Χρήστος Ζαβός
Πολύς είναι ο κόσμος που έμεινε τάβλα από τη περασμένη Κυριακή. Συναντάς Απολλωνίστες μες στην πόλη που όντως έχουν ένα ύφος, περίλυπο, βλέμμα απεγνωσμένο… εκείνο το πρόσωπο που εμπεριέχει σωρεία συναισθημάτων.
Λύπη, οργή, απορία μα συνάμα και περηφάνια. Η οποία όμως κρύβεται από τα αρνητικά συναισθήματα που προέκυψαν από το απόγευμα, εκεί στο ΓΣΠ.
Είναι πολλοί που ακόμη δεν το έχουν συνειδητοποιήσει. Άλλοι που δεν το χωνεύουν με τίποτα. Είναι και αυτοί που πείσμωσαν, κοιτάνε το μέλλον, κουβαλώντας όμως αυτό το βαθύ τραύμα.
Από τη δική μου τη μεριά, σίγουρα πιο αποστασιοποιημένα, ούτε και έχω καταλάβει πως ο Απόλλωνας του 2017-2018 δεν πήρε το πρωτάθλημα. Εύκολα μπορώ να κατανοήσω γιατί έχασε στο ντέρμπι. Σ’ ένα τέτοιο παιγνίδι ο καθένας μπορεί να χάσει.
Δεν ξέρω κιόλας αν έχει σημασία να σταθούμε στους λόγους που χάθηκε το ματς. Όντως ο Σοφρώνης δεν ήταν σε καλή μέρα. Αποδυνάμωσε μάλλον την ομάδα παρά την ενίσχυσε, άμα το δει κανείς τακτικά.
Πες μου όμως εσύ, αξίζει σ’ αυτό τον άνθρωπο να του καταλογίσει κανείς την ευθύνη για τη πιθανή απώλεια του πρωταθλήματος; Νομίζω πως όχι. Γιατί σε τούτο το πρωτάθλημα κατάφερε να φτιάξει μια σούπερ ομάδα που απόλαυσε ακόμη και ο χειρότερος εχθρός της.
Ούτε και φυσικά οι παίκτες αξίζουν τίποτα άλλο πέρα από ένα χειροκρότημα. Από τον Ιούνιο παίζουν ασταμάτητα σε υψηλό επίπεδο, πάλεψαν όλα τα παιγνίδια και έχασαν κανά δύο. Πες μου εσύ γνωρίζεις καμία ομάδα που έχει συνάψει συμφωνία με τη νίκη; Οκ, έχασαν όντως τρία καθοριστικά παιγνίδια, κέρδισαν όμως άλλα τόσα και ίσως περισσότερα.
Δεν ξέρω άλλα άπαντες έχουν πλέον ενώπιον τους ένα στόχο. Το κύπελλο. Για χίλιους δύο λόγους. Δεν καταλαβαίνω ούτε και κατανοώ γιατί μερικοί υποτιμούν το θεσμό.
Εδώ η Ρεάλ που τα τρόπαια της θέλουν ένα μουσείο ολόκληρο για να χωρέσουν και δεν αφήνει, ούτε ένα μετάλλιο σε φιλικό αγώνα. Γιατί στον Απόλλωνα αναπτύχθηκε η νοοτροπία του τύπου «έλα ρε τι να κάνω τον τενεκέ του αναψυκτικού»… με συγχωρείς με ξεπερνά και δεν έχω λόγια.
Άσε κιόλας που το κύπελο σε οδηγεί στη Β φάση των προκριματικών του Γιουρόπα, άσε που πάς για το τρίτο συνεχόμενο, κάτι που δεν έχεις κάνει ποτέ ξανά, άσε που στο κάτω, κάτω έχει και κάποιους ανοιχτούς λογαριασμούς με την ΑΕΚ. Σου το ξανά λέω… με ξεπερνά.
Πέραν όμως του κυπέλλου υπάρχει και η επόμενη μέρα. Καμιά φορά δικαίως ο Απολλωνίστας, δεν γνωρίζω ο ίδιος ο Κίρζης, κάθεται και αναρωτιέται «άμα όχι φέτος, πότε;». Συμμερίζομαι την άποψη και φυσικά δεν έχω την απάντηση.
Αυτό που σίγουρα όμως ισχύει είναι ότι η ιστορία των ομάδων είναι τόσο μεγάλη, που μια σεζόν μοιάζει με μια ώρα στο 24ώρο που διανύει ο καθένας μας. Είναι δηλαδή απειροελάχιστη. Και ως τέτοια, η ιστορία ή η ζωή του καθενός δεν σταματά πουθενά. Πόσο μάλλον δε, όταν μιλάμε για ένα οργανισμό, ένα σωματείο, ένα κλαμπ.
Άρα χρειάζεται ψυχραιμία. Ιδιαίτερα από τη διοίκηση Κίρζη. Όντως μαζί με τον Σοφρώνη κατάφεραν να φτιάξουν μια μεγάλη ομάδα. Με στόφα, με ταλέντο, με ποιότητα και όλα τα συστατικά που χρειάζεται κάποιος για να θεωρείται μεγάλος.
Δεν ξέρω, υποθέτω ότι η πίκρα στο γραφείο του προέδρου ξεχειλίζει. Κατανοητό. Είτε όμως σηκώνει κεφάλι, είτε πάει σπίτι του. Εξ όσων γνωρίζω δεν έχει καμία διάθεση να τα παρατήσει.
Άρα; Ξηλώνεις αυτή την ομάδα; Θα ήταν έγκλημα. Να φύγουν έξι, να έρθουν άλλοι εφτά και πάει λέγοντας, θα ήταν κατά την άποψη μου καταστροφικό. Καταστροφικό κυρίως γιατί θ’ αλλάξει το υλικό σε μεγάλο βαθμό. Και τούτη η ομάδα δεν αξίζει τίποτα άλλο πέρα από ποιοτική ενίσχυση. Όχι ποσοτική, ποιοτική.
Όπως και να έχει. Το τραύμα για όλους είναι βαθύ. Είναι εκείνο το «γαμώ το», που δεν σ’ αφήνει να ησυχάσεις. «Πάλι το πήραν αυτοί;», «Πως τα κατάφεραν;». Ψάχνεις να βρεις το λάθος… και ο καθένας έχει τις δικές του απαντήσεις. Οι απαντήσεις όντως ποικίλουν.
Ο σεβασμός όμως προς αυτή την ομάδα δεν μπορεί να ποικίλει, ούτε και να αμφισβητείται. Έπαιξαν περίφημα, στα ίσα, μάλλον το άξιζαν… στο τέλος όμως έχασαν.
Ο καθένας ας το διαχειριστεί με τον τρόπο του. Ο Σοφρώνης όμως πρέπει να μάθει και ο Κίρζης να σηκώσει κεφάλι.