Αφιέρωμα στην μέχρι τώρα καριέρα του Ιταλού κεντρικού αμυντικού της Νέας Σαλαμίνας Νταβίντε Γκράσι κάνει η ελλαδική ιστοσελίδα gazzetta.gr με αφορμή την πιθανολογούμενη μετακίνησή του στην ομάδα της Κέρκυρας.
Αναλυτικά:
Ο Νταβίντε Γκράσι προβάρει τη φανέλα των Φαιάκων και το gazzetta.gr σας παρουσιάζει τη ζωή ενός «γεννημένου νικητή»
Η ζωή παίζει περίεργα τερτίπια, αλλά πάντα υπάρχει μία ρήση που μας βοηθά να μένουμε δυνατοί. «Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς», λέει ο λαός μας και σωστά. Στην περίπτωση του Νταβίντε Γκράσι θα «κλέψουμε» μία δική του φράση, που είπε ο ίδιος σε ανύποπτη στιγμή κατά τη διάρκεια συνέντευξης που παραχώρησε σε ΜΜΕ της χώρας του. «Ποτέ μην τα παρατάς. Αν έχεις κάποιο όνειρο, να το ακολουθείς μέχρι το τέλος», ανέφερε ο Ιταλός αμυντικός, που δείχνει να προβάρει τη φανέλα της Κέρκυρας. Ισως να ακούγεται βαρύγδουπο, αλλά εκείνος μέσω των πράξεών του αποδεικνύει πως όντως όλα είναι εφικτά.
Ο έμπειρος στόπερ πέρασε δύσκολες στιγμές, αλλά η επιμονή και το πείσμα του ανάγκασαν τους πάντες να τον αναγνωρίσουν. Γεννημένος στη Ρέτζιο Εμίλια και παρότι φίλος της Ιντερ (είδωλό του είναι ο Μάρκο Ματεράτσι), έκανε τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα στις ακαδημίες της Πάρμα. Λογικό, αφού ήταν η μεγάλη ομάδα της περιοχής. Στα 8 του εντάχθηκε σε αυτές, το μέλλον προέβαλε ευοίωνο, διακρίνονταν, αλλά στα 18 του συνέβη το κακό. Σε μία προπόνηση χτύπησε σοβαρά στο γόνατο όταν συγκρούστηκε με τον Ντανιέλε Μπονούρα (νυν άσο της Μίλαν) και η διάγνωση ήταν σοκ. Χειρουργείο και 8 μήνες εκτός δράσης. Ο μικρός τότε Γκράσι ένιωσε τη γη να φεύγει από τα πόδια του. Σα να μην έφτανε αυτό, η Parmalat ήταν εκείνο τον καιρό σε διαδικασία αποχώρησης από τον σύλλογο, που εισέρχονταν σε ένα διοικητικό κυκεώνα που θα οδηγούσε στην καταστροφή. Ετσι δεν του αναγνώρισε καν τα έξοδα νοσηλείας, που τα πλήρωσε η οικογένειά του.
Ολα έδειχναν πως ένα σπουδαίο ταλέντο θα χάνονταν άδικα. Επέστρεψε τα γήπεδα, περιπλανήθηκε σε ομάδες της Serie C και το καλοκαίρι του 2006 βρέθηκε στη 2η κατηγορία της Σλοβενίας και τη Μπένφικα Ιζόλα. Παίρνει ματς, ξανανιώνει και ακολουθεί η Ισπανία. Αρχικά η Μερίδα όπου γίνεται αρχηγός και ύστερα η Σαν Αμπρέου, ιδιοκτησίας του Ζοάν Γκασπάρ.
Πλέον στα 25 του πάταγε ξανά γερός στα πόδια του και κάπου εκεί άλλαξε για πάντα η ζωή του. Ηρθε πρόταση από την Αμπερντίν και όταν έφτασε στη Σκωτία, ούτε που φαντάζονταν ότι θα γίνει η δεύτερη χώρα του. «Ετσι νιώθω. Ο κόσμος με αγαπά και με ξέρει. Από την Ιταλία μου λείπουν μόνο η οικογένειά μου και οι φίλοι μου», ανέφερε σχετικά. Βέβαια τους «κέρδισε» και ο ίδιος.
Ντεμπουτάρισε μόλις 2 ημέρες μετά την άφιξή του και λίγο αργότερα κατά τη διάρκεια μίας αναμέτρησης σπάει ένα κόκαλο στο ζυγωματικό. Ο γιατρός του λέει να βγει, εκείνος αρνείται και βγάζει το υπόλοιπο του αγώνα με έναν πρόχειρο νάρθηκα. Η εξέδρα τον αποθεώνει για το πάθος του και το ίδιο βράδυ οδηγείται στο νοσοκομείο για αποκατάσταση. Επειδή είχε επιβαρυνθεί, όλοι στο ιατρικό τιμ του μεταφέρουν πως θα μείνει για μεγάλο χρονικό διάστηκα εκτός δράσης. Εκείνος ούτε που το συζητά. Ζητά επίμονα και το πετυχαίνει να παίζει με μάσκα, η οποία ήταν από τιτάνιο μάλιστα έφερε το σήμα της ομάδας. Ο κόσμος παραληρεί. Ο Τύπος και άπαντες τον φωνάζουν «Μπρέιβχαρτ», παρατσούκλι που θα τον ακολουθεί πλέον στο υπόλοιπο της καριέρας του. Μάλιστα σε πολλά παιχνίδια αρκετοί φίλοι της Αμπερντίν φόραγαν ανάλογες μάσκες. Ο Γκράσι ήταν πλέον ένας από αυτούς.
Τα οικονομικά προβλήματα της Αμπερντίν θα τον αναγκάσουν να φύγει, αλλά στη Σκωτία θα επιστρέψει το 2012 για λογαριασμό της Νταντί. Ηδη στη χώρα είχε ένα πολύ καλό «όνομα», ήταν αγαπητός και η έλευσή του απασχόλησε το σύνολο των ΜΜΕ.
Η πρώτη του επαφή με τον ελληνικό έγινε λίγο αργότερα, όταν βρέθηκε στον Αρη Λεμεσού. Ωριμος πλέον, δεν είναι τυχαίο πως πήρε το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Ο Γκράσι δεν ήταν πια ένα παιδί, αλλά ένας ολοκληρωμένος παίκτης. Στο νησί της Αφροδίτης έπαιξε επίσης με τη φανέλα της Νέας Σαλαμίνας, ενδιάμεσα βρέθηκε στην Ινδονησία, και πλέον οδεύει προς εκείνο των Φαιάκων.
«Δεμένος» πολύ με την οικογένειά του, στην Κύπρο είχε και την αδερφή του, την Μαρτίνα Καπέλι που είναι επίσης παίκτρια και ανήκει στον Απόλλωνα Λεμεσού. Λέτε να δούμε και την ιταλίδα χαφ στα μέρη μας; Μόνο ο χρόνος θα δείξει…
Ο έμπειρος στόπερ πέρασε δύσκολες στιγμές, αλλά η επιμονή και το πείσμα του ανάγκασαν τους πάντες να τον αναγνωρίσουν. Γεννημένος στη Ρέτζιο Εμίλια και παρότι φίλος της Ιντερ (είδωλό του είναι ο Μάρκο Ματεράτσι), έκανε τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα στις ακαδημίες της Πάρμα. Λογικό, αφού ήταν η μεγάλη ομάδα της περιοχής. Στα 8 του εντάχθηκε σε αυτές, το μέλλον προέβαλε ευοίωνο, διακρίνονταν, αλλά στα 18 του συνέβη το κακό. Σε μία προπόνηση χτύπησε σοβαρά στο γόνατο όταν συγκρούστηκε με τον Ντανιέλε Μπονούρα (νυν άσο της Μίλαν) και η διάγνωση ήταν σοκ. Χειρουργείο και 8 μήνες εκτός δράσης. Ο μικρός τότε Γκράσι ένιωσε τη γη να φεύγει από τα πόδια του. Σα να μην έφτανε αυτό, η Parmalat ήταν εκείνο τον καιρό σε διαδικασία αποχώρησης από τον σύλλογο, που εισέρχονταν σε ένα διοικητικό κυκεώνα που θα οδηγούσε στην καταστροφή. Ετσι δεν του αναγνώρισε καν τα έξοδα νοσηλείας, που τα πλήρωσε η οικογένειά του.
Ολα έδειχναν πως ένα σπουδαίο ταλέντο θα χάνονταν άδικα. Επέστρεψε τα γήπεδα, περιπλανήθηκε σε ομάδες της Serie C και το καλοκαίρι του 2006 βρέθηκε στη 2η κατηγορία της Σλοβενίας και τη Μπένφικα Ιζόλα. Παίρνει ματς, ξανανιώνει και ακολουθεί η Ισπανία. Αρχικά η Μερίδα όπου γίνεται αρχηγός και ύστερα η Σαν Αμπρέου, ιδιοκτησίας του Ζοάν Γκασπάρ.
Πλέον στα 25 του πάταγε ξανά γερός στα πόδια του και κάπου εκεί άλλαξε για πάντα η ζωή του. Ηρθε πρόταση από την Αμπερντίν και όταν έφτασε στη Σκωτία, ούτε που φαντάζονταν ότι θα γίνει η δεύτερη χώρα του. «Ετσι νιώθω. Ο κόσμος με αγαπά και με ξέρει. Από την Ιταλία μου λείπουν μόνο η οικογένειά μου και οι φίλοι μου», ανέφερε σχετικά. Βέβαια τους «κέρδισε» και ο ίδιος.
Ντεμπουτάρισε μόλις 2 ημέρες μετά την άφιξή του και λίγο αργότερα κατά τη διάρκεια μίας αναμέτρησης σπάει ένα κόκαλο στο ζυγωματικό. Ο γιατρός του λέει να βγει, εκείνος αρνείται και βγάζει το υπόλοιπο του αγώνα με έναν πρόχειρο νάρθηκα. Η εξέδρα τον αποθεώνει για το πάθος του και το ίδιο βράδυ οδηγείται στο νοσοκομείο για αποκατάσταση. Επειδή είχε επιβαρυνθεί, όλοι στο ιατρικό τιμ του μεταφέρουν πως θα μείνει για μεγάλο χρονικό διάστηκα εκτός δράσης. Εκείνος ούτε που το συζητά. Ζητά επίμονα και το πετυχαίνει να παίζει με μάσκα, η οποία ήταν από τιτάνιο μάλιστα έφερε το σήμα της ομάδας. Ο κόσμος παραληρεί. Ο Τύπος και άπαντες τον φωνάζουν «Μπρέιβχαρτ», παρατσούκλι που θα τον ακολουθεί πλέον στο υπόλοιπο της καριέρας του. Μάλιστα σε πολλά παιχνίδια αρκετοί φίλοι της Αμπερντίν φόραγαν ανάλογες μάσκες. Ο Γκράσι ήταν πλέον ένας από αυτούς.
Τα οικονομικά προβλήματα της Αμπερντίν θα τον αναγκάσουν να φύγει, αλλά στη Σκωτία θα επιστρέψει το 2012 για λογαριασμό της Νταντί. Ηδη στη χώρα είχε ένα πολύ καλό «όνομα», ήταν αγαπητός και η έλευσή του απασχόλησε το σύνολο των ΜΜΕ.
Η πρώτη του επαφή με τον ελληνικό έγινε λίγο αργότερα, όταν βρέθηκε στον Αρη Λεμεσού. Ωριμος πλέον, δεν είναι τυχαίο πως πήρε το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Ο Γκράσι δεν ήταν πια ένα παιδί, αλλά ένας ολοκληρωμένος παίκτης. Στο νησί της Αφροδίτης έπαιξε επίσης με τη φανέλα της Νέας Σαλαμίνας, ενδιάμεσα βρέθηκε στην Ινδονησία, και πλέον οδεύει προς εκείνο των Φαιάκων.
«Δεμένος» πολύ με την οικογένειά του, στην Κύπρο είχε και την αδερφή του, την Μαρτίνα Καπέλι που είναι επίσης παίκτρια και ανήκει στον Απόλλωνα Λεμεσού. Λέτε να δούμε και την ιταλίδα χαφ στα μέρη μας; Μόνο ο χρόνος θα δείξει…
