Δεν αποτέλεσε κάτι φοβερό και τρομερό ως διαφοροποίηση της εικόνας της Ομόνοιας το παιχνίδι με την Ανόρθωση, πέραν βέβαια του αποτελέσματος που ήταν υπέρ της. Τα αποτελέσματα θα της δώσουν την Ευρώπη, άρα με αυτή τη λογική το βασικό το πήρε.
Όμως τα γνωστά σκαμπανεβάσματα στην απόδοση έκαναν και πάλι την εμφάνισή τους και δεν έχει και νόημα να προβληματίζεσαι για αυτά πια. Φτάσαμε Μάρτη πια και άντε και να το δουλέψεις όσο γίνεται. Θαύματα δε γίνονται σε τέτοιο κομμάτι της σεζόν.
Στην Ομόνοια κρατάνε το πρώτο μέρος του αγώνα όπου ήταν σαφώς καλύτεροι και το γεγονός πως στο κακό τους διάστημα, συνήθως το πάνε ημίχρονο-ημίχρονο φέτος, κατάφεραν να μη δεχθούν γκολ. Αυτό το τελευταίο συμβαίνει πραγματικά σπάνια. Έτσι, ήρθε ένα γκολ σε αντεπίθεση και το ματς τελείωσε.
Κυρίως όμως αυτό που κρατάς, είναι την ποιότητα που προσφέρει στην ομάδα ο Δημήτρης Χριστοφή. Έχει στοιχεία ξεχωριστά που δυσκολεύουν κάθε αντίπαλο, για αυτό όποτε είναι καλά κάνει τη διαφορά. Οι ομάδες πρωταθλητισμού με τέτοιους είναι που πάνε μπροστά, παίκτες που να σου δίνουν το κάτι παραπάνω.
Ο Τζίμης είναι πρώτης γραμμής και για το «άλμα κορυφής» που θέλει να κάνει η Ομόνοια του χρόνου μερικούς ακόμα σαν αυτόν χρειάζεται. Για μπροστά έχει τον Ματ που σίγουρα για τα δικά μας δεδομένα είναι τοπ επίπεδο, θέλει όμως κι άλλους. Αν καταφέρει να τους βρει και να έχει τα οικονομικά αποθέματα να τους καλύψει οικονομικά, τότε το άλμα προς την κορυφή είναι εφικτό.
Αυτό το καταγράφουμε ανεξάρτητα από την επιλογή του μοντέλου διαχείρισης του ποδοσφαιρικού τμήματος ή του προσώπου του προπονητή. Χωρίς 2-3 Τζίμηδες ακόμα, κανένα μοντέλο δεν μπορεί να οδηγήσει στην κορυφή.
