Χρήστος Ζαβός
Το βλέπεις, το ξανά βλέπεις, ρε το ξανά βλέπεις… και δικαιώνεσαι. Δικαιώνεσαι γιατί στην κουβέντα που κάνεις με τον «παρέα» ή την γκόμενα και σε ρωτά γιατί εξακολουθείς να βλέπεις ποδόσφαιρο μπαίνεις στο You Tube και απλά του δείχνεις το γκολ που πέτυχε ο Στάθης κόντρα στους Τσέχους. Και κάπου εκεί παίρνεις το πάνω χέρι στην κουβέντα.
Η αποθέωση του ταλέντου, της ποδοσφαιρικής ευφυΐας, της χορογραφίας, της κίνησης, της γρήγορης σκέψης και του αυθορμητισμού.
Στο άθλημα που μπούχτισε από εκατομμύρια, πολυεθνικές, πετρελαιάδες, επιχειρηματίες, λαμόγια, στοιχήματα και «μαύρα κοράκια» υπάρχουν ακόμη οι Αλωνεύτηδες. Τα «παιδιά της μπάλας» όπως τα λέμε σ’ αυτή τη στήλη.
Και ο Στάθης ένας τέτοιο παιδί είναι. Ένα παιδί ευλογημένο από την ίδια τη «θεά μπάλα». Ένα παιδί που το αριστερό του πόδι διατηρεί ερωτική σχέση με την διασημότερη «πόρνη» της ιστορίας. Χρόνια βλέπουμε αυτό το ζευγάρι να ερωτοτροπεί ενώπιον μας και το αποθεώνουμε.
Απέναντι στους μοντέρνους ποδοσφαιριστές, με τα μυώδη κορμιά αντιπαραθέτεις τον Στάθη και κάπου εκεί απλά υποκλίνονται. Τι να σου κάνει το ντουλάπι άμα απέναντι του είναι ένα «παιδί της μπάλας». Σαν τους «τζεντάι» ένα πράγμα στον «Πόλεμο των Άστρων». Απέναντι στους εχθρούς του αθλήματος και τη σκοτεινή του μεριά, το αριστερό πόδι του Στάθη μοιάζει με «φωτόσπαθο» της «Δύναμης».
Για τα αγωνιστικά του προτερήματα ή την καριέρα του θα πούμε παρά λίγα πράγματα. Ίσως να είναι το μεγαλύτερο ταλέντο που ανέδειξε το κυπριακό ποδόσφαιρο τα τελευταία είκοσι χρόνια.
Από την άλλη είμαι σίγουρος ότι αδίκησε τον εαυτό του. Τούτη η «μπαλαδόφατσα» δεν ανήκει στο μικρόκοσμο του κυπριακού ποδοσφαίρου. Θα έπρεπε να διαπρέψει σε μεγάλα γήπεδα της Ευρώπης και δυστυχώς δεν το έκανε.
Χωρίς να ξέρω πολλά, πολλά ίσως και ο Στάθης να υπέκυψε στην «κατάρα» των πολλών ταλαντούχων κυπρίων που επιλέγουν την άνεση, τους γονείς, τους παρέες, τη σεφταλιά… γενικότερα τον ψευδή κομφορμισμό που σου προσφέρει το νησί. Ίσως. Γιατί το ξανά γράφω, άμα ζυγίσεις την ποδοσφαιρική του αξία, υπερβαίνει κατά πολύ τα κυβικά της Κύπρου.
Πέραν τούτου, ο Στάθης είναι γενικότερα φαινόμενο. Είναι από κείνους τους πολύ λίγους ποδοσφαιριστές που βγάζει συμπάθεια σ’ όλα τα γήπεδα. Εδώ καλά, καλά πήγε στον ΑΠΟΕΛ από την Ομόνοια και ο «πράσινος πλανήτης» εξακολουθεί να τον έχει στην καρδιά του. Οι Απολλωνίστες στον περσινό τελικό αποθέωναν τον Σοφρώνη και υποκλίνονταν ταυτόχρονα στον Αλωνεύτη. Οι Αελίστες πάντοτε τον ήθελαν στην ομάδα τους και τον φαντάζονταν να είναι θαμώνας στον Εναέριο, οι Ανορθωσιάτες ποτέ δεν τον έκραξαν… γενικώς η παρουσία του στα κυπριακά γήπεδα είναι μοναδική και σίγουρα αξιοθαύμαστη.
Είναι και τέτοιο το παρουσιαστικό του, που σου δίνει την εντύπωση ότι όλοι έχουμε έναν Αλωνεύτη στη ζωή μας. Αδερφός, εξάδελφος, φίλος, συνάδελφος, «σειράς» στον στρατό, ο Στάθης σου δίνει την εντύπωση ότι είναι μες στην ζωή μας.
Εκείνα τα καλά παιδιά, που δουλεύουν και δεν ενοχλούν κανέναν. Μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, χωρίς εκείνη τη ψευδό-σκονη του γκλάμουρ, παιδί με λαϊκή καταγωγή και προφίλ, ο Στάθης είναι παντού στην κυπριακή κοινωνία.
Κάτι σαν «παρέας» ένα πράγμα, που χαίρεσαι να τον έχεις στον περίγυρο σου. Δεν είναι όμως.
Ευτυχώς για μας τους πιστούς της «θεάς» είναι «παιδί της μπάλας». Και ως τέτοιο, τον ευχαριστούμε για το γκολ με τους Τσέχους. Και προσδοκούμε το επόμενο… αυτό που μας δίνει το πάνω χέρι στην κουβέντα γιατί αγαπήσαμε και γιατί βλέπουμε ακόμη ποδόσφαιρο.
