Χρήστος Ζαβός
Μπερδεύτηκα. Να ξεκινήσω από τα σημαντικά ή τα ασήμαντα; Θα μπορούσα απλά να σε προτρέψω να δεις τη φωτογραφία του κειμένου θυμίζοντας σου τους κινέζους και τη γνωστή ρήση τους περί μιας εικόνας που ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις. Αυτό είναι όμως το δύσκολο κομμάτι του κειμένου.
Ας ξεκινήσουμε από τα εύκολα. Το αγωνιστικό δηλαδή κομμάτι. Είναι κανείς που βλέπει κυπριακό πρωτάθλημα και σκέφτηκε ποτέ ότι ο ΑΠΟΕΛ είναι καλύτερη ομάδα απ’ αυτό που έστησε ο Σοφρώνης πάνω στο Κολόσσι; Νομίζω ότι και αρχηγός των «πορτοκαλί» να είσαι, λίγο να μην έχεις κάψει το μυαλό σου, η απάντηση είναι εύκολη.
Ναι μεν το ποδόσφαιρο είναι δημοκρατικό άθλημα και ποτέ και τίποτα δεν σου εξασφαλίζει τη νίκη, ωστόσο κάποια δεδομένα καμιά φορά δύσκολα αλλοιώνονται. Όπως και χθες… η καλύτερη ομάδα απλά επικράτησε.
Επικράτησε γιατί απλά έχει καλύτερη συνοχή ως σύνολο. Σου πέφτει λίγο, να αλλάζουν κατά τη διάρκεια ενός τέτοιου ματς, τα 2/3 των μέσων και όχι απλά να διατηρείς τη συνοχή σου αλλά να γίνεσαι ακόμη καλύτερος; Να ξεκινάς δηλαδή με Άλεφ, Σακέτι, Παπουλή και να τελειώνεις με Άλεφ, Μάρκοβιτς και Ντα Σίλβα… και το σύνολο να γίνεται καλύτερο. Νομίζεις ότι απλά και μόνο αυτό είναι εύκολο για μια ποδοσφαιρική ομάδα και δη στην Κύπρο;
Τούτο ακριβώς το δεδομένο δείχνει ότι εκεί στο Κολόσσι, εργάζονται, σκέφτονται και δρουν ποδοσφαιρικά. Ξανά λέω, φαίνεται εύκολο είναι όμως κατόρθωμα.
Να σου πω επίσης ότι για το αγωνιστικό κομμάτι γράφουμε από τον Ιούλιο. Σε κάποια πέσαμε μέσα, μάλλον τα περισσότερα, σε κάποια άλλα όχι.
Για την περίπτωση όμως του Άλεφ να τα ξαναγράψω; Θα νομίζεις ότι τον έχω γκόμενο κ αι φοβάμαι την ώρα του αποχωρισμού. «ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΓΙΑ ΤΗ ΚΥΠΡΟ». Άμα όμως ο Κίρζης τον κρατήσει το καλοκαίρι, θα πρόκειται για το μεγαλύτερο κατόρθωμα του όσον αφορά τον προγραμματισμό.
Τόσο μεγάλο κατόρθωμα, όπως αυτό που έγινε τον χειμώνα με τον Μάρκοβιτς. Πρώτη φορά κάνει ο Απόλλωνας μεταγραφή προκοπής τον Ιανουάριο και είναι πρώτη φορά που βρίσκεται τόσο κοντά στο «γαμημένο». Τούτοι οι δύο παίκτες ήταν οι καλύτεροι του ματς.
Δεν περιλαμβάνω τον Παπουλή γιατί ο αρχηγός ανήκει στο δύσκολο κομμάτι του κειμένου. Ούτε και φυσικά τον Ζοάο Πέδρο που σου σήκωσε την τρίχα κάγκελο στη φάση του πανηγυρισμού.
Θέλω να ξεμπερδεύω με το αγωνιστικό. Τα χαφ κατάπιαν τους Εμπεσίλιο, Φαρίας και Μοράις , οι επιθετικοί ταλαιπώρησαν τους στόπερ τους, ο Παπουλής μην τον βρίσεις θα σε πηδήξει, οι Ζάντερ και Βασιλείου κράτησαν πίσω τον Ενσούε, οι Ρομπέρζ και Γιούστε μοιάζουν με τους Stormtrooper στο Star Wars, ο Βάλε και μόνο που κόβει τη κεφαλιά του Μερκή στο 2-1 συμμετέχει και αυτός… όλα πρίμα.
Πάμε πια στο δύσκολο κομμάτι του κειμένου. Η στήλη πιο πολύ και από το ποδόσφαιρο είναι κυρίως ουμανιστική. Αγαπάει δηλαδή ότι έχει να κάνει με τον άνθρωπο. Θέλω να σου πω ότι χθες, της καρφώθηκαν φάτσες. Πρόσωπα δηλαδή, των παικτών, των οπαδών, του πάγκου και πάει λέγοντας.
Ως λάτρης της τέχνης και του σινεμά, θέλω να σου πω ότι η τηλεοπτική εικόνα του Ζοάο Πέδρο να είναι στη μέση του γηπέδου και να βγάζει μια κραυγή που πηγάζει μέσα από τη ψυχή του, είναι ίσως η πιο συγκλονιστική στιγμή του ματς, ίσως και της χρονιάς. Είναι η «Κραυγή» του Έντβαρτ Μούνκ που εκτίθεται στο μουσείο του Όσλο και θεωρείται ένας πίνακας σύμβολο για τον εξπρεσιονισμό. Είναι ο Μητροπάνος που ερμηνεύει το «Αλλοίμονο». Είναι η δικαίωση ενός ανθρώπου που πιστεύει ότι φτάνει στο στόχο του. Είναι η συνέντευξη που δεν έδωσε ποτέ.
Είναι μια φάτσα που οι μυς του προσώπου καθορίζονται από το μεγαλείο της ψυχής. Είναι ο ίδιος ο θεός που ο καθένας κουβαλά μέσα του.
Η φώτο του κειμένου είναι από τα πλάγια. Η τηλεοπτική όμως εικόνα του Πορτογάλου είναι ο Απόλλωνας του 2018, είναι το πλάνο που πρέπει να ξεκινά και να τελειώνει το dvd της χρονιάς όταν αυτό κυκλοφορήσει από την μπουτίκ.
Φάτσες είχε πολλές χθες στο Τσίρειο. Από τον τύπο που τρώει τα νύχια του όταν σκοράρει ο Ποτέ. Είναι ο άλλος που εκστασιάζεται στο πάρτη που στήνει ο Παπουλής μπροστά του. Είναι ο Σοφρώνης που σπεύδει να καθησυχάσει τους παίκτες του, όταν αυτοί χάνουν τη ψυχραιμία τους.
Είναι ο Παπουλής που τρέχει από συμπαίκτη σε συμπαίκτη, για να τον φιλήσει, να τον συγχαρεί, να τον ενθαρρύνει. Είναι εκείνη η φάτσα του αρχηγού που εκλιπαρεί το Θεό πριν την εκτέλεση του πέναλτι και λίγα λεπτά μετά που σκοράρει μεταμορφώνεται σε Τζόκερ του Μπάτμαν, μπροστά στη Δυτική.
Λέγαμε νωρίτερα για το αγωνιστικό και την υπεροχή της ομάδας απέναντι στον αντίπαλο. Ξεχάσαμε όμως να πούμε το πιο σημαντικό. Και καλύτερος να είσαι από τον αντίπαλο, άμα δεν είσαι προσεκτικός, ταπεινός και αφοσιωμένος στον στόχο δεν κάνεις τίποτα. Άμα δε, έχεις ψυχή και πίστη, τότε φτάνεις στην Ιθάκη σου.
Ο Απόλλωνας δεν έχει ακόμη πάρει τον τίτλο και όποιος νομίζει το αντίθετο απλά δεν προστατεύει τον εαυτό του. Τον αξίζει όχι γιατί απλά είναι καλύτερη ομάδα, αλλά γιατί η φάτσα τους έχει μέσα ψυχή. Αμφιβάλεις; Ξανά δες τη φώτο του κειμένου…
