Χρήστος Ζαβός
Ο Μαραντόνα παλεύει με τους δαίμονες του χρόνια. Ο Ζιντάν υπερασπιζόμενος την τιμή της αδελφής του κουτουλάει ψυχρά τον αντίπαλο αγνοώντας δισεκατομμύρια θεατές που παρακολουθούν τον αγώνα. Ο Τότι αρνείται τον πακτωλό χρημάτων του Πέρεθ για να παραμείνει στην ομάδα που μεγάλωσε. Ο Γκασκόιν πνίγεται χρόνια σε βαρέλια από αλκοόλ.
Ο Κρόιφ καπνίζει μετά μανίας μέχρι το τέλος, ενώ υπερασπίζεται την Καταλονία, κόντρα στον φασισμό του Φράνκο, μολονότι γεννημένος στην Ολλανδία. Ο Σόκρατες «μπλέκει» το μυαλό του με τη φιλοσοφία, παλεύοντας για την φτώχεια και την ανισότητα στην πατρίδα του. Ο Ρονάλντο υποκύπτει συνεχώς στην «λαιμαργία», αυξάνοντας τη διάμετρο της κοιλιάς του. O Πουγιόλ μέχρι και το τελευταίο του ματς αποτελεί σωματοφύλακα του fair play, αποτρέποντας τους συμπαίκτες του από τα καραγκιοζλίκια που κάνουν προκειμένου να αποκομίσουν όφελος με πλάγιο τρόπο. Ο Ροναλντίνιο τριπλάρει τον αντίπαλο χαμογελώντας θυμίζοντας σ’ όλους μας ότι το ποδόσφαιρο είναι πάνω απ’ όλα παιγνίδι.
Η εγκυκλοπαίδεια του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, περιλαμβάνει δεκάδες περιπτώσεις παικτών. Όχι απαραίτητα παραδείγματα προς μίμηση όπως επιτάσσουν οι επικοινωνιολόγοι και οι διαφημιστές. Αντιθέτως, ο καθένας με τις αδυναμίες του, με τα πάθη του, τις ανασφάλειες, τις αναζητήσεις του μυαλού, τα βάσανα, την ευφυΐα και τους προβληματισμούς. Όπως δηλαδή εσύ, εγώ και ο καθένας ξεχωριστά. Άνθρωποι και μετά αθλητές…
Και τώρα ο Τζίτζι κλαίει μπροστά στις κάμερες, επιβεβαιώνοντας ότι κανείς, όσο μεγάλος και αν είναι, δεν είναι άτρωτος. Κλαίει για τους δικούς του λόγους. Κλαίει όμως και το παγκόσμιο ποδόσφαιρο, γιατί ένας ακόμη άνθρωπος ποδοσφαιριστής θα απουσιάσει στη μεγαλύτερη γιορτή του.
Φοβάσαι ότι πλησιάζει η στιγμή που και αυτός θα αφήσει τα γάντια του. Και λυπάσαι όχι γιατί είναι φίλος σου, ούτε και παίκτης της ομάδας που αγαπάς, αλλά γιατί γνωρίζεις ενδόμυχα ότι το κενό θα είναι τεράστιο. Είναι από τους τελευταίους που μπορείς να ταυτιστείς μαζί του.
Γιατί πως θα ταυτιστείς με τα πλούτη ή τον ναρκισσισμό του Ρονάλντο; Πώς να αφομοιώσεις αυτήν την ύποπτη ηρεμία του Μέσι που είναι λες και κάποιος τον κοντρολάρει μέσω υπολογιστή. Πώς να παραδειγματιστείς από το Νεϊμάρ, που προωθεί την ανισότητα ακόμη και εντός της ομάδας του, ζητώντας να μην μαρκάρεται στην προπόνηση ή να απέχει από τα αμυντικά συστήματα του προπονητή; Ποια πολυτέλεια διαθέτεις στη δύσκολη πια ζωή σου, ν’ αναλώνεσαι ολημερίς στα υπέρ σύγχρονα γυμναστήρια για να αποκτήσεις τα καλογυμνασμένα σώματα των σύγχρονων παικτών;
Πλέον οι παίκτες έχουν άλλη στόφα. Εφαρμοσμένη με την άγρια πραγματικότητα που επιβάλλει η σύγχρονη παγκοσμιοποιημένη κουλτούρα. Του πλούσιου, του αψεγάδιαστου χαρακτήρα, του τέλειου σώματος, του υπέρ- αθλητή, του ιδανικού οικογενειάρχη. Λες και στον άνθρωπο, δεν υπάρχει η σκοτεινή μεριά παρά μόνο η φωτεινή.
Για να αποτελούν είδωλα μιας κοινωνίας βασισμένη στον υλισμό. Που συμμετέχουν ηθελημένα ή άθελα στην εξουδετέρωση της διαφορετικότητας. Και με τις διαφημιστικές καμπάνιες που σου επιβάλλουν ασυνείδητα να ψάξεις το όνειρο. Το ένα και μοναδικό όνειρο. Να γίνεις το τέλειο άτομο μονάχα για τον εαυτό σου. Χωρίς να νοιάζεσαι για κανέναν άλλο, παρά μόνο για την αφεντιά σου.
Οι παίκτες παλαιότερα έβγαιναν μέσα από τις γειτονιές. Πλέον αναδεικνύονται μέσα από τα «φυτώρια» για να αποκτήσουν το τάχατες σωστό υπόβαθρο. Ωσάν να είναι ρομπότ που κατασκευάζονται στο ίδιο εργοστάσιο. Στρατιώτες της μπίζινας που κυριεύει πια το ποδόσφαιρο. Αυτής που «πολεμά» τον βασικό πυρήνα του αθλήματος εις το οποίο κρύβεται το παιγνίδι.
Και ο Μπουφόν από κάποια αλάνα βγήκε τότε στα μέσα στη δεκαετίας του 90’. Ίσως είναι από τους τελευταίους παλιάς κοπιάς παικτών. Το έζησε διαφορετικά το άθλημα όπως και εμείς οι λίγο πια παλαιότεροι.
Όχι με τα ρομπότ παραγωγής του σύγχρονου μάρκετινγκ, αλλά με τον ανθρώπινο ψυχισμό. Που σε κάνει να γελάς, να θυμώνεις, να λυτρώνεσαι, να αυτοκαταστρέφεσαι, ν’ αναζητάς, να κουτουλάς, να πίνεις, να βοηθάς, ν’ αγαπάς, να βρίζεις και να κλαίς…
