Χρήστος Ζαβός
Ειλικρινά σου λέω, δεν έχω καταλάβει γιατί τόσος ντόρος για το Μόντριτς και για το πόσο παικτούρα είναι. Με συγχωρείς, είδες έστω και έναν αγώνα της Ρεάλ τη φετινή σεζόν; Την περσινή; Τον έχεις δει όταν αγωνιζόταν στην Τότεναμ; Καλά περίμενες να τον δεις στα γήπεδα της Ρωσίας για να διαπιστώσεις ότι τούτος ο παίκτης είναι, πώς να τον πω; «Γιος της μπάλας».
Άμα ναι, ξέρεις γιατί; Γιατί οι περισσότεροι αναλώνονται ή πιστεύουν ή καταπίνουν τις μαλακίες που τους γράφουν τα media ή οι διαφημιστές. Ή οι ακόμη αυτοί που μιλάν για το άθλημα χωρίς να έχουν ιδέα γι’ αυτό. Που διαμορφώνουν απόψεις και κατ’ επέκταση πελάτες. Γιατί που να κάνεις πελάτες με τον Μόντριτς; Με τον Καντέ της Γαλλίας, κάνεις πελάτες; Με τον Τσάβι; Τον Ινιέστα;
Οκ. «Θεός» ο Μέσι, «θεός» και ο Ρονάλντο. «Θεός» θα γίνει απ’ ότι καταλαβαίνω και ο Εμπαμπέ ενώ ζούμε και τη θεοποίηση του Νεϊμάρ. Μια χαρά και δύο τρομάρες. Για δες και τα συμβόλαια που βρίσκονται από πίσω τους. Για δες τον στρατό χορηγό που τους προστατεύει. Δεν αμφισβητώ ούτε στο ελάχιστον την ποιότητα τους, αλλά με καθαρά ποδοσφαιρικούς όρους δεν είναι οι καλύτεροι κάθε χρόνο από τον όποιο άλλο συνάδελφο τους.
Και κάθεται ο άλλος και σκάει γιατί πήρε τη «Χρυσή Μπάλα» ο Μέσι και όχι ο Ρονάλντο. Κάτι σαν Μάτζικ Τζόνσον και Λάρι Μπέρντ. Ή Λεμπρόν Τζέιμς και Στέφεν Κάρι. Με λίγα λόγια μάρκετινγκ. Διαφήμιση. Life style και φυσικά τζίρος. Τεράστιος τζίρος.
Άμα όμως να είναι μιλήσουμε με αμιγώς ποδοσφαιρικούς όρους, με συγχωρείς αλλά το άθλημα διαθέτει σωρεία παικτών. Από παλιά μέχρι και σήμερα. Πλέον όμως το μάρκετινγκ είναι που κάνει κουμάντο. Και το αποτέλεσμα; Ακούς μικρά παιδιά να λένε ότι άμα μεγαλώσουν θέλουν να γίνουν Μέσι ή Ρονάλντο. Σπάνια θ’ ακούσεις ένα παιδάκι να εύχεται μήπως γίνει ο Καντέ της Τσέλσι ή ο Κρόος της Ρεάλ.
Και ξέρεις τούτη η προσέγγιση, διαμορφώνει και χαρακτήρες. Στην εποχή του τάχατες one man show, ο Νεϊμάρ το παίρνει πάνω του και τρώει τα μούτρα του κάνοντας κωλοτούμπες μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Ο Μέσι πάει σπίτι του νωρίς αφού ορθώς δεν αντέχει όλη αυτή την πίεση ενώ και ο 19χρονος Εμπαμπέ αν και μέλος της καλύτερης ομάδας στον πλανήτη ψάχνει να κάνει το κάτι παραπάνω, ένα τακουνάκι, μια εντυπωσιακή τρίπλα και πάει λέγοντας.
Όλοι εμείς όμως που αγαπάμε το άθλημα, πρέπει να προστατεύσουμε τις μονάδες που το υπηρετούν με το καλύτερο δυνατό τρόπο. Θέλει προστασία ο κάθε Μόντριτς, ο κάθε Ράκιτιτς, ο κάθε Βαράν και πάει λέγοντας.
Σκεπτόμενος μάλιστα αυτή την αδικία, αναπόφευκτα έρχεται στο μυαλό μου το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό έγκλημα στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Ήταν τότε όταν ο Φλορεντίνο Πέρεθ στην πρώτη του θητεία ως πρόεδρος της Ρεάλ, θέλησε να φτιάξει την ομάδα των «γκαλάκτικος». Θυμάσαι τότε πήγε στην ομάδα ο Ρονάλντο το φαινόμενο, Μπέκαμ, Ζιντάν, Όουεν, η σάρα και τη μάρα. Και ποιον θυσίασε γιατί δεν ταίριαζε στην εικόνα των σταρ; Τον καλύτερο ίσως αμυντικό χαφ που έβγαλε ποτέ το άθλημα. Το όνομα αυτού Μακελελέ. Έφυγε τότε ο Γάλλος και αν οι «γκαλάκτικος» πήραν Τσάμπιονς Λίγκ, τότε και εγώ αναδείχθηκα miss Carlsberg σε διαγωνισμό ομορφιάς.
Μη μπω καν στον κόπο ν’ αναφέρω περιπτώσεις του τύπου Τσάβι ή Ινιέστα. Δύο παίκτες που απλά τοποθέτησαν το άθλημα σε κάποιο άλλο επίπεδο. Γιατί ο Μέσι μπορεί να μάχεται να γίνει ο Μαραντόνα, αλλά παίκτες όπως οι δύο Ισπανοί δεν υπήρξαν ποτέ κατά το παρελθόν. Ίσως τώρα ο Μόντριτς ή ακόμη και ο Κρόος.
Γενικώς δηλαδή, πρέπει οι ποδοσφαιρόφιλοι να προστατεύουν τους «υπηρέτες» του αθλήματος. Είναι αυτοί που το ομορφαίνουν, που το εξελίσσουν και διατηρούν το Dna του. Που υπενθυμίζουν σ’ όλους μας ότι ποδόσφαιρο δεν χρειάζεται να είσαι γίγαντας για να παίξεις, ούτε πλούσιος, ούτε όμορφος. Πρέπει απλά να ξέρεις μπάλα. Τίποτα άλλο.
