Χρήστος Ζαβός
Λοιπόν. Θέλω να γράψω ένα σωρό πράγματα. Ας ξεκινήσουμε από τη σημειολογία του θέματος. Λεν… ότι άμα πάρεις διπλό μες στο Παπ, δύσκολα χάνεις το πρωτάθλημα. Ιδιαίτερα δε, όταν ξορκίζεις φαντάσματα σ’ εκείνο το γήπεδο.
Τελευταία φορά που συνέβηκε κάτι τέτοιο, ήταν το 12 με την ΑΕΛ όταν το γκολ του Ντόσα έσπαζε μια παράδοση από τότε που οι Duran Duran μεσουρανούσαν στα μουσικά charts.
Και θρησκευτικά άμα το δεις, οι Χριστιανοί χθες γιόρταζαν τον Άγιο Σοφρώνη. Και γιορτή και διπλό μες στο Παπ. Εξηγημένος ο Άγιος σε όσους έχουν τ’ όνομα του. Τι άλλο να σου κάνει;
Λεν επίσης ότι μια μεγάλη ομάδα επιβάλλεται να έχει ένα μεγάλο αρχηγό εάν θέλει να δει προκοπή. Ψάξε όσες ομάδες έγραψαν ιστορία σε όλα τα ομαδικά αθλήματα και άμα ο αρχηγός τους δεν ήταν αντάξιος του συνόλου, να μη ξανά φάω πατάτες τηγανητές για τους επόμενους δύο μήνες.
Και κάπου σ’ αυτό το σημείο, ας μιλήσουμε για τον αρχηγό του Απόλλωνα εν έτει 2018. Έτσι και αλλιώς, τούτη η στήλη υμνεί κυρίως όλους όσους ανήκουν στην οικογένεια του ποδοσφαίρου. Τους ποδοσφαιριστές που τιμούν και γνωρίζουν το άθλημα. Τα «Παιδιά της Μπάλας» όπως συνηθίζουμε να λέμε. Έφτασε ο καιρός να μιλήσουμε για έναν από τους σημαντικότερους ποδοσφαιριστές στη σύγχρονη ιστορία των Λεμεσιανών.
Λοιπόν. Που το πάει αυτός τώρα; Είναι εγωιστής και τυλίγεται ακόμη και εκρηκτικά προκειμένου να σηκώσει «το γαμημένο» στο διοικητήριο, ο ίδιος με τα χέρια του; Είναι τώρα χρόνια στην ομάδα και έχει πλέον καταλάβει ότι είναι άδικο να μην πάρουν ένα πρωτάθλημα μετά από τόσα χρόνια προσπάθειας; Έχει πλέον γίνει τόσο Απολλωνίστας που είναι λες και έζησε το 2006 ή ήταν μικρό παιδί τη δεκαετία του 90’ και ήθελε να μοιάσει στον Γιαγκουδάκη;
Έχω την εντύπωση ότι είναι όλα μαζί και κάτι άλλο περισσότερο. Ο «αρχηγός» έξι χρόνια στην ομάδα είναι λες και στο πρόσωπο του συγκεντρώνεται όλος ο Απόλλωνας.
Και στο λέω εγώ τώρα, που είμαι αποστασιοποιημένος. Άμα βλέπω το Φώτη, έρχεται στο μυαλό μου ο Χάβλικ, ο Πτάγκ, ο Άντρος ο Χριστοδούλου, ο Κούλου Κούλου, η Μεσολογγίου και ότι τέλος πάντων έχει να κάνει με τούτη την ομάδα.
Άρα με λίγα λόγια, η μαλακία που λεν οι Κύπριοι ότι « έτσι γεννιέσαι και δεν γίνεσαι» είναι μια ακόμη μαλακία, από τις πολλές που λέμε ως λαός. Γιατί αν υπάρχει κανείς που πιστεύει ότι ο Ελλαδίτης δεν είναι Απολλωνίστας, ας πάει σε νευρολόγο ή ψυχαναλυτή.
Συνεχίζουμε. Για την προσφορά του στον «θεό» όλα αυτά τα χρόνια δεν χρειάζεται να γράψουμε εμείς, ας τα γράψει ο ιστορικός ή ο ρεπόρτερ του Απόλλωνα. Είναι όμως κανείς που την αμφισβητεί; Αν ναι, μιλάμε για ζημιά στον εγκέφαλο και δεν σε σώζει καμιά φαρμακευτική βιομηχανία.
Αγωνιστικά. Έχει μια τεράστια γκάμα κινήσεων η οποία όσο προχωράει ο χρόνος, γίνεται και πιο ουσιώδης. Τον θυμάμαι όταν πρωτοήρθε δεν είχε κανένα ενδοιασμό να κάνει μέχρι και τον χαμάλη. Να παίζει την γραμμή και να είναι στην άμυνα ωσάν και είναι δεξί μπακ. Ο καλύτερος συνεργάτης για έναν ακραίο αμυντικό. Πλέον έχει γίνει πριμαντόνα.
Άμα ο Φώτης δεν περιορίζεται σε συγκεκριμένα καθήκοντα του τύπου «παίζε στη γραμμή και κάλυψε τον μπάκ», τότε η ομάδα είναι απλά μια άλλη ομάδα. Τον θες από δεξιά, από αριστερά, από τον άξονα, μες στην περιοχή σαν κρυφό φορ, ο Ελλαδίτης τα κάνει όλα. Μου θυμίζει ένα καρτούν που λέγεται « Tasmanian Devil» και το βλέπαμε μικρά παιδιά.
Τούτος όμως είναι διάολος ποδοσφαιρικά. Ούτε και θα ήθελα να τον τρέχω από πίσω ως αμυντικός. Ούτε επίσης και να ήμουν αντίπαλος προπονητής του να σπαζοκεφαλιάζω για το πώς θα τον περιορίσω. Γιατί τούτος ο παίκτης απασχολεί άμα λάχει, τον πλάγιο μπακ, τον αμυντικό χαφ και τα στόπερ άμα μπουκάρει. Θέλει μισή ομάδα να τον τρέχει. Άμα ο Φώτης έχει κάβλες, τρέχα γύρευε.
Θέλω επίσης να σου πω και δεν ξέρω αν αυτό είναι ιεροσυλία. Με τα δικά μας δεδομένα, εδώ στη βραχονησίδα, δεν υπάρχει άλλος παίκτης που να έχει ταυτιστεί τόσο πολύ με μία κίνηση όσο ο «αρχηγός».
Με συγχωρείς αλλά μόνο ο Ανρί, ο Ρομπέν ή και ο Ινσίνιε έχουν γίνει ένα με τη κίνηση που κάνουν και κανείς δεν μπορεί ν’ ανακόψει. Έτσι όπως πάει, η κίνηση να κλίνει από αριστερά με το δεξί πόδι προς τον άξονα από τα πλάγια και να δίνει στη μπάλα μια καμπύλη, «μπαναναί», με το εσωτερικό του πέλματος θα πρέπει να διδάσκεται στις ακαδημίες ως η «κίνηση Παπουλή». Όπως η ραβέρσα του Τζαμπάρ ή το σπάσιμο της μέσης του Γκάλη. Μπράβο στο παιδί…
Πριν το κλείσουμε σας κάνουμε και μια ερώτηση; Τι σχέση έχει το πιστόλι του Ιβάν Σαββίδη με τον Φώτη Παπουλή; Θα μου πεις «Ζαβέ, είναι 11 το πρωί και είσαι λιώμα;».
Αγαπητέ μου όχι. Μόνο σε μια χώρα που ο παράγοντας μπαίνει με το πιστόλι στο γήπεδο, δεν έχει έναν τέτοιο παίκτη όπως τον Παπουλή, στην εθνική της ομάδα.
Αλλά σου το ξανά είπα. Δεν μπορείς να έχεις την πιο όμορφη χώρα του κόσμου και να έχεις και ποδόσφαιρο της προκοπής. Ή τον Παπουλή στην εθνική…
Τώρα που το πάει ο αρχηγός; Εύκολη απάντηση. Μέχρι το Μάη, μέχρι να το πάρει στα χέρια του, μέχρι το λεωφορείο αλά Λονδίνο, μέχρι το Διοικητήριο, μέχρι επιτέλους να παίξουν σε άλλη διοργάνωση και όχι στο Γιουρόπα.
