Χρήστος Ζαβός
Ξέρεις… το πιο σημαντικό απ’ όλα σχετικά με το Μουντιάλ είναι ακριβώς ότι το περιμένεις χρόνια. Ζώντας σε μια εποχή που ότι κανείς σκεφτεί ή επιθυμεί μπορεί να το έχει σε χρόνο dt, με τον ένα ή άλλο τρόπο, τούτη η διοργάνωση σε υποχρεώνει να περιμένεις. Και όχι για λίγο… τέσσερα ολόκληρα χρόνια!!!
Με τους ρυθμούς που έχει η ζωή μας, όταν στο πι και φι μπορείς να κάνεις οτιδήποτε μέσω διαδιχτύου και όχι μόνο, τέσσερα χρόνια νομίζεις ότι είναι τέσσερις αιώνες. Άμα δηλαδή ο Οδυσσέας χανόταν μέσα στα πελάγη για δέκα χρόνια μέχρι να φτάσειστην Ιθάκη, τώρα σε κανά δύο μήνες θα ήταν αραχτός δίπλα από την Πηνελόπη να της λέει ιστορίες και ψέματα από την περιπέτεια του. Και να λιώνει αυτή που έχει τον σούπερ άνδρα να πλαγιάζει μαζί της. Ποιον; Τον Οδυσσέα ρε που τύφλωσε τον Πολύφημο…
Πίσω στο Μουντιάλ. Τέσσερα χρόνια που λες δεν είναι και λίγο πράγμα. Δεν είναι τυχαίο που λένε ότι η «φυλή» των ποδοσφαιρόφιλων που αποτελείται κυρίως από άντρες μετρά την ηλικία της με βάση τα Μουντιάλ που έχει ζήσει.
Μπορεί δηλαδή κατά κάποιο τρόπο να δεις τη ζωή σου σαν σε φιλμ έχοντας στο μυαλό σου ανάλογα τις διοργανώσεις που έχεις παρακολουθήσει. Μη σου πω και τις οικογενειακές σχέσεις εντός του σπιτιού. Ο πατέρας με Γερμανία, εσύ Βραζιλιάνος, ο αδελφός Αργεντινή και η μάνα λόγω της φινέτσας και της ομορφιάς με τους Ιταλούς. Και να γίνεται της πουτάνας.
Είναι που λες το Μουντιάλ σταθμός στη ζωή του καθενός. Και σου θυμίζει τα πάντα. Τη φωνή του Διακογιάννη, τη συλλογή των panini, τις τηλεοράσεις, «πρόγονους» των plasma, που έμοιαζαν με έπιπλο και ζύγιζαν τρεις τόνους, εκείνα τα δροσερά καρπούζια που μοσχομύριζαν με την πρώτη μαχαιριά, οι συνάξεις πάνω στις βεράντες στις μικρές γειτονιές, το μαλάκα γείτονα που φώναζε σαν τρελός σε κάθε φάση, τα σουβλάκια που στοίχιζαν τέσσερα σελίνια, τον παγωτάρη που περίμενες ν’ ακούσεις τη μουσική του τα’ απόγευμα. Έμοιαζαν όλα μαγικά.
Τώρα τα καρπούζια είναι χωρίς κουκούτσια, στρογγυλά, κίτρινα, ο καθένας βρίσκεται εσώκλειστος στο σπίτι, τον γείτονα σου λες και δεν του λες ένα γεια, ίσως και κανά καλημέρα, η τηλεόραση είναι υψηλής ευκρίνειας, μπορείς να παραγγείλεις Κινέζικα ή κουζίνα Ταϊλάνδης και το παγωτό μπορείς να το πάρεις στο περίπτερο κάτω από το σπίτι σου.
Άκουγες τότε Μεξικό και νόμιζες ότι είναι συγγενείς του SpeedyGonzalez. Τώρα λες Μεξικό και σκέφτεσαι πότε να πας… πριν ή μετά το γάμο. Κάτι τέτοιο. Τότε έβλεπες την Βραζιλία και είχες δεν είχες δει τη φάτσα κανά δύο παικτών. Τώρα τους έχεις όλους στο σπίτι σου κάθε Σαββατοκύριακο μέσω του DreamBox . Τότε περίμενες να δεις τι στο καλό έχει η Ουρουγουάη και τώρα ξέρεις και πόσα παίρνει ο κάθε παίκτης από το συμβόλαιο του.
Κάπου στα μέσα της δεκαετίας μπήκε στη ζωή μας και το στοίχημα, νωρίτερα οι πολλές τηλεοπτικές μεταδόσεις, πιο μετά οι υπερσύγχρονες τηλεοράσεις, οι δεκάδες εκπομπές, το livebetting, τα pubs, τα cafe και ότι τραβά η ψυχή σου.
Τότε ήταν όλα μακρινά, τώρα η Γη μοιάζει με μικρό παγκόσμιο χωριό.
Προσωπικά φτάσαμε στην τέταρτη δεκαετία της ζωή μας, καλά να είμαστε όλοι να έχουμε την υγειά μας. Σε τούτη την ηλικία ο άνθρωπος έρχεται πιο κοντά στη διάσταση του χρόνου. Δεν είσαι είκοσι που το παρελθόν σου το γράφεις σε μια κόλλα χαρτί, δεν είσαι τριάντα που ξεκινάς την εσωτερική διαδικασία να τα βρεις με τον εαυτό σου… είσαι σαράντα. Έχεις ένα πλούσιο παρελθόν, ένα πιο στιβαρό παρόν και βλέπεις το μέλλον με μεγαλύτερο σεβασμό.
Θέλοντας και μη, τέτοιες που είναι οι μέρες αναπολείς το παρελθόν. Το παρελθόν των Μουντιάλ, Θυμάσαι την Βραζιλία του 82 με τους Ζίκο, Σόκρατες, Φαλκάο και Έντερ, τον Μαραντόνα να κάνει ρεζίλι μια πρώην αυτοκρατορία στα γήπεδα του Μεξικού, το «κάλπικο» πέναλτι που πήραν οι Γερμανοί στον τελικό του 90’, το πανηγυρισμό του Μπεμπέτο το 94’, τον Ζιντάν να καρφώνει δύο γκολ τους Βραζιλιάνους, τους «καριόκας» με το μαγικό τρίο, Ρονάλντο, Ροναλντίνιο και Ριβάλντο να κάνουν πάρτι το 02, τη κουτουλιά του Ζιντάν στο Ματεράτσι το 06’, τις βουβουζέλες στην Αφρική το 10’ και τέλος των βιασμό των Γερμανών επί της οικοδέσποινας Βραζιλίας τέσσερα χρόνια πριν.
Και να ήταν μόνο αυτά. Οι αναμνήσεις από τα Μουντιάλ, είτε σε προσωπικό επίπεδο, είτε σε ποδοσφαιρικό γράφουν από μόνες τους μια εγκυκλοπαίδεια. Ένα ολόκληρο παραμύθι που δημιούργησες εσύ ο ίδιος μες στον ψυχισμό σου. Και περιμένεις πως και πώς να προσθέσεις και άλλες, το μήνα που ακολουθεί.
Αυτό είναι το Μουντιάλ, για όλους μας που αποτελούμε το παγκόσμιο χωριό των ποδοσφαιρόφιλων. Δεν είναι απλά μια διοργάνωση… είναι συλλογή εμπειριών. Είναι εκεί που νιώθεις μικρός απέναντι στον Πανδαμάτωρ Χρόνο. Μεγαλώνουμε… μαζί με τη μπάλα που αγαπήσαμε από μικρά παιδιά. Είναι η ζωή μας όλη…
Κάποιο ετών 40, κάποιοι ετών 30, άλλοι 10 και άλλοι 90. Καλό Μουντιάλ να έχουμε!!!
