Πέτρος Παπαγιώργης
Η ισοπαλία με τη Δόξα συνοδεύτηκε από τα γνωστά μουρμουρητά των Σαλαμιναίων, με αντικείμενο την όντως μέτρια απόδοση και την κατά συνέπεια απώλεια βαθμών. Το φαινόμενο, είναι σύνηθες στη Νέα Σαλαμίνα και έχει ενταθεί από τα πρόσφατα αρνητικά αποτελέσματα.
Δεν είναι όμως φετινό, αλλά παλιότερο. Κάθε φορά που η ομάδα δεν φέρνει το επιθυμητό αποτέλεσμα με ομάδες που είναι, (θεωρητικά), εντός δυνατοτήτων, αυτό γίνεται. Ας ληφθεί υπόψη το εξής απλό: Ότι δηλαδή η Νέα Σαλαμίνα δεν παίζει μόνη της και φυσικά δεν είναι Μπαρτσελόνα. Οι ομάδες με τις οποίες αγωνίζεται θέλουν και αυτές τους βαθμούς. Ίσως, πιο πολύ από την ίδια.
Εκείνο όμως που ξενίζει περισσότερο, είναι ότι ενώ η ομάδα τα τελευταία τέσσερα χρόνια έχει αλλάξει επίπεδο (δεν αγωνίζεται για την επιβίωση – θυμάστε τις οδυνηρές πτώσεις κατηγορίας με τελευταία κατά την περίοδο 2009-10 - μπήκε μια φορά στην εξάδα, ενώ τη διεκδίκησε και φέτος) και εκπέμπει υγεία, (από την άποψη ότι έχουν εξοφληθεί μεγάλα ποσά προηγουμένων οφειλών, οι υπάρχουσες παλιές οφειλές είναι τροχοδρομημένες για εξόφληση και ενώπιον των διοικούντων υπάρχουν μόνο τα τρέχοντα έξοδα), οι αιώνιοι γκρινιάρηδες, επιμένουν να ασκούν κριτική, χωρίς (σοβαρή) αιτία.
Ποιος λοιπόν αδικεί την πλειοψηφία των μελών της διοίκησης της ομάδας στο να προβληματίζεται έντονα, για το αν θα συνεχίσει να βρίσκεται στο πόστο της;
