Ο Πάολο Τραμετσάνι εμφανίστηκε κυριολεκτικά ως «μαέστρος» στο ντέρμπι με τον Απόλλωνα. Οι κινήσεις του, το πάθος, η… ορχηστρική καθοδήγηση των παικτών του ήταν συγκλονιστική. Ρίσκαρε στη προπονητική σκακιέρα, αιφνιδίασε τον αντίπαλο και προς έκπληξη όλων κατήλθε στον αγωνιστικό χώρο με ένα σχηματισμό 3-5-2 που τελικά ήταν το πλάνο νίκης κόντρα στον Απόλλωνα.
Το ερώτημα που προκύπτει όμως, είναι εάν θα πορευτεί με αυτό στη συνέχεια ο Ιταλός προπονητής ή θα επιστρέψει στο γνωστό 4-2-3-1, το οποίο όπως είδαμε σε προηγούμενους αγώνες φανέρωνε αδυναμίες (κυρίως στην επίθεση).
Η σύνδεση των δυο κεντρικών χαφ (συνήθως το δίδυμο Μοράις-Σόουζα) με τα φτερά της επίθεσης και τον επιτελικό μέσο ήταν εμφανώς δυσλειτουργική και οι γραμμές μεταξύ τους δεν φάνηκε ποτέ να βρίσκουν την κατάλληλη χημεία ώστε να βοηθηθεί ο επιθετικός κορυφής.
Ο παίκτης που αγωνιζόταν πίσω από τον επιθετικό (είτε Ζαχίντ, είτε Ντε Βινσέντι) βρισκόταν πάντοτε «αποκλεισμένος» απέναντι σε κλειστές άμυνες και δεν κατάφερνε πάντα να τροφοδοτεί σωστά τον επιθετικό κορυφής, ενώ αντίστοιχα, τα άκρα της επίθεσης, λόγω ταχύτητας, αρκούνταν στις δικές τους προσωπικές ενέργειες ως μονάδες. Βέβαια, ούτε και η δοκιμή της αμυντικογενούς τριπλέτας που χρησιμοποίησε αρχικά ο Τραμετσάνι για να διορθώσει την άμυνα, φάνηκε να δίνει λύσεις και ήταν κάτι που ο ίδιος ο προπονητής παρατήρησε και δεν χρησιμοποίησε ξανά.
Διαβάστε επίσης: ΑΠΟΕΛ: Η Σαλαμίνα και η διπλή έξοδος στη Λεμεσό
Στον αντίποδα, το 3-5-2 που ήρθε ως λύση ανάγκης στο ντέρμπι με τον Απόλλωνα, δούλεψε ρολόι. Όλοι χώρεσαν στην ομάδα - αν και με μια πρώτη ματιά το σύστημα και η ενδεκάδα φαινόταν ως μια υπερβολή ή ως αταίριαστη. Ο κάθε παίκτης με τα δικά του ξεχωριστά χαρακτηριστικά έδωσε σημαντικές βοήθειες στο γενικό σύνολο.
Οι άμυνες βγήκαν πολύ καλά απέναντι σε μια άκρως επιθετικογενή ομάδα. Μερκής, Καρλάο και Ιωάννου αλληλοσυμπληρώνονταν απ’ τους Ενσούε και Καζού που αγωνίστηκαν ως φουλ μπακ σε όλη τη γραμμή τους. Το «σπάσιμο» του διδύμου Μοράις-Σόουζα ήταν τελικά ευεργετικό. Ζαχίντ και Ντε Βινσέτι κατάφεραν να δώσουν το κάτι παραπάνω χωρίς να αλληλοεξουδετερώνουν ο ένας τον άλλο. Ο Νατέλ και ο Τάμαρι έκαναν αυτό που ξέρουν να κάνουν καλύτερα και έτσι ήρθε η νίκη. Να σημειώσουμε ότι με αυτό το σύστημα «κρύβεται» και η επιθετική αδυναμία που παρουσιάζει ο ΑΠΟΕΛ, χωρίς ωστόσο να εξαφανίζεται επειδή απλώς βγήκε το σύστημα σε ένα αγώνα.
Διαβάστε επίσης: ΑΠΟΕΛ: Το σύνθημα αντεπίθεσης και οι… αδυναμίες που δεν εξαφανίστηκαν
Το 3-5-2, κατά την άποψη της γράφουσας δεν αποτελεί λύση ανάγκης, ούτε βέβαια μπορείς σε κάθε αγώνα να το χρησιμοποιήσεις αφού οι ανάγκες και οι απαιτήσεις είναι διαφορετικές σε κάθε περίπτωση. Το είδαμε μόνο μια φορά και αν θα χρησιμοποιηθεί και υπό άλλες περιστάσεις θα κριθεί αλλιώς.
Είναι αναμφίβολα όμως, ένα σύστημα που θα λέγαμε ότι ταιριάζει γάντι στον ΑΠΟΕΛ, καθώς οι «γαλαζοκίτρινοι» διαθέτουν παίκτες που μπορούν να αγωνιστούν σ’ αυτό. Είναι το σύστημα που δεν «πνίγει» κανέναν στην ομάδα, που του δίνει την ελευθερία να ξεδιπλώσει τις δικές του προσωπικές δυνατότητες και μπορεί να εκμεταλλευτεί τα καλύτερα στοιχεία από κάθε παίκτη.
Την ταχύτητα των Ενσούε, Καζού στα άκρα που παρότι υστερούν στα αμυντικά τους καθήκοντα, δίνουν λύσεις στην επίθεση. Το εκρηκτικό ξεπέταγμα των Τάμαρι και Νατέλ. Την «σπιρτάδα» του Ντε Βινσέντι και του δημιουργικού Ζαχίντ. Σαφώς και θα πρέπει να δουλευτεί αυτό το σύστημα, αφού είναι κομμένο και ραμμένο πάνω σε συγκεκριμένους παίκτες και ίσως με την απουσία ενός ή δυο παικτών μπορεί να φέρει άλλα αποτελέσματα. Στο κομμάτι αυτό δεν μπορούμε να παραλείψουμε την απόδοση των παικτών και το πάθος που επέδειξαν. Αποτέλεσαν βασικά συστατικά της επιτυχίας.
Επόμενος αντίπαλος πλέον η Σαλαμίνα. Μια επίσης πολύ επικίνδυνη επιθετικά ομάδα. Για να δούμε αν θα την «χτυπήσει» με το 3-5-2 ο Τραμετσάνι…
