Χρήστος Ζαβός
Επιτέλους. Κάτι διαφορετικό. Μια άλλη ενέργεια. Στο δικό μου το μυαλό, η περίπτωση του σωματείου της Αθλητικής Ένωσης Λεμεσού, μοιάζει με κάτι ερημωμένα σπίτια που μπαίνει κανείς μέσα, αρχίζει να μετακινεί πράγματα και κάνει γενικό καθαρισμό. Αυτομάτως αλλάζει η ενέργεια. Οι κατσαρίδες τρέχουν πίσω στους υπόνομους και οι αράχνες εγκαταλείπουν τους ιστούς τους.
Κάπως έτσι ήταν το σωματείο τα τελευταία δέκα περίπου χρόνια. Ερημωμένο, εγκαταλελειμμένο, παραδομένο στο πουθενά. Και για να σου είμαι ειλικρινής, ο τελευταίος που φταίει είναι ο ίδιος ο Αντρέας Σοφοκλέους. Γιατί όταν αναφερόμαστε στο σωματείο, ο κόσμος είναι αυτός που κάνει κουμάντο. Και στην προκειμένη περίπτωση ο κόσμος είναι που το άφησε μαύρο και άραχνο. Είναι ο κόσμος που ανέχτηκε την αδιαφορία του Σοφοκλέους…
Το σωματείο είναι το βασικό κύτταρο του οργανισμού. Είναι το στέκι που συχνάζουν οι οπαδοί, είναι ο χώρος που αθλούνται τα παιδιά, είναι ο κρίκος που συνδέει τις διαστάσεις του χρόνου. Παρελθόν, παρόν και μέλλον.
Δυστυχώς, όχι μονάχα ο Αελίστας, γενικότερα οι κύπριοι έχουμε απομακρυνθεί από τις εστίες συνάντησης. Από τη συλλογικότητα. Οι πρόγονοι μας ανά την Κύπρο, θεωρούσαν το σωματείο κάτι σαν δεύτερο σπίτι τους. Εκεί σύχναζαν, εκεί αντάλλασαν απόψεις, εκεί λειτουργούσαν, εκεί συναποφάσιζαν, εκεί διαφωνούσαν.
Πλέον όλα αυτά όχι μόνο δεν υπάρχουν, άμα είναι να γίνει καμιά συνάντηση ή ν’ αλλάξουμε καμιά κουβέντα θα συμβεί μέσα στο κυβερνοχώρο. Δεν γίνεται όμως έτσι η δουλειά. Δεν μπορεί να είσαι οπαδός μιας ομάδας και το μόνο που σε ενδιαφέρει είναι ποια θα είναι η μεταγραφή από την Αγκόλα. Μάλλον έχεις μπερδέψει τη βούρτσα με την οδοντόβουρτσα.
Αυτό ακριβώς περνάμε όλοι στη ζωή μας. Έχουμε μπερδέψει τις προτεραιότητες. Στην προκειμένη περίπτωση μιλάμε για την Αθλητική Ένωση Λεμεσού. Λίγα ελληνικά να ξέρεις, θα καταλάβεις ότι τ’ όνομα από μόνο του δεν μπορεί να περιοριστεί σε καμιά νίκη, ισοπαλία ή ήττα. Η ΑΕΛ για την πόλη της Λεμεσού, αποτελούσε κολώνα αξιών και κοινωνικών δραστηριοτήτων.
Εν έτει 2018, τίποτα από τον αυθεντικό σκοπό ίδρυσης της δεν έχει επιβιώσει. Ο κόσμος ξέχασε, ο κόσμος αποπλανήθηκε, αλλοιώθηκε… έγινε ένας μοντέρνος οπαδός ποδοσφαιρικής ομάδας που νοιάζεται για την πορεία της και ότι τέλος πάντων την περιβάλλει. Δυστυχώς…
Σου έλεγα νωρίτερα ότι το σωματείο είναι ο ίδιος ο κόσμος. Και ο νεοεκλεγείς σύνδεσμος απαρτίζεται ή προκύπτει μέσα ακριβώς από τον κόσμο. Είναι παιδιά της ΑΕΛ. Μια νέα γενιά, που ευτυχώς κουβαλά ή έχει ζήσει πιο ρομαντικές εποχές. Κατανοούν ότι το σωματείο είναι η μήτρα του Αελισμού. Και ως τέτοιο πρέπει να προφυλαχθεί ως κόρη οφθαλμού.
Η αλήθεια είναι επίσης ότι η ναυαρχίδα της ΑΕΛ, όπως και κάθε άλλης ομάδας είναι το ποδόσφαιρο. Είναι επίσης αλήθεια ότι στο ποδοσφαιρόπληκτο περιβάλλον που ζούμε, το σωματείο έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Δεν μπορεί όμως να είναι αφημένο στο έλεος της αδιαφορίας.
Και στο κάτω, κάτω επιτέλους δημιουργήθηκε ένας ακόμη πόλος εξουσίας πέραν του Σοφοκλέους. Δεν είναι ότι θ’ αλλάξουν τα πράγματα άρδην, υπάρχει όμως μια καινούργια φωνή. Του Κωστή, που πλαισιώνεται από τους συνεργάτες του και στηρίζεται από τη συντριπτική πλειοψηφία των Αελιστών.
Δεν είναι ότι θα γίνουν μεγάλες μεταγραφές, δεν είναι ότι η «βασίλισσα» θα επιστρέψει στο μπάσκετ, δεν είναι ότι το βόλεϊ γυναικών θα κατακτήσει το νταμπλ… είναι ότι διασώθηκε η «μήτρα». Αυτή που γέννησε ότι έχει να κάνει με την ΑΕΛ. Αυτό από μόνο του είναι θεμελιώδης σημασίας για ότι έχει να κάνει με την Αθλητική Ένωση Λεμεσού. Άργησαν μεν, να τη φροντίσουν, να τη προστατέψουν… ισχύει όμως αυτό που λέμε «κάλλιο αργά παρά ποτέ».
Όσον αφορά δε, ποιος θα πρέπει να είναι ο βασικός τους στόχος; Τίποτα άλλο πέρα από το να επαναφέρουν την ΑΕΛ στον κόσμο της. Αυτόν που την άφησε, αυτόν που κουράστηκε από το προσωποκεντρικό μοντέλο, αυτόν που αποστασιοποιήθηκε από οτιδήποτε έχει να κάνει με την ΑΕΛ.
Δεν είναι εύκολο. Έγινε όμως ένα βήμα. Και συνήθως έτσι ξεκινούν τα πράγματα…
