24sports team
Με ανάρτηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ο Γιάννος Κατσουρίδης, γιος του Νίκου Κατσουρίδη, καταθέτει τις σκέψεις του ενόψει της αυριανής κρίσιμης εκλογικής συνέλευσης της Ομόνοιας, παίρνοντας ξεκάθαρα θέση κατά της δημιουργίας εταιρείας και της πρότασης του Σταύρου Παπασταύρου.
Αναλυτικά:
Η συζήτηση για την ΟΜΟΝΟΙΑ για μένα τουλάχιστον είναι σοβαρή. Διότι δεν είναι απλώς ποδοσφαιρική.
Γι’ αυτό και δεν υιοθετώ απλοϊκές προσεγγίσεις τύπου «δικαιούσαι να μιλάς άμα έχεις λεφτά να βάλεις», ή «φτάσαμε στο τέλος και δεν υπάρχει εναλλακτική», κτλ.
Απολογούμαι σε όσους τα πιστεύουν αυτά, αλλά δεν τα συμμερίζομαι. Άμα προβληματιστούμε σωστά και κυρίως άμα κινητοποιήσουμε τους πόρους που υπάρχουν στη διάθεση μας ως χώρος θεωρώ ότι μπορούμε να βρούμε λύσεις. Μπορεί δύσκολες, αλλά εφικτές. Το πρόβλημα της ρευστότητας θα μπορούσε να ξεπεραστεί. Άμα έχεις εξαντληθεί, όμως, έστω δικαιολογημένα, ή άμα προτιμάς εύκολες λύσεις απλώς θα μπεις και εσύ και εγώ στη λογική του δεν υπάρχει εναλλακτική.
Δεν διεκδικώ το αλάθητο και δεν θεωρώ ότι υποχρεούται οποιοσδήποτε να συμφωνήσει μαζί μου. Ως μέλος της ΟΜΟΝΟΙΑΣ πέραν των 20 χρόνων πλέον και παλαιότερα ως ποδοσφαιριστής σε όλες τις μικρές ομάδες του συλλόγου μέχρι και την πρώτη ομάδα, θεωρώ ότι δικαιούμαι τουλάχιστον να έχω άποψη. Όπως όλοι βέβαια.
Το ποδόσφαιρο στη δική μου την αντίληψη, αλλά κατά τη γνώμη μου και σε αυτούς που ίδρυσαν την ΟΜΟΝΟΙΑ, δεν ήταν ποτέ κάτι ασύνδετο με την κοινωνία. Και ξέρω πολύ καλά ποιοι ίδρυσαν την ΟΜΟΝΟΙΑ. Εξ’ ορισμού το ποδόσφαιρο είναι το πιο λαϊκό άθλημα. Επειδή είναι το άθλημα των λαικών στρωμάτων. Είναι το άθλημα που έχουν λόγο και ευκαιρίες οι πολλοί. Έχει χαρακτήρα διαπαιδαγωγικό. Κατά τη γνώμη μου και μόνο, αυτό αλλάζει με αυτό που πάει να γίνει. Και έχει αλλάξει τόσο πολύ το DNA μας που αρκετούς δεν ενοχλεί αυτό. Εδώ θα μου πείτε δεν μας ενοχλεί ο πόλεμος που είναι στη γειτονιά μας και θα μας ενοχλεί αυτό; Και δίκιο θα έχετε.
Αναγνωρίζω σε όλους τους ΟΜΟΝΟΙΑΤΕΣ παθολογική αγάπη για την ομάδα και προσπάθεια να βρεθούν λύσεις. Δεν θεωρώ σε καμιά περίπτωση όμως ότι έχουμε όλοι δίκιο, ή ότι πρέπει να σιωπήσουμε στο όνομα μιας δήθεν ενότητας. Αφενός η ενότητα δεν είναι αφηρημένη έννοια. Οικοδομείται σε κοινές παραδοχές που όπως έχω επισημάνει και αλλού είναι πλέον παρελθόν στον χώρο. Αφετέρου, στις λύσεις που προτείνονται αν και προφανώς ο καθένας έχει τα δικά του κριτήρια πάντα υπάρχει ένα μέτρο, ένα κριτήριο, μια υπόθεση εργασίας. Σε αυτή την περίπτωση -και πάντα κατά την προσωπική μου γνώμη και μόνο- το κυρίαρχο ζήτημα είναι αυτό του λαϊκού χαρακτήρα της ομάδας.
Η διατήρηση του λαϊκού χαρακτήρα είναι εκ των ων ουκ άνευ. Για μένα και δεν εκπροσωπώ κανένα άλλο. Ρομαντισμός; Ας είναι. Αν και ξέρω ότι ο τρόπος που χρησιμοποιείται η λέξη ρομαντισμός είναι για να υποδειχτεί ότι στερείται ρεαλισμού. Το μόνο που θα πω είναι αυτό. Ας κοιτάξουμε όλοι μας την αφίσα που έχουμε ή είχαμε στα δωμάτια μας (και σήμερα τα παιδιά μας) με τη γνωστή φράση του Τσε. Είμαστε κάτι πολύ παραπάνω από ένα ποδοσφαιρικό σωματείο. Δεν είναι αυτοσκοπός οι τίτλοι αλλά μέσο εκπλήρωσης άλλων στόχων. Αν είναι αυτό ρομαντισμός το να θέλεις να αλλάξεις τον κόσμο τι είναι; Γιατί να μην προσαρμοστείς και σε αυτό και να γράψεις τέλος σε όλα;
Το τι μας κάνει ξεχωριστούς είναι ο λαϊκός μας χαρακτήρας. Κάποιοι λεν ότι η ΟΜΟΝΟΙΑ δεν ήταν ποτέ ακριβώς του κόσμου της. Εν μέρει διαφωνώ και εν μέρει συμφωνώ. Είναι σωματείο μελών. Δεν ανοίχτηκε ιδιαίτερα στον κόσμο και αυτό είναι ορθό ως επιχείρημα και ως παρατήρηση. Όμως η δέσμευση, η ταύτιση και κυρίως η στήριξη στα πολύ δύσκολα είναι απόδειξη αν ο κόσμος την ένιωθε δική του ή όχι. Επιπλέον: ακόμα και αν ισχύει ως επιχείρημα ότι υπήρχε μια λάθος πρακτική με το μη άνοιγμα στον κόσμο δεν διορθώνεις μια λάθος πρακτική με κάποια άλλη, ακόμα πιο λάθος.
Εξού και πιστεύω ότι δεν συμπεριφερθήκαμε σωστά έναντι της τεράστιας κληρονομιάς του σωματείου μας. Αν ο ορθώς νοούμενος εκσυγχρονισμός γινόταν έγκαιρα και με προγραμματισμό, το σωματείο ως δομή θεωρώ ότι δεν θα έφτανε ποτέ εδώ που είναι. Για μένα δεν ήταν ποτέ ζήτημα ιδιοκτησιακού καθεστώτος, αλλά μοντέλου διοίκησης και διαχείρισης. Έτσι το αντικρίζω και τώρα. Δεν θέλω να μπαίνω σε συζητήσεις που όλοι ξέρουμε με παραδείγματα είτε γενικά από την οικονομία με εταιρίες μεγαθήρια (Λαϊκή στην Κύπρο) είτε εταιρίες ποδοσφαιρικές (ΑΕΚ, Ρέιντζερς, κτλ.) που οδηγήθηκαν σε πτώχευση. Ξέρω ότι θα μου πείτε υπάρχουν και άλλες που πετυχαίνουν. Αυτό ακριβώς θέλω να πω και εγώ όμως. Δεν είναι θέμα ιδιοκτησίας αλλά διοίκησης. Είτε ως σωματείο είτε ως εταιρία.
Η όλη συζήτηση αποδεικνύει πολλές παθογένειες εντός του χώρου της ΟΜΟΝΟΙΑΣ (και όχι μόνο): αδυναμία εντοπισμού τάσεων, αδυναμία εξέτασης εναλλακτικών με ορθολογικό και δομημένο τρόπο, χρόνια λογική κρύψε να περάσουμε, και πολλές άλλες αυτού του είδους. Κυρίως, όμως αναδεικνύει μια σοβαρή αδυναμία να προβληματιστούμε με τρόπο που θα δώσουμε λύσεις που να συνάδουν με αυτό που εκπροσωπούμε και αυτό που φέρουμε από την ιστορία μας. Αυτό που μας έχει σημαδέψει ανεξίτηλα: το 1948. Την 70η επέτειο του οποίου βαδίζουμε φέτος…
Η όλη συζήτηση για την ΟΜΟΝΟΙΑ πάσχει. Πρώτα όσον αφορά στη διαδικασία. Βάλαμε το άλογο μπροστά από την άμαξα. Αντί να συζητήσουμε τα μοντέλα ιδιοκτησίας και διοίκησης πριν από τις όποιες εκλογές πάμε ανάποδα. Και όχι μόνο αυτό, αλλά τίθεται εκβιαστικά το δίλημμα ή αυτό ή τέλος. Ακόμα και αν αποφασιζόταν από τη συνέλευση των μελών πλήρης αλλαγή δομής με αποδοχή του εταιρικού μοντέλου αποδεικνύεται τις τελευταίες μέρες ότι θα μπορούσε να είχε πολύ καλύτερα αποτελέσματα αν γινόταν ορθά. Θα μπορούσε να γίνει και με άλλο τρόπο πιο κοντά στο “είναι” του σωματείου με εταιρία λαικής βάσης (άσχετο αν συμφωνώ ή όχι).
Πάσχει, κυρίως, όμως, ως περιεχόμενο. Αυτό που πάει να γίνει είναι μορφή ιδιωτικοποίησης. Κάποιοι λεν ακραίας μορφής. Ίσως. Και η μόνη απάντηση σε αυτό ακόμα και από αριστερούς είναι «ε και τι να κάνουμε, τι έχεις να προτείνεις; Με ποια λεφτά»; Με αυτή τη λογική και ας μην αρέσει όταν επισημαίνεται, ας ρωτήσουμε τον εαυτό μας για ανάλογης φύσης ερωτήματα πέραν του ποδοσφαίρου. Όσοι αριστεροί προσπαθούν να διακωμωδήσουν αυτόν τον προβληματισμό, ή αυτοί που θεωρούν ότι δεν έχει αυτό το στοιχείο, το ιδεολογικό δηλαδή, η συζήτηση για την ΟΜΟΝΟΙΑ τότε (πάντα κατά τη γνώμη μου) ας ψάξουν να τα βρουν με τον εαυτό τους. Διότι πολλοί είμαστε έτοιμοι να δικαιολογήσουμε τα πάντα στον εαυτό μας για να νιώθουμε εντάξει ακόμα και αν δεν είναι έτσι. Αυτή η αποιδεολογικοποίηση της συζήτησης είναι τουλάχιστον θλιβερή. Ειδικά γνωρίζοντας όλοι μας τις ρίζες της ΟΜΟΝΟΙΑΣ. Το δικαίωμα περί να ομιλείς να καθορίζεται στη βάση του ποσού που διαθέτεις είναι κατάντημα. Τα περί προσαρμογής στους καιρούς είναι φύλλα συκής.
Λεφτά πολλά ο τελευταίος που έβαλε -διότι αυτό είναι που θαμπώνει και το κατανοώ- ξέρουμε ποιος ήταν και πως κατέληξε το εγχείρημα. Ελπίζω πραγματικά να μην καταλήξει ξανά το ίδιο διότι η ιστορία ως γνωστόν επαναλαμβάνεται πρώτα ως τραγωδία και μετά ως φάρσα. Όμως θα έχει μια ειδοποιό διαφορά. Πολύ φοβάμαι και μακάρι να διαψευστώ δεν θα είναι ο κόσμος εκεί δίπλα της να την αναστήσει. Θα έχει φύγει, θα έχει αποτραβηχτεί.
Υ.Γ.1 Όσοι θα πείτε συμφωνούμε Γιάννο μου αλλά τι να κάνουμε, δεν έχουμε εναλλακτική please spare me λεν οι Εγγλέζοι. Δεν έχετε διαβάσει τι έγραψα.
Υ.Γ.2 Η δική μου ψήφος πάει σε όσους προασπίζονται τον λαϊκό χαρακτήρα του σωματείου μου. Δεν έχω τιποτε να χωρίσω με κανένα αππο τους υπόλοιπους και πάλι φίλοι θα είμαστε.
Υ.Γ. 3 Δεν θα μπω σε συζητήσεις και απολογούμαι, όχι γιατί δεν μπορώ. Δεν θέλω. Έκφρασα απλώς μια γνώμη. Τη δική μου. Για τον σύλλογο μου.
