Πέτρος Παπαγιώργης
Το περιβάλλον πριν το ματς ήταν ασφυκτικό. Ψυχολογία μπερδεμένη από όλα όσα προηγήθηκαν, παίκτες μόνοι και αντίπαλος επαρκέστερος, πληρέστερος και αποφασισμένος να συνεχίσει την πορεία τίτλου, υποδεικνύων ξανά ότι είναι το πρώτο φαβορί για τον τίτλο, έχων παράλληλα χιλιάδες οπαδους στο πλευρό του, αλλά και εφοδιασμένος με το όπλο μιας σχεδόν τετράχρονης θετικής γιαυτόν παράδοσης.
Τελικά η Ομόνοια, χωρίς να ισχυρίζεται κανείς ότι λύγισε κάτω από το βάρος αυτών των δεδομένων, δεν κατάφερε να δείξει ότι δικαιούταν κάτι περισσότερο από την ήττα (1-2).
Μπήκε στο γήπεδο συγκρατημένη, δίνοντας γήπεδο στον αντίπαλο, προτιμήσασα παιχνίδι εξασφάλισης των νώτων, συνδυασμένο με τακτική απόπειρας για γκολ με τις αντεπιθέσεις.
Ούσα σε όλο το πρώτο μέρος η ομάδα που δεν κατάφερνε να πάρει πρωτοβουλία στο γήπεδο, άντεξε μέχρι το τέλος του πρώτου ημιχρόνου, όπου σε ένα δίλεπτο δέχτηκε δυο γκολ από απανωτά πέναλτι, (στο πρώτο ο Ντάρμπισαιαρ πήδησε σαν πρωτόπειρος, στο δε δεύτερο δεν φαίνεται ο Σοιλέδης να βρίσκει τα πόδια του Μπαράλ), ενώ στις στημένες φάσεις παρουσίασε τις γνωστές αδυναμίες και έδειχνε αμήχανη.
Στην επανάληψη, δεν έγινε το αναμενόμενο. Δηλαδή το να βρει ρυθμό, να επιτεθεί και να δείξει ότι …θέλει να σκοράρει για να αλλάξει τα δεδομένα. Ουσιαστικά δεν απείλησε τον αντίπαλο που διαχειρίστηκε με θετικό τρόπο τα πράγματα και κέρδισε άλλο ένα αιώνιο ντέρμπι.
Πέτυχε γκoλ στο 87’ με τον Ντάρμπισαιαρ, αλλά τίποτα δεν άλλαξε επί της ουσίας. Αν ερχόταν νωρίτερα το γκολ όπως είπε και ο Άρης Σοιλέδης. Αν…
Και το τελευταίο και ίσως σημαντικότερο. Ουδείς παίκτης της Ομόνοιας ανταποκρίθηκε στις περιστάσεις του ντέρμπι…
