Χρήστος Ζαβός
Το ερώτημα είναι ρητορικό και προσεγγίζει πολλές παραμέτρους στο στρατόπεδο της ΑΕΛ. Κατ’ αρχήν το διπλό μες στο Παπαδόπουλους υπό άλλες συνθήκες θα θεωρείτο κάτι σαν προπομπός ενός μεγάλου συμβάντος.
Στην ιστορία της ομάδας, το Αντώνης Παπαδόπουλους αποτελούσε «απαγορευμένη ζώνη» και για τα καλύτερα σύνολα που είχαν οι Λεμεσιανοί κατά καιρούς. Δεν είναι τυχαίο, ότι και το «μαγικό 12» ήταν το κεφάλι του Ντόσα που σφήνωσε στο μυαλό και τη ψυχή ολονών, κάτι που έμοιαζε απίστευτο, ακατόρθωτο, εξωπραγματικό. Το πρωτάθλημα.
Είναι που λες κάποια πράγματα που δύσκολα εξηγούνται μα συνάμα παίζουν σημαντικό ρόλο στο ψυχισμό ενός ατόμου ή μιας ομάδας. Το διπλό μες στο Παπαδόπουλος χθες το βράδυ, είναι από κάθε άποψη σημαντικό.
Και είναι ακριβώς αυτό που σε κάνει ν’ αναρωτιέσαι. Λες να είναι κάποιο μήνυμα που στέλνει η ομάδα του Κερκέζ; Λες να αποτελέσει για τον Σοφοκλέους το έναυσμα να επιστρέψει στις επάλξεις;Λες να είναι το ερέθισμα που θα τσιγκλήσει τη «κίτρινη φυλή» ν’ αφήσει στην άκρη τη μεμψιμοιρία, την εσωστρέφεια, τη πλήρη απαξίωση; Να ξεχάσει τον Σοφοκλέους και πολύ περισσότερο την κάρτα, παίρνοντας τη φυσική του θέση στην ανατολική;
Πέραν αυτών, το 3 επί 3 και πολύ περισσότερο το διπλό μες στο Παπ, μήπως είναι ένα μήνυμα ότι η ΑΕΛ θα κάνει κάτι που συνηθίζει να κάνει; Να ξαφνιάζει δηλαδή ακόμη και τον ίδιο τον κόσμο της;
Κανείς δεν ξέρει. Θέλοντας όμως και μη, τέτοια αποτελέσματα και τέτοιες εμφανίσεις σε αναγκάζουν να δεις τα πράγματα πιο σοβαρά. Γιατί; Γιατί απλά η ομάδα είναι σοβαρή.
Και εδώ είναι ακριβώς η ουσία. Η φετινή ΑΕΛ μοιάζει να είναι ένα προκομμένο σύνολο. Μπορεί να μην έχει το καλύτερο ρόστερ του πρωταθλήματος, μπορεί να έχει το μισό μπάτζετ σε σχέση με τους υπόλοιπους μεγάλους, μπορεί να μην έχει το βαρύ της όπλο που είναι ο κόσμος… είναι όμως ένα σοβαρό σύνολο και κυρίως πολύ καλά δουλεμένο.
Ακριβώς είναι τέτοιο, γιατί μπορεί να μπει μέσα ο Καστανάγια αντί του Αντάμοβιτς και να κολλήσει αμέσως. Μπορεί να πάει στην κορυφή ο Μακρής αντί του Χουράδο και ακολούθως να μεταφερθεί στα πλάγια για να μπει ο Μυτίδης. Μπορεί να μπεις εσύ ως δεξί μπακ και να γνωρίζεις από τα αποδυτήρια τι πρέπει να κάνεις.
Γενικώς φαίνεται ένα σύνολο, δεμένο όπου οι ρόλοι του καθενός είναι ευδιάκριτοι. Δες το και σε προσωπικό επίπεδο. Άμα δουλεύεις σε μια εταιρεία με οργάνωση, η δουλειά για σένα είναι πιο απλή και πιο εύκολη. Άμα όμως είσαι μες στο μπουρδέλο, ο Σίλας να είσαι δεν μπορείς να κρατήσεις τη μπάλα περισσότερο από ένα λεπτό. Θυμήσου την ΑΕΛ του 10-11
Πες μου τώρα εσύ. Είναι κάτι στην ομάδα που σε μπερδεύει; Δεν μπορεί, σημαίνει είσαι μπερδεμένος γενικότερα. Το δεξί μπακ είναι δεξί μπακ, το αριστερό, αριστερό, οι κεντρικοί χαφ, χαφ, οι πλάγιοι, πλάγιοι, ο φορ, φορ και ο Ντα Σίλβα, Ντα Σίλβα.
Τον πούστη τον βλέπεις και χαίρεσαι. Ποιο είναι το πιο δύσκολο πράγμα στη ζωή άρα και στο ποδόσφαιρο; Το απλό. Και αυτός το έχει, όπως εγώ και εσύ, το τσιγάρο με τον καφέ. Μια αδιάφορη πάσα του, είναι βγαλμένη από τα παιδικά μας όνειρα μες στις αλάνες. Και να πεις ήταν σούπερ χθες; Δεν ήταν. Είναι όμως ο Ντα Σίλβα και αυτό αρκεί, για σένα, για μένα, τον Κερκέζ και κυρίως τους συμπαίκτες του.
Οι οποίοι συμπαίκτες του έκαναν ένα μεστό παιγνίδι και ξανά λέω, σοβαρό. Ο Νταβόρ έτρεχε σα μηχανάκι, καταφέρνοντας σε μεγάλο βαθμό να κρατήσει τον Ράγιος εκτός της δημιουργίας. Ο Καστανάγια κόλλησε αμέσως βγάζοντας μια πολύ καλή εικόνα. Ο Χουράδο κέρδισε το πέναλτι, τα στόπερ κατάφεραν να διατηρήσουν το μηδέν, ο «Γερμανός» στα δεξιά είναι η επιτομή της σοβαρότητας, κυρίως, κυρίως όμως αυτός που κάνει τη διαφορά είναι ο Τόρες. Εξτρέμ με κοχόνες που λεν και στην πατρίδα του, που άμα δεν του δώσεις σημασία θα το πληρώσεις ακριβά.
Για να είμαστε όμως σωστοί, υπάρχουν και πολλές αδυναμίες τις οποίες όμως ευτυχώς δεν πληρώνεις. Η άμυνα μπορεί να μην έχει δεχθεί ακόμη γκολ, στο δικό μου όμως το μυαλό έχει αδυναμίες και μάλιστα πολλές. Κυρίως στις επιστροφές, φαινόμενο το οποίο είδαμε και χθες και στο πρώτο ματς με τον Ερμή.
Η δε αριστερή της μεριά είναι μακράν η πιο αποδυναμωμένη. Πως και δεν δέχθηκες γκολ, είχες και την τύχη μαζί σου. Τούτη όμως η τύχη δεν θα σε συνοδεύει πάντα και παντού. Κάπου θα την αρπάξεις. Δεν φτάνει που ο Αβραάμ δεν είναι ο καλύτερο αμυντικός, έχει μπροστά του τη μεγαλύτερη απογοήτευση μέχρι στιγμής, τον Μπενίτεθ. Γαμώ το μου τον βλέπεις και σε πιάνει το hung over. Κρίμα γιατί είναι παικταράς.
Δεν έχει όμως το στοιχείο που έχει όλη η υπόλοιπη ομάδα. Τη σοβαρότητα. Και άμα δεν, τότε εσύ θα έπαιζες στη Φιορεντίνα, ο κολλητός στην Μπούρσασπορ και γω προπονητής στην Αϊντραχτ. Ίσως με τον Γουίλερ πίσω και τον Αβραάμ μπροστά να έφτιαχναν κάπως τα πράγματα.
Όπως και να χει, το θέμα είναι ότι η ΑΕΛ είναι σοβαρή και αυτό φάνηκε από το καλοκαίρι… το καταγράψαμε κιόλας. Μακριά από πειράματα Πορτογαλίας με ολίγον τι Καραβίδες και αράχνες, με προκομμένο προγραμματισμό και έναν προπονητή που φαίνεται να δουλεύει προς το παρόν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Λες;
