Χρήστος Ζαβός
Οκ, είχε κάποιου είδους σασπένς το φετινό πρωτάθλημα. Να ναι καλά ΑΠΟΕΛ και Απόλλωνας μας κράτησαν ξύπνιους, όσον αφορά τη κουβέντα που γίνεται για το ποιος θ’ αναδειχθεί πρωταθλητής.
Από την άλλη όμως, είναι καιρός πια να αποδεχθούν οι διοργανωτές ότι η διαδικασία των πλέι οφ, δεν βοηθά ούτε και τονώνει τον ανταγωνισμό. Τουλάχιστον με τη μορφή που έχει η δομή του πρωταθλήματος.
Για το δεύτερο γκρουπ δεν έχουμε πολλά να πούμε. Χρόνια τώρα αποτελεί τη ντροπή του ποδοσφαίρου μας. Τόσο που σε κάνει ν’ αναρωτιέσαι πως είναι δυνατό να το διατηρούν χρόνια τώρα. Ή ηθελημένα ή δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Δεν εξηγείται διαφορετικά.
Εδώ και δέκα χρόνια που υιοθετήθηκε το μοντέλο της Β΄ φάσης τα παιγνίδια του Β’ γκρουπ θυμίζουν αγώνες wrestling στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ξέρεις δηλαδή ότι πρόκειται για ένα έργο με προκαθορισμένη εξέλιξη.
Όσον αφορά τα παιγνίδια του Α’ γκρουπ, επίσης μοιάζουν με ξενέρωτη διαδικασία νοουμένου ότι πολλές είναι οι ομάδες που δείχνουν αδιάφορες και δεν έχουν ιδιαίτερα κίνητρα. Ένας ειδικός να κάτσει από πάνω και να μελετήσει ποια είναι τα κρίσιμα παιγνίδια και ποια όχι, εύκολα θα το καταλάβει.
Το μοντέλο είναι αποτυχημένο και δυστυχώς δεν βλέπουμε καμιά διάθεση από τους ιθύνοντες να το αλλάξουν. Καλό θα ήταν η νέα ηγεσία να δημιουργήσει μια επιτροπή ειδικών ούτως ώστε να καταλήξουν σ’ ένα σχέδιο που θα διατηρεί τον ανταγωνισμό μέχρι και το τελευταίο ματς.
Τρόποι υπάρχουν πολλοί νοουμένου ότι πλέον οι ομάδες είναι δώδεκα, οι θέσεις για την Ευρώπη τρεις, ενώ υπάρχει και η διαβάθμιση.
Λίγο ένας τεχνοκράτης, ένας ποδοσφαιράνθρωπος ακόμη και κάποιοι εμπειρογνώμονες από το εξωτερικό μπορούν να καταλήξουν σ’ ένα μοντέλο που να συνάδει με τα κυπριακά δεδομένα.
Είναι όντως απογοητευτικό ότι τόσα χρόνια γινόμαστε μάρτυρες μιας κατάστασης που τίποτα δεν θυμίζει τον ανταγωνισμό και ακόμη δεν έχουν σκεφτεί ν’ αλλάξουν κάτι…
