Χρήστος Ζαβός
Στο λεξικό το βρήκα, «καθεστώς ελλείψεως εμπιστοσύνης». Πιο λιανά; Αδικία. Τούτη η λέξη είναι που αρμόζει στην ΑΕΛ του Μπαλταζάρ. Οι πάντες αδικούν τους πάντες. Κανείς δεν εμπιστεύεται κανέναν.
Ας μην όμως μιλήσουμε για τα ψυχολογικά του καθενός. Δεν έχει νομίζω σημασία, τι σκέφτεται ή νιώθει ο καθένας για την ΑΕΛ, τον πρόεδρο, το παρελθόν, τους βετεράνους, το βόλεϊ, το μπάσκετ, τη σάρα και τη μάρα. Επιτέλους και λίγος ρεαλισμός δεν βλάπτει.
Η πραγματικότητα προκύπτει μέσα από την πορεία της ομάδας. Και φτάνοντας στις 20 Νοεμβρίου διαπιστώνει κανείς εύκολα ότι τούτη η ομάδα αξίζει το σεβασμό όλων.
Συμπεριλαμβανομένου και των αντιπάλων. Και ενώ αυτό ισχύει με τους αντιπάλους, δεν είμαι σίγουρος αν ισχύει με τους οπαδούς της. Καλά κατάλαβες, οι μόνοι που την αδικούν κατάφωρα είναι οι ίδιοι οι οπαδοί της.
Και άμα η αδικία είναι από μέσα, είναι δύο φορές αδικία. Με συγχωρείς αλλά άμα αυτή η ομάδα, με το ομορφόπαιδο στον πάγκο αγωνιζόταν το 2007, 2010, 2013, το 2015 και είχε τέτοια πορεία, θα την ακολουθούσε χιλιάδες κόσμος από παντού. Θα ξημεροβραδιαζόταν κόσμος και κοσμάκης περιμένοντας την να την δει από κοντά.
Αναφέρομαι, επαναλαμβάνω σ’ αυτήν την ομάδα. Τον Μπαλνταζάρ και τους παίκτες και όχι όλα τα’ άλλα τα υπόλοιπα…. «τ’ αρρωστημένα».
Όπως και να έχει η ζωή συνεχίζεται. Άδικη έχουν να λένε κάποιοι ότι είναι η ζωή, έτσι και αλλιώς.
Η ΑΕΛ του Μπαλνταζάρ είναι ένα καλό σύνολο, δεμένο, δουλεμένο, που αποδίδει όσο πρέπει να αποδίδει για να έχει βαθμολογική συγκομιδή. Είναι μια ομάδα που εξισορροπεί την έλλειψη ποιότητας με την ομαδική δουλειά. Ποιος ευθύνεται γι’ αυτό; Μα το ομορφόπαιδο.
Επίσης αδικημένος. Εργαζόμενος σ’ ένα στενό οικονομικό περιβάλλον, χωρίς πολλή ποιότητα στο ρόστερ του και χωρίς να δει ποτέ την «3» στα high της, έχει την ομάδα εκεί που βρίσκεται. Και χωρίς κλάψες και χωρίς ψευδό- δικαιολογίες του τύπου «μπάτζετ», «ατυχία», «φεγγάρι» και άλλες τέτοιες μαλακίες… θέτει τους στόχους πιο ψηλά.
Κερδίζει μετά από μεστή εμφάνιση, κάνει καρέ νικών και δηλώνει δημόσια ότι δεν είναι ικανοποιημένος. Άμα αυτός δεν είναι επαγγελματίας προπονητής, εγώ είμαι μοντέλο σε εταιρεία σαμπουάν για υγιεινά και καθαρά μαλλιά.
Το καλό στην ομάδα του Μπαλνταζάρ, είναι ότι όσο περνάει ο χρόνος προκύπτουν θετικά πράγματα. Πότε ήταν ο Γουίλερ, πότε ο Αβραάμ ως εξτρέμ, ο Τεξέιρα σ’ ένα ματς, επανεμφανίστηκε ο Μπενίτεζ, κερνάει ο «γέρο- Αρουαμπαρένα»… στο ματς με τη Νέα Σαλαμίνα, δούλεψαν όσο ποτέ καλύτερα τα «φτερά» της ομάδας.
Κυρίως γιατί έπιασε απόδοση ο Ισπανός. Μακράν ο πιο ποιοτικός παίκτης της φετινής ΑΕΛ. Και φυσικά μονιμοποιήθηκε πια ο Αβραάμ στο άλλο άκρο. Και με βοήθειες από τα μπακ. Πάντως με τον Μπενίτζεζ στα καλά του η ομάδα είναι άλλο πράγμα.
Στο πρώτο γκολ, ο Μιτρέα από αριστερά, ο Αβραάμ και ο Σίλβα από δεξιά και τελειώνει από αριστερά ο Ισπανός. Από άκρο σε άκρο.
Και μην αγνοείς ότι για να παίξεις από τα άκρα, θες και σέντερ φορ με κοχόνες. Και ο «γέρο Αρουαμπαρένα» μας τα έδειξε. Όπως έδειξε και γκάμα από κινήσεις σέντερ φορ περιοχής. Ευτυχώς που το κάρφωσε γιατί θα ήταν και αυτός φοβερά αδικημένος.
Από τον άξονα, τι να σου πω, η αδυναμία βγάζει όχι μάτια…. και συκώτια. Δεν υπάρχει δημιουργικός ή επιθετικός χαφ στην ομάδα, είναι πασιφανές. Έχω όμως την εντύπωση ότι άμα μέσα στην ομάδα μπει ένας Σίλβα, λίγο πιο επιθετικός… τότε θα κάτσει όμως η μαρμελάδα στον βούτυρο.
Με λίγα λόγια, το ντουέτο των Ισπανών και ο φαλακρός ήταν οι καλύτεροι παίκτες στην ομάδα. Οι υπόλοιποι είναι όπως ανταλλακτικά σε μηχανή. Απλά δουλεύουν για το σύνολο.
Ειδικά οι πίσω είναι στην κοσμάρα τους. Γιατί άμα κανείς πίστευε ότι Λαφράνς και Μιτρέα θα είναι στυλοβάτες της καλύτερης άμυνας του πρωταθλήματος, θα τον έλεγες παλαβό και άσχετο. Και αυτοί λοιπόν αδικημένοι.
Τώρα τι θα γίνει στα μεγάλα παιγνίδια, κανείς δεν ξέρει. Όλοι τους έχουν στην κλάψα, αλλά αυτοί επιβιώνουν με αξιοπρέπεια. Οι αδυναμίες είναι δεδομένες, το ίδιο ισχύει και για τις δυνατότητες.
Ο χαρακτήρας θα φανεί σ’ αυτά τα παιγνίδια. Έφτασε η ώρα να τα πει και με τους πιο νταήδες. Και η ομάδα του Λέβι έχει πολλούς τέτοιους. Άμα είναι να τα πει όμως με τον Άγιο Βασίλη, μάλλον θα του ζήταγε ένα «επιθετικό Σίλβα» και ας είναι φαλακρός και έναν υγιή Μπενίτεζ. Αν όχι ένα εξτρέμ για να προκόψει ακόμη περισσότερο στ’ άκρα.
