Χρήστος Ζαβός
Στ’ αρχαία χρόνια οι έλληνες θεωρούσαν ότι μέσω της σύγκρουσης αντίθετων απόψεων μπορούσαν να φτάσουν σε κάποιο αποτέλεσμα. Ή μάλλον καλύτερα στην αλήθεια. Τούτη ακριβώς η τεχνική λέγεται διαλεκτική.
Στην Κύπρο φυσικά τέτοια πράγματα δεν τα πολύ γνωρίζουμε. Γιατί λίγο πολύ η σκέψη του δυτικού πολιτισμού πέρασε αλλά δεν έκατσε σ’ αυτό το νησί. Εδώ επικρατούν άλλα πράγματα ποιος αλήθεια ασχολείται με τον Κάντ ή τον Χέγκελ; Εδώ κάνουν κουμάντο οι παπάδες και οι πολιτικοί. Άσχετο όμως…
Ας μπούμε στην ουσία. Η χθεσινή νίκη του ΑΠΟΕΛ στο ντέρμπι έγινε (πάλι) η αιτία για να βγει ο Ζοάο Πέδρο από μέσα σου. Περισσότερο απ’όλους αλήθεια ο Καταλά έπαθε Πέδρο και δεν τον βλέπω καλά άμα με ρωτάς.
Μιλώντας όμως για τη διαλεκτική. Ας προσπαθήσουμε να συνοψίσουμε τις δύο συγκρουόμενες απόψεις. Η μία έχει να κάνει ότι ο ΑΠΟΕΛ το παίρνει δίκαια κάθε χρόνο, αφού είναι η ομάδα που γνωρίζει όσο καλύτερα να το κατακτά. Οι λόγοι πολλοί. Οικονομικό, πλούσιο ρόστερ, εφαρμογή του rotation με άριστο πλέον τρόπο και φυσικά το παρασκήνιο. Γιατί όλοι γνωρίζουμε ότι άμα δεν συμμετέχεις στο παρασκήνιο είναι λες και κάνεις λειτουργία διαβάζοντας Βίλχεμ Ράιχ.
Η άλλη μεριά είναι αυτή που εξέφρασε (;) ο Ζοάο Πέδρο και μόλις πριν από 24 ώρες ο Καταλά και λίγο πολύ όλη η ΑΕΚ. Ότι δηλαδή ο ΑΠΟΕΛ είναι μεν μια μεγάλη ομάδα όμως όποτε χρειαστεί παίρνει βοήθεια. Είτε από τη διαιτησία, είτε από άλλους «συνεργάτες» μες την κυπριακή πιάτσα, είτε από διάφορες αποφάσεις της Ομοσπονδίας.
Τώρα ποια μεριά είναι πιο κοντινή στην πραγματικότητα; Οι υπερασπιστές των απόψεων έτσι όπως διαμορφώνονται στην κυπριακή πιάτσα μοιάζουν με φανατικούς ισλαμιστές που κόβουν κεφάλια για να φτιάξουν φιλμάκια. Ή φανατικό χριστιανό που βομβαρδίζει άμαχους θεωρώντας την αποστολή του «ιερή».
Άμα δηλαδή ακούσεις τον κολλημένο Αποελίστα θα νομίσεις ότι ο ΑΠΟΕΛ είναι οι Ουρσουλίνες στο Μαρούσι της Αττικής. Άμα ακούσεις τον αντί Αποελίστα θα πιστέψεις ότι πίσω από το κτύπημα στους δίδυμους πύργους βρίσκεται ο Μανιταράς και ο Μοράις. Προφανώς και οι δύο απόψεις είναι ακραίες όπως είθισται σε ένα απολίτιστο περιβάλλον που επικρατεί ο φανατισμός.
Δεν είμαι διπλωμάτης αλλά στη ζωή δεν υπάρχει μόνο μαύρο, ούτε και μόνο άσπρο. Υπάρχει μια μέση κατάσταση που ενδεχομένως να είναι πολύ πιο κοντά στην πραγματικότητα. Ναι ο ΑΠΟΕΛ έχει το dna του πρωταθλητή πολύ περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη ομάδα. Ναι, γνωρίζει και εξέλιξε την «επιστήμη» του rotation, στοιχείο θεμελιώδης σημασίας για όποιον πρωταγωνιστεί. Ναι το ρόστερ του είναι πλούσιο όσο καμιάς άλλης ομάδας. Όλα αυτά τον καθιστούν φαβορί από την αρχή της σεζόν μέχρι και το τέλος της.
Από την άλλη δεν θεωρώ ότι η αντίθετη άποψη δεν έχει πέσει από τον ουρανό. Έχει όντως ισχυροποιηθεί μέσα από συγκεκριμένα γεγονότα.
Ναι ο ΑΠΟΕΛ είναι μια ομάδα που θα πάρει το σφύριγμα όταν το χρειαστεί. Δυστυχώς τούτο το φαινόμενο συμβαίνει σε όλο το σύγχρονο ποδόσφαιρο. Ο ισχυρός δηλαδή να έχει μια ιδιαίτερη φροντίδα από τους ιθύνοντες. Δεν μπορεί όμως να φταίει για τα πάντα.
Εν ολίγοις όλη αυτή η κουβέντα που γίνεται κάθε λίγο και λιγάκι έχει πλέον κουράσει τους πάντες, εκτός από τους φανατικούς. Το κακό είναι ότι φουντώνει η κουβέντα όταν ο ΑΠΟΕΛ παίρνει τα πάνω του. Οι υπόλοιπες ομάδες ξεκινούν να ξεσπαθώνουν όταν διαπιστώνουν ότι ο μόνιμος πρωταθλητής είναι αποφασισμένος να το ξανά πάρει. Ακόμη χειρότερα δε, ο καθένας το κάνει από μόνος του φλερτάροντας με τη γραφικότητα.
Δεν έκατσαν ποτέ όλοι μαζί για να μιλήσουν για το πώς μπορεί να καθαρίσει το άθλημα. Να υπερασπιστούν τον υγιή ανταγωνισμό. Αντιθέτως μιμούνται και προσπαθούν να γίνουν χαλίφης στη θέση του χαλίφη. Να πάρουν το πρωτάθλημα με όποιον τρόπο γίνεται. Όπως κάνει δηλαδή ο ΑΠΟΕΛ.
Μέσα απ’ αυτή τη προσέγγιση διαπιστώνουμε ότι ο ΑΠΟΕΛ είναι ο πιο ισχυρός απ’ όλους. Και αντί να προσπαθήσουν να το αλλάξουν οι υπόλοιποι προσπαθούν να μιμηθούν. Με λίγα λόγια, έχω την εντύπωση ότι οι Λευκωσιάτες καλά κάνουν και κάνουν ότι κάνουν. Και καλή ομάδα και θωρακισμένοι στο παρασκήνιο. Αυτό δηλαδή που εύχονται να κάνουν όλοι οι υπόλοιποι…
