Παρότι το 2014 βρήκε και τους δύο εγγεγραμμένους στο έμψυχο δυναμικό της Μπράγκα, ο δανεισμός του ενός στη Μορεϊρένσε δεν τους επέτρεψε να αγωνιστούν μαζί. Πάντως, η ιστορία που ενώνει τους Ζοάο Πέδρο και Τιάγκο Γκόμες (που όπως διαβάσατε νωρίτερα αποτελεί βασικό υποψήφιο για να καλύψει το κενό που αφήνει ο τραυματίσμός του Ντουντού) δεν αρχίζει πριν από δύο χρόνια, αλλά χρονολογείται από την εποχή που πραγματοποιούσαν τα πρώτα βήματα της ποδοσφαιρικής τους σταδιοδρομίας.
Ήταν Μάιος του 2003, όταν η Πορτογαλία κατέγραψε την πρώτη της μεγάλη επιτυχία σε διεθνές επίπεδο στην κατηγορία Κ-17. Χάρη σε ισάριθμα γκολ του Μάρσιο Σόουζα, η ομάδα του Αντόνιο Βιολάντε επικράτησε με 2-1 σε βάρος της Ισπανίας στον τελικό που έλαβε χώρα στο στάδιο «Φοντέλο» του Βιζέου και εξασφάλισε την ψηλότερη θέση του βάθρου. Ζοάο Πέδρο και Τάγκο Γκόμες πήραν θέση στην εντεκάδα της αναμέτρησης, με τον πρώτο να αγωνίζεται για 52 λεπτά προτού αφήσει τη θέση του στον Μπρούνο Γκάμα και τον δεύτερο να παραμένει στο τερέν μέχρι το τελικό σφύριγμα, που έφερε τη στέψη των Πορτογάλων.
Από τότε χρειάστηκε να περάσουν 14 χρόνια μέχρι να επαναληφθεί ανάλογο επίτευγμα στο ίδιο επίπεδο, αφού τον περασμένο Μάιο, λίγους μήνες πριν πανηγυρίσει τη μεγαλύτερή της διάκριση και σε επίπεδο Ανδρών, η Πορτογαλία κατέκτησε ξανά το Ευρωπαϊκό Κ-17 και πάλι σε βάρος του έτερου μέρους της ιβηρικής χερσονήσου.
Συμπαίκτες του νυν και του... εν δυνάμει παίκτη του Απόλλωνα στους τροπαιούχους του 2003 ήταν επίσης οι γνωστοί μας από τη θητεία τους στην Ελλάδα Αντελίνο Βιεϊρίνια (πρώην του ΠΑΟΚ, πλέον στη Βόλφσμπουργκ), Πάουλο Μασάντο (πρώην του Ολυμπιακού, πλέον στη Ντιναμό Ζάγκρεμπ) και Έλντερ Μπαρμπόσα (μέχρι πέρσι στην ΑΕΚ), καθώς επίσης και παίκτες που στελεχώνουν με συνέπεια την πρώτη ομάδα της Πορτογαλίας, όπως οι Μιγκέλ Βελόσο και Ζοάο Μουτίνιο.
