Η χειρότερη Κυριακή, ποδοσφαιρικά πάντα για να ξέρουμε και τι συζητάμε, που πέρασαν εδώ και πολλά χρόνια ήταν αυτή της 4ης Μαρτίου για τους ΑΕΛίστες. Συζητώντας μαζί τους, ξεχωρίσαμε μια και μόνο ατάκα που τα λέει όλα για το πώς νιώθουν: «ούτε και τη χρονιά που πέσαμε δε φάγαμε πέντε γκολ από τον Απόλλωνα».
Δεν είναι τυχαίο πως έτρεξαν στο ξενοδοχείο να συναντήσουν τους παίκτες: προς τιμή του ο Μάριος Νικολάου βγήκε να πει ένα συγγνώμη σε ματς που δεν έπαιξε αλλά ως αρχηγός τουλάχιστον νιώθει τον ΑΕΛίστα. Μίλησαν και με τον προπονητή, χωρίς να βγει ουσιαστικό συμπέρασμα βέβαια αλλά και να έβγαινε δεν είναι τέτοιο που μπορεί να καταγραφεί δημοσίως.
Σε ότι αφορά στον Μπρούνο Μπαλταζάρ, φέρει βαρέως το αποτέλεσμα και πολύ καλά κάνει. Με την Αγία Νάπα το πήρε πάνω του και έπεσε και πρόστιμο στους παίκτες. Τώρα αποφάσισε απλά να φύγει ο ίδιος και το ρεπορτάζ αναφέρει πως δεν αλλάζει γνώμη. Μέχρι τις ανακοινώσεις έχουμε βέβαια και καλό είναι να περιμένουμε. Όμως δεν είναι αυτή η ουσία στην ΑΕΛ.
Τα ματς με τον Απόλλωνα ήταν πάντα για τον ΑΕΛίστα ζήτημα περηφάνιας. Βαριές ήττες έχει φάει κατά καιρούς από όλες τις υπόλοιπες μεγάλες ομάδες όπως πέτυχε και νίκες βέβαια, όμως από τον Απόλλωνα δεν το ανεχόταν ο εγωισμός ολόκληρου του οικοδομήματος του συλλόγου να συμβεί. Λίγο να ζούσες στη Λεμεσό το ένιωθες και ας ήσουν κάποιος που πατά στην πόλη μόνο για τα…καρναβάλια.
Όμως στο δεύτερο ημίχρονο του ντέρμπι αυτού, υπήρξε έλλειψη σεβασμού στην περηφάνια του ΑΕΛίστα. Όλα κι όλα αν τα αποδέχεται, αυτό δεν πρόκειται ποτέ να το δεχθεί και σαφώς αν ήταν η μάζα του κόσμου στην Ανατολική μπορούσε να γίνουν άσχημα πράγματα.
Έχουμε καταγράψει πολλές φορές το γεγονός πως η φετινή ΑΕΛ ήταν μια ομάδα που απέδιδε με βάση την αξία της λίγο παραπάνω από όσο κοστίζει. Υπό αυτό το πρίσμα, γράφαμε θετικά για την ΑΕΛ και τον προπονητή της γιατί ξέραμε και αντιλαμβανόμασταν τις πραγματικότητες.
Όμως αυτή η φετινή ΑΕΛ και όσοι την αποτελούν στο ποδοσφαιρικό κομμάτι συνδέουν τον όνομά τους ως το ρόστερ που αποκλείστηκε από ομάδα Β’ κατηγορίας στον πρώτο γύρο του κυπέλλου και αυτό που δέχθηκε την πιο βαριά ήττα σε Λεμεσιανό ντέρμπι στην ιστορία. Δε γίνεται να περάσουν έτσι αυτά.
Η επόμενη μέρα, με Μπαλταζάρ ή χωρίς, θα είναι δύσκολη. Έχει βρεθεί ξανά η ΑΕΛ σε τέτοιες καταστάσεις αφού τα έχει στο DNA της αυτά τα σημεία μηδέν. Αλλά, αυτή τη φορά φτάνει στο σταυροδρόμι με δυο ιστορικές ξεφτίλες που θα μείνουν ως σημεία αναφοράς στο μέλλον.
Έγραψε και δε ξεγράφει. Πλέον ο Ανδρέας Σοφοκλέους καλείται να πάρει αποφάσεις για το πώς θα προχωρήσει η ομάδα. Πως θα την διαχειρίζεται, αφού ας μη ξεχνάμε αυτός την διαχειρίζεται, τι αλλαγές θα γίνουν και στην τελικά να τοποθετήσει τον εαυτό του στην πίττα με τις ευθύνες και να πάρει το κομμάτι που του αναλογεί. Θα κριθούν πολλά από τις αποφάσεις του προέδρου και αυτό μάλλον θέλει να μάθει ο ΑΕΛίστας και όχι τόσο το μέλλον του Μπαλταζάρ. Ο Μπαλταζάρ είναι ένα χρόνο στην ομάδα, ο Σοφοκλέους είναι πια 10!
