούν να κάνουν τέτοιο πράγμα; Με συγχωρείς αλλά τούτη η συμπεριφορά είναι αυτή που διαχωρίζει το μεγάλο παίκτη, απ’ όλους τους υπόλοιπους.
Την ίδια ώρα, ο κόσμος συμπεριφέρεται ακριβώς όπως ο αρχηγός της ομάδας. Δεν πανικοβάλλεται, δεν μεμψιμοιρεί, δεν κλαίει τη μοίρα του, δεν πτοείται, θέλει τη νίκη και γι’ αυτήν αφήνει το λαρύγγι του στην κερκίδα.
Αυτά είναι. Τούτο το στοιχείο είναι που καθορίζει τέτοια ματς. Τέτοιες αντιδράσεις είναι που γράφουν την ιστορία. Τα υπόλοιπα έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Άμα είσαι νικητής και το έχεις στο πετσί σου, με τον Τάισον να παίξεις πυγμαχία δεν θα χάσεις. Και άμα είναι να χάσεις, θα πέσεις με το κεφάλι ψηλά.
Να μου πεις τώρα και η τακτική και τα αγωνιστικά δεδομένα πουν προκύπτουν μέσα από τον αγώνα είναι εξίσου σημαντικά. Συμφωνώ. Άμα είναι να το προσεγγίσεις απ’ αυτή τη μεριά, έχεις επίσης πράγματα να πεις.
Οι περισσότεροι θεωρούν ότι ο Ντε Καμάργκο είναι αυτός που κέρδισε το ματς. Παρεμπιπτόντως πολύ μεγάλος παίκτης και δεν χρειαζόταν το χθεσινό ματς για να το διαπιστώσουμε.
Αλλά στη τελική σούμα είναι η μεσαία γραμμή που προσφέρει τα περισσότερα στην εξέλιξη του αγώνα. Όχι δηλαδή πως οι υπόλοιποι έμειναν πίσω, αλλά η τριάδα των Μοράις, Λούκας και Εμπεσίλιο έπαιξαν καθοριστικό ρόλο για να μείνει το τρίποντο στη Λευκωσία.
Άμα θυμάσαι στα προηγούμενα ματς με τον Απόλλωνα λέγαμε για την επικράτηση των Άλεφ, Σακέτι και Παπουλή που έβγαινε ως επιτελικός χαφ. Μιλάγαμε επίσης για την ανυπαρξία του Εμπεσίλιο, κάποιοι έλεγαν για τον «γέρο» Μοράις και κάποιοι ότι ο Λούκας είναι απλά ένας καλός παίκτης.
Έλα όμως που η μαλακία βαράει σύννεφο. Ο Ολλανδός ήταν απλά ένας διάολος μες στο κέντρο που επιτίθετο από παντού, ο Λούκας κατ’ εμέ ήταν ο κορυφαίος του αγώνα αφού τρώει το γήπεδο και ο Μοράις ήταν απλά ο Μοράις. Ο παίκτης που στο πρόσωπο του, απεικονίζεται ολόκληρος ο ΑΠΟΕΛ και η σύγχρονη ιστορία του. Κάτι σαν τρίτο στόπερ, ο άνθρωπος ο οποίος παίζει με τη μπάλα αλλά κυρίως με το μυαλό.
Τώρα να μου πεις είναι άδικο για τους υπόλοιπους. Δεν προσέφερε ο Ντελατόρε που δημιουργεί τα δύο γκολ; Ο Ενσούε που δεν άφησε επίθεση να δημιουργηθεί από το χώρο ευθύνης του; Οι Λάγο και Σαλάι που αναχαίτισαν το ισχυρότερο όπλο του Απόλλωνα που είναι η δεξιά του μεριά;
Θα ήταν μεγάλη αδικία να υποτιμήσεις την προσφορά τους. Γιατί ο ΑΠΟΕΛ ήταν έτσι όπως ακριβώς πρέπει να ήταν. Μια ομάδα που δεν έχει καμία διάθεση να χάσει τον τίτλο. Μια ομάδα που δεν κολώνει πουθενά και σε τίποτα.
Τα γράφαμε την προηγούμενη εβδομάδα και κάποιοι το παρεξήγησαν μάλλον επειδή δεν γνωρίζουν καλά την ελληνική. Γιανα εκθρονίσεις τον ΑΠΟΕΛ, δεν πρέπει μονάχα να παίζεις ωραία μπάλα, αλλά πρέπει να φτύσεις αίμα, να σου κοπούν τα γόνατα από το άγχος, ν’ ανέβουν οι παλμοί σου στα χίλια και να κτυπήσει η καρδιά σου σαν καμπάνα.
Γιατί το «θηρίο» ή το κοιτάς στα μούτρα και το παλεύεις με όλη σου τη ψυχή ή απλά σκύβεις και δέχεσαι την ανωτερότητα του. Στην προκειμένη περίπτωση όλοι καταλάβαμε ότι το «θηρίο» γνωρίζει καλύτερα απ’ όλους μας πώς να διαφυλάξει αυτό που θεωρεί δικό του. Και τον κίνδυνο που έχει ενώπιον του, όχι απλά δεν τον φοβάται αλλά το θέτει υπό τον έλεγχο του.
Γι’ αυτό και όποιος ενδιαφέρεται να το απειλήσει, να ξέρει ότι δεν είναι μόνο η μπάλα, ούτε και το παρασκήνιο αλλά τα ψυχικά αποθέματα που πρέπει να διαθέτεις. Και απ’ αυτά, τούτη η ομάδα τα κουβαλά με το τσουβάλι.
