Η περίπτωση του Ιράκλι Μαϊσουράτζε είναι ένα σήριαλ που κρατάει καιρό στην Ανόρθωση, με την όποια κατάληξή του να είναι λιγότερο σημαντικό από την σωστή ανάλυση του τρόπου χειρισμού του θέματος.
Ένας παίκτης που τον λες σχεδόν ενδεκαδάτο, 64 συμμετοχές σε πρωτάθλημα/κύπελλο σε μια διετία, που δεν ανανέωσε, έφτασε εκτός ομάδας και τελικά πλέον έχει καλές πιθανότητες να μείνει.
Όλη αυτή η ιστορία, είναι διδακτική ως προς το πώς πρέπει να τυγχάνουν χειρισμού τέτοια θέματα και από ποιους. Από τη στιγμή που ο ίδιος ζήτησε κάποια πράγματα, ζητούμενο είναι να τον πείσεις πως θες να τον κρατήσεις με το να συζητήσεις τα «θέλω» του. Αν μιλάμε πάντα για παίκτη που θες να κρατήσεις και όχι «αν μείνει, έμεινε».
Αυτό έμοιαζε να είναι το παράπονο του Μαισουράτζε και αυτό δείχνει να λύνεται όταν παρενέβη ο ίδιος ο μεγαλομέτοχος. Αφού του μεταφερθεί μια πρόταση από τον ισχυρό άνδρα του συλλόγου, μετά μεταφέρεται η απόφαση στην πλευρά του παίκτη. Δε σημαίνει πως όσα σου ζητήσει κάποιος, ή ό,τι ζητήσει, πρέπει να το δώσεις αλλά τουλάχιστον να δείχνεις πως το προσπάθησες.
Ο Μπενίτο συνεχίζει τις επαφές για να βρει ποδοσφαιριστές και να στελεχώσει το ρόστερ, ενώ όλοι οι άλλοι ψάχνουν λεφτά. Είναι ένα σωρό οι υποχρεώσεις, για κριτήρια, μισθούς, προκαταβολές και άλλα, που έχει κι εδώ ενδιαφέρον να δούμε πώς θα πάει το πράγμα με τις υποσχέσεις που πήρε ο Πουλλαΐδης για οικονομική στήριξη. Αυτό που λέγεται ως τώρα, είναι πως κάποιοι έκαναν όσα υποσχέθηκαν και κάποιοι άλλοι ακόμα.
