Κάθε κλήρωση μιας Ευρωπαϊκής διοργάνωσης έχει τη δική της μαγεία και τη δική της σημασία για κάθε Κυπριακή ομάδα, ωστόσο δυστυχώς αυτό το συναίσθημα απουσιάζει από το πρόσφατο παρελθόν της Ανόρθωσης. Άλλωστε από το καλοκαίρι του 2013 και τον άδοξο αποκλεισμό από κάποιαν... Γκέφλε Σουηδίας, συμπληρώνονται φέτος τέσσερα χρόνια γεγονός που ζημειώνει και το προφίλ και το πρεστίζ της ομάδας.
Για τέταρτη λοιπόν σερί σεζόν, η «Μεγάλη Κυρία» δεν θα εκπροσωπήσει την Κύπρο στα γήπεδα της Ευρώπης και αυτό έχει τη δική του σημασία. Σαφώς λιγότερα έσοδα από μια σειρά αγώνων τους οποίους ο κάθε φίλαθλος αναμένει με ανυπομονησία για να δει τα πρώτα δείγματα γραφής, αλλά και να ζήσει εκείνη την εμπειρία του να επιβεβαιώνονται οι δυνατότηες της ομάδας του και εκτός συνόρων.
Βέβαια στην περίπτωση της ομάδας της Αμμοχώστου, οι τελευταίες Ευρωπαϊκές συμμετοχές έφεραν πολύ περισσότερο πόνο και προβληματισμό, παρά χαρά και χαμόγελα. Του κάζου με τους Σουδούς, προηγήθηκε η περιπέτεια με την Ντίλα Γκόρι Γεωργίας, με τον επαναληπτικό στο «Αντώνης Παπαδόπουλος» να μην τελειώνει ποτέ και ακόμα και σήμερα το σωματείο να κουβαλά ποινή κεκλεισμένων των θυρών.
Ωστόσο καλύτερος τρόπος από το να διαγραφεί μια κακή ανάμνηση, δεν υπάρχει παρά με την αντικατάστασή της με μιαν άλλη πιο ευχάριστηση. Και ο φετινός πήχης έχει ευθύς εξ αρχής τεθεί στο να πετύχει η Ανόρθωση την έξοδό της στην Ευρώπη είτε μέσω του πρωταθλήματος, είτε μέσω της κατάκτησης του κυπέλλου. Άλλωστε η τελευταία Ευρωπαϊκή πορεία που διήρκησε οκτώ αγώνες απέχει σχεδόν έξι καλοκαίρια και αυτό είναι κάτι που πληγώνει τον εγωισμό μιας ομάδας με ζωή πάνω από ένα αιώνα.
