Η χρονιά έχει πλέον τελειώσει για την ΑΕΛ, με την ομάδα να μην πετυχαίνει το στόχο της εξόδου στην Ευρώπη και σε γενικές γραμμές να μην μπορείς και να πεις πως αυτό είναι άδικο. Ήταν μια ομάδα η φετινή που ποτέ της δεν έπεσε κάτω από ένα στάνταρ, με εξαίρεση τις δυο ντροπές με Αγία Νάπα και Απόλλωνα, αλλά ποτέ δεν ανέβηκε και πάνω από ένα στάνταρ με εξαίρεση τα ματς με την Αούστρια που είναι κάτι μήνες πίσω πια.
Δεν αναφέραμε τυχαία τα ματς με την Αούστρια, αφού σε εκείνα είδαμε τους παίκτες της ΑΕΛ να αδικούνται από το διαιτητή αλλά να τρομάζουν τον αντίπαλο βγάζοντας μαγκιά. Όλη τη χρονιά, τέτοια μαγκιά στα μεγάλα ματς ελάχιστα την είδαμε και κατά τη γνώμη μας η αιτία δεν έχει να κάνει με τα εντός γηπέδου αλλά με τα εκτός αυτού.
Όλη τη σεζόν ο ενθουσιασμός στο περιβάλλον της ΑΕΛ έλειπε. Είτε απουσίαζε εντελώς από το γήπεδο, είτε το κλίμα ήταν τέτοιο που όσα και να έκανε η ομάδα δεν προκαλούσαν χαρούμενο περιβάλλον. Κάθε άλλο: η γκρίνια ήταν το βασικό συναίσθημα στα γύρω γύρω του συλλόγου. Δε θα κρυφτούμε πίσω από το δάκτυλό μας: η αιτία για αυτό είναι το χάσιμο της σύνδεσης ανάμεσα σε μεγάλη μερίδα του κόσμου και τον διοικητικό ηγέτη της ομάδας Ανδρέα Σοφοκλέους. Έγιναν πολλά τα προηγούμενα χρόνια για να φτάσουν τα πράγματα εδώ και δεν έχει νόημα πλέον να τα επαναλαμβάνουμε. Όποιος όμως αρνείται πως αυτή είναι η βασική αιτία της έλλειψης ενθουσιασμού απλά εθελοτυφλεί.
Οι ίδιοι οι παίκτες και ένα σωρό άλλοι όλη τη χρονιά προσπαθούσαν να φτιάξουν κλίμα, να πωρώσουν το κοινό να ξανακάνουν το περιβάλλον ΑΕΛίστικο. Φιλότιμη προσπάθεια και έκαναν οι περισσότεροι όσα μπορούσαν. Όμως δεν έγινε ποτέ αυτό στην πράξη και καλό είναι να το παραδεχθούν όλοι.
Έφταιξε η ταυτοποίηση; Ναι. Στην ΑΕΛ ο κόσμος ακολουθεί τις προτροπές του ΣΥΦΑΕΛ μαζικά. Αλλά ενθουσιασμός δεν υπήρχε ούτε και πριν. Ένα σωρό κόσμος γκρινιάζει για τον τρόπο λειτουργίας του συλλόγου και το βασικός τους επιχείρημα είναι πως ο «Big Sofo» όπως οι ίδιοι τον ήξεραν έχει ξενερώσει και δεν είναι όπως ήταν. Το συζήτησα με τόσους πολλούς, είχαμε τις διαφωνίες μας, αλλά το γεγονός είναι αυτό.
Είμαστε σε περίοδο διοικητικών εξελίξεων και ο πρόεδρος ασφαλώς και ξέρει τι γίνεται γύρω του. Δε ζει σε γυάλα. Αν η απόφασή του είναι να παραμείνει, τότε η πρώτη του δουλειά είναι να αντιστρέψει αυτό το κλίμα. Αν ο ίδιος θεωρεί πως ο ΑΕΛίστας, ή έστω αυτή η μερίδα που συζητάμε, έχει υπερβολικές απαιτήσεις με βάση τα δεδομένα της εποχής, καλείται να σκεφτεί πως αυτές τις απαιτήσεις ο ίδιος είναι που έδωσε δικαιώματα στον κόσμο για να τις έχει. Το γεγονός πως ο ΑΕΛίστας δεν ικανοποιείται πλέον με τη μετριότητα, δεν είναι λάθος του Σοφοκλέους: το μεγαλύτερο επίτευγμά του είναι. Με αυτό στο μυαλό, πρέπει να προχωρήσει ο σύλλογος στην επόμενη μέρα όποιος και αν ηγείται.
Είμαστε βέβαιοι πως αν ο κόσμος δει ξανά την ΑΕΛ του όπως τη θέλει, θα ξαναζήσουν μέρες Αούστρια σε μόνιμη βάση κι ας μην χτυπήσει πρωτάθλημα. Δεν αναφερόμαστε τόσο αριθμητικά, αλλά σε επίπεδο ενθουσιασμού και πώρωσης.
