Χρήστος Ζαβός
Άντε πάλι από την αρχή. Πως, τι, πότε, γιατί…. όλων των ειδών τα ερωτήματα ξανά μανά θα απασχολήσουν την φετινή Ανόρθωση. Μεταξύ μας θέλεις δύο ψυχολόγους, ένα ψυχίατρο, μασέρ, ρεφλεξολόγο, χειροπράκτη, ημερήσια μαθήματα γιόγκα, διαλογισμό, ορειβασία στα βουνά, περπάτημα στην παραλία, υπνοθεραπεία, ένα ποτήρι κόκκινο κρασί και παραμονή στο Άγιο Όρος για να ασχοληθείς με την ομάδα και να είσαι ήρεμος.
Από το καλοκαίρι δηλαδή μη νομίζεις. Και αντί το σκηνικό να ξεθωριάζει ολοένα και γίνεται πιο θαμπό. Ας θυμηθούμε τα ευκολάκια. Θα έρθει ή δεν θα έρθει ο Λαβόρδε; Θα κλείσει ή δεν θα κλείσει ο Ντουρίς; Θα παραμείνει ή δεν θα παραμείνει ο Ράγιος; Θ’ ανανεώσει ή δεν θ’ ανανεώσει ο Ντουγκλάο; Όλα αυτά μοιάζουν με κωμωδία σ’ ότι επακολούθησε.
Πάμε μετά στην Αλβανία. Τέτοιο κτύπημα, ούτε ο Μαγκρέκορ με τον Χαμπίμπ. Άντε τώρα ο Ιρλανδός, λίγο, πολύ θα το έχει ξεπεράσει. Ενώ εσύ πέρασαν μήνες και ακόμη ακούς βουητά μες στ’ αυτιά. Πάει και αυτό. Και μιας και μιλάμε για καυγάδες μάθαμε κιόλας ντάλα καλοκαίρι ότι οι Ντουγκλάο και Λέβι δεν φόρεσαν τα γάντια του μποξ μεν, αλλά καλημέρα δεν έλεγαν. Και μιας και μιλάμε για Λέβι, να σου θυμίσω την ιστορία λίγο με τη μαργαρίτα «Θα πάει, δεν θα πάει, θα πάει, δεν θα πάει στην εθνική Ισραήλ». Χέσε το καλύτερα…
Μετά μπήκαμε στο τριπάκι του αριστερού μπακ. Ήρθε ένα καράβι από δαύτους και στο τέλος η απάντηση δόθηκε στις 31 Αυγούστου με τον Μπεσάτ. Άντε τελείωσε και αυτό λες, ας επικεντρωθούμε στο πρωτάθλημα που είναι και ο στόχος.
Ξεκινά ο μαραθώνιος και μαζί του ο εφιάλτης. Εκεί που περιμένεις μια ομάδα να συνεχίσει τουλάχιστον από κει που τελείωσε πέρσι, κάθεσαι και παρακολουθείς ένα σύνολο που μοιάζει «δυσκοίλιο» στην παραγωγή του παιγνιδιού ενώ πίσω δεν τους λες και γρανίτη. Δεν φτάνει μόνο αυτό, μπερδεύεσαι με τα μαγειρέματα του Λέβι, που αν ήταν όντως μάγειρας θα του έπαιρνε την άδεια εργασίας το υγειονομείο.
Βλέπεις τον Πράνιτς να αχρηστεύεται στα δεξιά της επίθεσης, τον Ντουρίς μόνο και έρημο λες και δεν τον παίζουν τ’ άλλα παιδιά, τον Ράγιος ν’ αλλάζει τρεις με τέσσερις θέσεις σε κάθε παιγνίδι, τον Μπεσάτ να μην έχει ακόμη ενσωματωθεί, τον Στρούνα ή τον Κοφί να μην κάνουν το κάτι παραπάνω, τον Βίκτορ να μοιάζει μ’ άλλον παίκτη, τον Ιγκεμπόρ να ναι χαμένος στο γήπεδο, το αμυντικό δίδυμο που ήταν ίσως το κορυφαίο πέρσι, να κινείται απείθαρχα στο χώρο, τον Κατσαράβα να μπαίνει ως αλλαγή και είναι απλά σαν να μην έχει μπει και τον Λαβόρδε να νομίζεις ότι δουλεύει νύχτα στην Αγία Νάπα και πέρασε από το Αντώνης Παπαδόπουλος να τρέξει για λίγο. Δεν είναι τυχαίο ότι ο μοναδικός που έχει θετικό πρόσημο σε απόδοση είναι ο μικρός ο Μικελτάντζε.
Κάπου κει λες δεν γίνεται. Ξέχασαν όλοι αυτοί τη μπάλα; Δεν μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Μάλλον φταίει ο Λέβι, του οποίου δικαίως αποδόθηκαν ευθύνες.
Η φάρσα έχει και συνέχεια. Αφού μιλήσαμε με ένα Ισπανό, Ρουμάνο, μπορεί με Κογκλολέζο και Σιγκαπουριανό, κλείσαμε τον Μπίσκαν αλλά δεν ρωτήσαμε τη κυρία Μπίσκαν, ούτε τα κοριτσάκια του, ούτε τη διευθύντρια του σχολείου τους, ούτε και τη Ριέκα. Και πάλι τρως και εκεί μια αξινόστραβη και μένεις με τα δύο χείλη καμένα.
Πριν όμως συμβεί αυτό έρχεται και η ήττα από τον ΑΠΟΕΛ. Ποιον ΑΠΟΕΛ δηλαδή, τον Τάμαρι. Κέρδισε ένα πέναλτι που εγώ δεν θα το έδινα, αναγκάζει τον Πράνιτς να τον ανατρέψει στο δεύτερο και κάνει γιο-γιο πέντε παίκτες στο τρίτο γκολ.
Υπάρχει όμως ένα ακόμη περίεργο ανάμεσα στα πολλά. Η ομάδα έπαιξε καλό ποδόσφαιρο αλλά έχασε. Κάποιοι παίκτες έπιασαν υψηλή απόδοση, όπως ο Ράγιος, ο Ιγκεμπόρ, ο Ντουγκλάο στο πρώτο ημίχρονο και γενικώς είδαμε μια ομάδα από τον Ταραπουλούζη που ήταν ομάδα. Αν είναι να βρω κάτι κακό, πέρα από τα αμυντικά λάθη που έγιναν είναι το πόσο κουρασμένοι παρουσιάστηκαν στην προσπάθεια τους να ισοφαρίσουν σε 3-3.
Να ήταν γιατί έμειναν από ψυχικές δυνάμεις, να ναι γιατί τους έφαγε το άγχος, να ναι γιατί ακόμη δεν έχουν ρολάρει τα πόδια τους, να ναι μήπως δεν έχουν καλή φυσική κατάσταση. Δεν γνωρίζω… δεν απαντώ.
Και φτάνουμε στο τελευταίο επεισόδιο… μέχρι το επόμενο. Συστηνόμαστε με τον κύριο Στρέπελ. Να με ρωτάς η μάνα του που λέμε στην στην Κύπρο δεν τον γνωρίζει. Δεν έχει σημασία και μιλάω σοβαρά. Μπορεί να είναι ένας σεβαστός επαγγελματίας που θα κερδίσει τους παίκτες και τον κόσμο μετέπειτα. Μπορεί όμως. Γι’ αυτό σου λέω, ξανά μανά. Όλα είναι πια υποθετικά.
Με τον Σίμο είδαμε μια ομάδα σουλουπωμένη. Πως θα το κάνει τώρα ο Ολλανδός; Τι γνωρίζει για το κυπριακό ποδόσφαιρο; Πόσο χρόνο προσαρμογής θέλει; Πως του φαίνεται το ρόστερ; Ποιος θα είναι ο τρόπος αξιοποίησης του; Τι πλάνο έχει; Ποια είναι η φιλοσοφία του; Τι σημασία έχει γι’ αυτόν η πειθαρχία; Πως θα την επιβάλει; Μήπως θα πορευτεί με το πλάνο Λέβι; Θ’ αλλάξει ότι ξέραμε μέχρι στιγμής; Και αν ναι οι αλλαγές θα είναι ήπιες ή ριζικές; Αν όχι, ποιες θα είναι οι πινελιές του; Πως θα τον αντιμετωπίσουν οι παίκτες;
Πως, τι, πότε, πόσο, που, γιατί… το σίγουρο είναι ότι ξανά μανά θα περιμένουμε και όποιος αντέξει.
