Χρήστος Ζαβός
Τι να σου γράψω; Για το ματς στην Αλβανία; Εδώ γελάμε. Άμα εγώ μπω στο ρινγκ για να μονομαχήσω με τον Μάικ Τάισον πόσες ελπίδες έχω να κερδίσω; Καμία.
Ποιο όμως είναι το σενάριο να τον κερδίσω; Να μπει μέσα, να μη μου δίνει καμία σημασία, να μιλά στο τηλέφωνο, να τρώει πίτσα, να νταραβερίζεται με θεατές, ν’ ανάψει κανένα τσιγάρο και να πάω από πίσω του να του δώσω μια στ’ αρχίδια και να πέσει. Και αν πέσει…
Κάπως έτσι συνέβηκε στην Αλβανία την περασμένη Πέμπτη. Θα μπορούσα να κάνω τον μάγκα γιατί δύο μέρες πριν το ματς γράφαμε το εξής:
«Παρεμπιπτόντως να ξέρεις ότι ίσως να είναι ο πιο δύσκολος αγώνας αυτός της Πέμπτης. Μη σου πω ότι είσαι και αουτσάιντερ. Η ομάδα είναι ανέτοιμη, σου λείπουν παίκτες όπως Ντουγκλάο, Στρούνα και οι Αλβανοί το πιστεύουν. Πρέπει δηλαδή να προσέχεις, μην έρθει καμιά στραβή και προσγειωθείς με τον κώλο στο έδαφος».
Έλα όμως που δεν είμαι μάγκας. Τα γράφαμε όλα αυτά γιατί θεωρούσαμε ότι όντως η ομάδα δεν ήταν απόλυτα έτοιμη. Ο λόγος όμως του στραπάτσου, αποδείχθηκε ότι δεν ήταν αγωνιστικός. Εκατό φορές να ξαναπαίξουν η Ανόρθωση θα κερδίσει. Έπαθαν όμως όπως ο Τάισον πιο πάνω. Ζάμαν φού. Μια νοοτροπία, απαράδεχτη. Η Ρεάλ να ήταν, θα το είχε πάρει πιο σοβαρά το θέμα. Ποιος ευθύνεται για τη νοοτροπία; Η μάνα μου όχι, εσύ επίσης όχι, εγώ αποκλείεται… δεν μπορεί να φταίει άλλος από τον προπονητή. Θα τα πούμε όμως σε λίγο για δαύτον.
Άσε το ματς. Τι να γράψεις άλλο γι’ αυτό; Ούτε και θα γράψουμε και πολλά για όλα αυτά που ακούμε περί προγραμματισμού. Τ’ ότι χαλά του Ούγγρου είναι πλήγμα για την ομάδα. Παρά πολύ καλός παίκτης, σου το έχω γράψει ότι έρχεται με τις καλύτερες των συστάσεων.
Χάλασε λέει… δεν υπάρχει μαλακία που δεν μας είπαν. Μέχρι και τ’ ότι αποκλείστηκε η Ανό, προκάλεσε λέει απογοήτευση στον παίκτη. Λες και συμφώνησε με την Ανόρθωση για να κατακτήσει το Γιουρόπα. Παραμύθια της Χαλιμάς.
Το ναυάγιο είναι απλά παράπλευρη απώλεια του αποκλεισμού. Καλό θα ήταν η διοίκηση ν’ αρχίσει τις εξηγήσεις ντόμπρα και ας αφήσει τα παραμύθια. Αλλά για τη διοίκηση τι να γράψεις; Θεωρώ ότι τα πήγε περίφημα τούτο καλοκαίρι. Το μόνο που ελπίζεις είναι να το διαχειριστεί σωστά, αφήνοντας τις ανασφάλειες πίσω.
Πάμε και στο κυρίως θέμα. Δεν φτάνει που τα έκανε μαντάρα, βγήκε λέει ο Τύπος του Ισραήλ για να γνωστοποιήσει για εκατοστή φορά ότι ο Λέβι είναι στους υποψήφιους για ν’ αναλάβει τα ηνία της εθνικής ομάδας.
Και κάπου εδώ παίρνουμε το υπογλώσσιο για να ηρεμήσουμε. Σ’ αυτό το σημείο λες ότι ο Ανορθωσιάτης είναι ο οπαδός με τη μεγαλύτερη υπομονή απ’ όλους τους υπόλοιπους. Δεν εξηγείται διαφορετικά.
Δεν φτάνει η πίκρα και η απογοήτευση, ξανά μανά θέμα Λέβι. Προσέξτε. Πόσο καλό κάνει στην ομάδα να αιωρείται δύο μήνες τώρα ότι ο Ισραηλινός θα πάει πίσω από κει που ήρθε; Πως το αντιλαμβάνονται οι παίκτες ακούγοντας ότι τούτος ο προπονητής ανά πάσα στιγμή μπορεί να αποχωρήσει;. Πόσο καθαρό μυαλό έχει ο ίδιος σκεπτόμενος ότι μπορεί να εκπληρώσει το όνειρο του; Ο οπαδός δεν αξίζει σεβασμού; Ο πρόεδρος που τον στηρίζει ακόμη και μετά από ιστορική εξάρα μέσα στο Τσίρειο;
Θα μου πεις δεν φταίει ο Λέβι. Δεν θα σου πω ότι ο Ισραηλινός Τύπος είναι πιο διαπλεκόμενος απ’ ότι εμείς εδώ στο νησί. Έχεις όμως την εντύπωση ότι ο Λέβι και ο κάθε Λέβι δεν έχει πρόσβαση στους δημοσιογράφους της χώρας του; Γελάμε. Δεν θα μπορούσε να σηκώσει το τηλέφωνο και να τους το κόψει μια και καλή;
Και πες ότι δεν μπορεί να το κάνει. Δεν οφείλει μετά το κάζο, να βγει και να πει δύο κουβέντες; Δημόσια, προσωπικά ή δια της διοίκησης.
«Παιδιά θέλω να πάω στο Ισραήλ και αν μου κάνουν πρόταση θα το συζητήσω». Ή να βγει και πει: «Δεν με ενδιαφέρει, το μόνο που θέλω είναι να κάτσω εδώ και να ξεδιαλύνω τη ντροπή που πάθαμε όλοι στην Αλβανία».
Κάτι τέλος πάντων να πει. Πόσο καιρό να αιωρείται το ενδεχόμενο φυγής; Πόσες φορές να μιλήσει ο Πηλακούτας για το θέμα; Πόσες φορές η διοίκηση να διαψεύσει; Πόσες φορές να πούμε στους δημοσιογράφους ότι δεν τίθεται κάποιο θέμα; Πόσο μαλάκας είναι ο κάθε Ανορθωσιάτης που κάθε λίγο και λιγάκι, διαβάζει αυτά που διαβάζει;
Και καλά μέχρι στιγμής, να πεις ότι ο Λέβι γιατί όχι κάνει τη δουλειά του και δικαίως τον λιγουρεύονται. Μετά όμως τον αποκλεισμό έχουν διαφοροποιηθεί τα πράγματα. Κούρασε η περίπτωση του Mister. Και είναι κρίμα. Δεν το αξίζει κανείς. Ούτε και ο ίδιος στο κάτω, κάτω. Πόσο μάλλον η Ανόρθωση, η διοίκηση και κυρίως ο κόσμος της…
