Χρήστος Ζαβός
Μαέστρος είναι αυτός που διευθύνει μια μουσική ορχήστρα. Είναι επίσης και το άτομο που χειρίζεται με εξαιρετική δεξιοτεχνία κάτι.Χειρίζεται δηλαδή μια κατάσταση με μαεστρικό τρόπο. Αυτό ακριβώς έκανε στο Παπαδόπουλος, αυτό ακριβώς κάνει και με το ρόστερ του.
Όλα αυτά ισχύουν στην περίπτωση του Μπρούνο. Είναι ομορφόπαιδο, ευγενικός, σοβαρός, τζέντλεμαν τον είχαμε πει παλαιότερα, ο Πορτογάλος δείχνει ότι είναι και καλός προπονητής, με προοπτική να γίνει ακόμη καλύτερος.
Και όχι απλά κτίζει μια ομάδα με όχι και πολλή ποιότητα, αλλά γνωρίζει επίσης να διαβάζει τον αντίπαλο, να τον παρασέρνει στο ρυθμό του και άμα λάχει να τον «κλέψει» μες το σπίτι του.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Όταν ένα σύνολο παικτών μπαίνει σ’ ένα γήπεδο απέναντι σ’ ένα μεγάλο αντίπαλο και διαθέτει στοιχεία όπως το πάθος, πειθαρχία, προσήλωση στην τακτική και πίστη στον εαυτό της, δεν είναι αποτέλεσμα που έπεσε από τον ουρανό ή το έφερε ο Άγιος Βασίλης. Είναι προϊόν δουλειάς. Και την δουλειά την επιτελεί ο προπονητής.
Και η ΑΕΛ είναι ομάδα προπονητή. Δεν είναι ομάδα που κουβαλά ποιότητα, το έχουμε γράψει εκατό φορές. Ούτε και έχει τους παίκτες που μπορούν να πάρουν το πράγμα πάνω τους. Δεν χρειάζεται όμως αυτό. Γιατί έχεις ομάδα που δουλεύει σωστά και το βγάζει μες στο γήπεδο.
Στο Παπαδόπουλος εκτός από λίγες φάσεις, η ομάδα ήταν άρτια στημένη στον αγωνιστικό χώρο. Και ψυχολογικά και τακτικά. Για τη ψυχολογία τα είπαμε πιο πάνω. Για την τακτική ας το αναλύσουμε λίγο περαιτέρω.
Το «ομορφόπαιδο» πάει στο Παπαδόπουλος και γνωρίζει ότι ο αντίπαλος αναπτύσσεται από τον άξονα. Ποιος είναι ο άξονας; Βίκτορ και Ράγιος κυρίως. Και τι κάνει; Φέρνει τους εξτρέμ, Μπενίτεζ και Αβραάμ, πιο κοντά στον Αρουαμπαρένα και πιέζουν τον Βίκτορ. Αυτόν δηλαδή που παίρνει τη μπάλα πιο πάνω για την Ανόρθωση. Συνάμα τα δύο ποιοτικά στόπερ της Κυρίας, δεν συμμετέχουν στη δημιουργία αφού ο αντίπαλος βρίσκεται μια ανάσα απ’ αυτούς.
Όσον αφορά το Ράγιος έχει τουλάχιστον δύο χαφ, να τον έχουν από κοντά. Είναι τρεις στο σύνολο αλλά ο τρίτος έχει και το νου του να δίνει βοήθειες στ’ άκρα. Και καλωδιώνει την ανάπτυξη του αντιπάλου.
Η ομάδα τα πάει περίφημα μέχρι το ημίχρονο. Και στο Β’ το «ομορφόπαιδο» βάζει σε ισχύ το πλάνο… «να το κλέψουμε». Τραβά την ομάδα πίσω και δίνει χώρο στην Ανόρθωση. Δίνει τον χώρο όχι γιατί είναι φιλάνθρωπος. Δίνει για να πάρει χώρο και αυτός στην κόντρα.
Βλέποντας την Ανόρθωση να καίγεται για τη νίκη, το πλάνο του πάει πρίμα. Βάζει σιγά, σιγά Αρτούρ αντί Σίλβα. Πιο επιθετικό χαφ. Εφτά λεπτά αργότερα, βάζει Σάσσι αντί Αρουαμπαρένα. Είναι πασιφανές ότι θέλει να κτυπήσει στον χώρο. Και λίγο πριν το τέλος, φρεσκάρει το φτερό του με Μέσκα αντί του κουρασμένου και πεσμένου ψυχολογικά Μπενίτεζ.
Άμα είχε λίγη περισσότερη ποιότητα στις μονάδες του θα το έπαιρνε το διπλό, μαεστρικά και ο Λέβι θα έμενε με ανοικτό το στόμα. Και μιλάμε για τον Λέβι που τον θεωρώ αν όχι τον καλύτερο, σίγουρα έναν από τους καλύτερους προπονητές στη Σούπερ Λίγδα.
Ίσως κιόλας να μην είναι και αποκλειστικά θέμα μονάδων. Ενδεχομένως η ομάδα να μην είναι καλά δουλεμένη στην κόντρα. Έχει όμως το χρόνο να το κάνει. Στο ποδόσφαιρο είναι ο χρόνος που καθορίζει εξελίξεις. Ιδιαίτερα δε, άμα υπάρχει ικανότητα.
Και στην ΑΕΛ από άποψης, προπονητή, καλύτερα δεν γίνεται. Είναι προπονητής με πολλή προοπτική. Ταλέντο. Η ΑΕΛ του Σεπτεμβρίου δεν έχει καμία σχέση μ’ αυτήν που παρακολουθούμε. Το επόμενο παιγνίδι με τον Άρη ενδεχομένως να είναι και ένα καλό δείγμα. Να θυμηθούμε πως είδαμε την ΑΕΛ που κέρδισε στο χίλια με τον Σάσσι και πως θα παρουσιαστεί τώρα.
Ότι και να γίνει όμως κανείς δεν αμφιβάλλει κάποια δεδομένα που προέκυψαν μέσα από τους αγώνες. Η ΑΕΛ είναι ομάδα… ομάδα. Όχι μαλακίες.
Έχει δημιουργηθεί μια πολύ καλή άμυνα που επιβραβεύεται και από τους αριθμούς. Έχει δημιουργήσει φτερά που δεν αγνοούνται εύκολα. Αϊρόσα, Αβραάμ και Μπενίτεζ, Γουίλερ δένουν μες στο σύνολο. Έχει επίσης και έναν μαέστρο στον πάγκο. Που γνωρίζει το ρόστερ του, δουλεύει σοβαρά, περνά τη ψυχολογία στην ομάδα και διαβάζει τα παιγνίδια που έχει ενώπιον του.
Έχω την εντύπωση ότι αδικεί τον εαυτό του, στερώντας από τα πλάνα του έναν δημιουργικό χαφ. Συμφωνώ ότι μπορεί να μην γουστάρει να παίζει με επιθετικό χαφ. Θα μπορεί όμως να τον φέρνει από τον πάγκο. Αν είχε δηλαδή έναν χαφ με κάθετη πάσα ίσως να αξιοποιούσε καλύτερα τα κενά της Ανόρθωσης και της όποιας Ανόρθωσης.
Και τώρα που το σκέφτομαι, της πάει η κόντρα. Άμα δηλαδή καταφέρει να δουλέψει πάνω και σε αυτό, η ΑΕΛ θα βάλει ένα ακόμη παιγνίδι στο παιγνίδι της. Ιδιαίτερα δε στα ντέρμπι.
Θυμάμαι από τον πρώτο αγώνα, είχαμε γράψει ότι η ΑΕΛ μοιάζει με πείραμα. Η εξέλιξη του πειράματος μοιάζει πέρα για πέρα επιτυχής. Εκτός από μαέστρος, προπονητής, ομορφόπαιδο, τζέντλεμαν… είναι μάλλον και επιστήμονας. Να περιμένουμε όμως…
