Αν μια λέξη έπρεπε να χρησιμοποιήσεις για να χαρακτηρίσεις το αίσθημα που άφησε στον κόσμο της Ανόρθωσης το ντέρμπι με την Ομόνοια αυτή θα ήταν ξενέρωμα. Όχι γιατί έχασαν, αυτό συμβαίνει στο ποδόσφαιρο και αν έχεις το μυαλό στο κεφάλι και τα πόδια στο έδαφος ξέρεις να το αποδέχεσαι, αλλά για τον τρόπο που έχασαν.
Η ήττα αυτή ήταν από εκείνες που τις λέμε «τζάμπα». Υπό την έννοια ότι είχε το προβάδισμα μέχρι το 85’, έμοιαζε καλύτερη στο γήπεδο και μέτρησε και δυο, τουλάχιστον, μεγάλες ευκαιρίες για να σκοράρει και δεύτερο γκολ. Το λογικό είναι να ξενερώσεις όταν σου συμβεί κάτι τέτοιο. Είναι βέβαια μόλις η πρώτη ανατροπή που «τρώει» η ομάδα φέτος για να είμαστε δίκαιοι.
Ένα θέμα που αξίζει να καταγραφεί, είναι η αδυναμία της ομάδας να κρατήσει το μηδέν σε αγώνες ντέρμπι. Το δείγμα είναι πλέον μεγάλο, αφού έδωσε τα εννιά από τα 10 της πρώτης φάσης. Σε αυτά, κράτησε το μηδέν μόνο στο πρώτο που ήταν εκτός έδρας με τον ΑΠΟΕΛ. Έχουμε γράψει πολλά και καλά λόγια για την αμυντική λειτουργία των «κυανόλευκων» αλλά από εδώ και μπρος ντέρμπι είναι που θα δίνει και σε αυτά δεν είναι τόσο αποτελεσματική. Ειδικά στο παιχνίδι με την Ομόνοια, παρουσιάστηκαν αδυναμίες στο κέντρο της άμυνας που δεν είχαμε δει από το δίδυμο Ντουγκλάο-Σίφο.
Το θέμα της αδυναμίας να σκοράρει όσα γκολ αναλογούν στις φάσεις που κάνει δεν έχει να κάνει με ντέρμπι ή όχι ούτε εμφανίστηκε τώρα. Παραμένει άλυτο και τέτοιο θα είναι όσο ο Ντούρις δε φορμάρεται και να αρχίσει να τα βάζει. Με το σύστημα και τον τρόπο παιχνιδιού του Λέβι το φορ μαζεύει το παιχνίδι πάνω του και βγαίνει σε φάσεις για να εκτελέσει. Βγήκαν και οι δυο που έπαιξαν σε τέτοια στιγμή και τα έχασαν. Αυτή είναι η αλήθεια της στιγμής. Ο Καμαρά πλέον μας έχει δείξει τι μπορεί να κάνει και τι όχι, άρα η ευθύνη πέφτει στους ώμους του Ντούρις και ασφαλώς του Σισέ που και φορ παίζει και μπορεί και να εκτελεί καλύτερα από όλους μέχρι τώρα.
Η Ανόρθωση φέτος έβαλε στόχο να βγει στην Ευρώπη και είναι κρίσιμο για την όλη λειτουργία της και την προσπάθεια ανάκαμψης που κάνει να το καταφέρει. Δεν αλλάζεις επίπεδο αγωνιστικά και οικονομικά με το να μένεις στάσιμος σε όσα καταφέρνεις εντός γηπέδου. Ήταν ένα πισωγύρισμα αυτό με την Ομόνοια αλλά υπάρχουν 13 αγώνες για να μπορέσει να κρατήσει πίσω της δυο ομάδες και να βάλει άλλη μια από κάτω. Με τον Ολυμπιακό δεν υπάρχει καν ως σκέψη να προκύψουν απώλειες.
