Χρήστος Ζαβός
Το θες μισογεμάτο; Ξεκινάμε. Η ομάδα πήρε ισοπαλία σε μια έδρα που παραδοσιακά θεωρείται ως μια από τις πιο σεβαστές του κυπριακού ποδοσφαίρου. Η ομάδα έπαιξε τέτοιο ποδόσφαιρο στο Αντώνης Παπαδόπουλος που δικαίως νιώθει απογοητευμένη που δεν κέρδισε.
Το φετινό σύνολο έχει τέτοιες ικανότητες που σε κάνει να πιστεύει ότι μπορεί ακόμη και να κτυπήσει τον τίτλο. Διαθέτει πλειάδα παικτών που μπορεί να αγωνιστούν για πλάκα σε οποιαδήποτε ομάδα στην Κύπρο. Τι να γράψεις για το Ντόσα; Για το Μάριο; Τον ανεβασμένο Σιέλη. Τον προπονητή Σοάρες. Το γνωστό Μάρκο Αϊρόσα που κατάπιε τον ανέτοιμο Καλό σαν παστίλια φράουλας. Τους Λούκας, Σαβανέ και Φορτούνα που να με συγχωρέσεις δύσκολα θα μείνουν στην Κύπρο. Τον Ισπανό επιθετικό … Παίκτες να θέλεις…
Η ομάδα έχει έναν προπονητή που γνωρίζει όσο λίγοι το εγχώριο πρωτάθλημα. Δεν είναι μόνο ότι το ξέρει ο Πάμπος κατάφερε να περάσει τη φιλοσοφία του. Επί τούτου, έχουμε παίξει έξι παιγνίδια και ακόμη δεν έχουμε δει τον Ρόμο. Ακόμη και ο Ντεγκρά τότε αναγκάστηκε να πέσει καμιά δύο φορές. Ο Λατίνος ακόμη. Και πως δηλαδή να πέσει όταν η ομάδα πιάνει τον αντίπαλο και του περνάει θηλιά στο λαιμό. Έχει τέτοια τρεξίματα, τέτοιες αλληλοκαλύψεις, τέτοια ποιότητα από τη μέση και πίσω, που σε κάνει να αναπολείς ωραίες στιγμές του 11 ή του 12.
Μισογεμάτο είπαμε… η ομάδα δεν είναι απολύτως έτοιμη. Πώς να είναι αφού έχει χτιστεί μόλις πριν από λίγους μήνες. Μάλιστα κάποιες μονάδες της δεν έχουν καν φτάσει σε επιθυμητό επίπεδο φυσικής κατάστασης. Και όχι όποιοι να ναι, ο σέντερ φορ και δύο εξτρέμ.
Στο κάτω, κάτω κανείς δεν είπε ότι πάει για πρωτάθλημα. Το πάει βήμα, βήμα και όπου βγει. Και μια ισοπαλία μέσα στο Αντώνης Παπαδόπουλος δεν είναι άσχημο αποτέλεσμα . Γι’ αυτό σκάστε. Όσοι θέλετε να βλέπετε το ποτήρι μισοάδειο, κάτσετε στο σπίτι και αφήστε την ομάδα να κάνει τα κουμάντα της.
Πάμε τώρα στο μισοάδειο. Ακόμη και αυτοί που προσεγγίζουν την κατάσταση με αυτό τον τρόπο δεν μπορούν να αμφισβητήσουν την αξία και τις δυνατότητες της φετινής ΑΕΛ. Ούτε και τον προπονητή, ούτε και τους παίκτες, ούτε και φυσικά το γεγονός ότι η ομάδα δεν μπορεί να είναι απολύτως έτοιμη στις αρχές του Οκτώβρη. Λίγο πολύ δηλαδή ενστερνίζονται την άποψη αυτών που βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο.
Υπάρχουν όμως κάποιες πτυχές που τους κάνει ν’ αναρωτιούνται. Δηλαδή οκ, πήγε η ομάδα μέσα στο Παπαδόπουλος απέναντι στη χειρότερη Ανόρθωση των τελευταίων είκοσι χρόνων και δεν κατάφερε να κερδίσει. Να με συγχωρείτε αλλά η ομάδα πήρε ένα πρωτάθλημα για ένα βαθμό και έχασε ένα ακόμη στην ισοβαθμία. Ποιος μου λέει ότι αυτοί οι δύο βαθμοί και άλλοι δύο με τον Εθνικό δεν θα τους κλαίμε Μάιο μήνα; Είναι κανείς που κατά βάθος δεν πιστεύει ότι η ομάδα αδίκησε τον εαυτό της με ισοπαλία κόντρα στην Ανόρθωση;
Από κει και πέρα. Η ομάδα είναι φέτος τέτοια που δεν σηκώνει πλάκα. Δηλαδή πέρσι κάναμε πλάκα με το Νιάνγκ γιατί μάλλον στο πρόσωπο του απεικονιζόταν το σούργελο που παρακολουθούσαμε. Τέτοιο πράγμα εμείς εδώ δεν πρόκειται να το κάνουμε με τον Ουέλλιγκτον. Ούτε και φυσικά θα τον κατηγορήσουμε γιατί έχασε πέναλτι. Είναι παίκτης μιας ομάδας που σέβεται τον εαυτό της συνεπώς έχει την εκτίμηση μας. Δεν μπορώ όμως να καταλάβω την επιμονή του Πάμπου στο πρόσωπο του. Η συνολική του απόδοση στα έξι παιγνίδια δυστυχώς δεν μπορεί να δώσει ελαφρυντικό σε κανένα. Ούτε στον προπονητή, πόσο μάλλον δε στον ίδιο τον παίκτη.
Η ομάδα παρουσιάζει επιθετικό πρόβλημα. Ναι έχασε ευκαιρίες, ναι έχασε πέναλτι αλλά η επιθετική της ανάπτυξη μοιάζει αλλοπρόσαλλη. Ήταν άτυχη, οκ. Ήταν όμως κάπως τυχερή με τον Απόλλωνα. Η τύχη είναι ένας εξωγενής παράγοντας και κανείς δεν στην εξασφαλίζει.
Η ομάδα στην ενδεκάδα της έχει τέσσερα καθαρούς μέσους. Από τους τέσσερις ο μοναδικός που έχει επιθετικές αρετές είναι ο Σαβανέ. Ο οποίος Σαβανέ αχρηστεύεται στα πλάγια. Και δεν φτάνει που παίζει πλάγια, δεν κινείται εκεί αφού συνεχώς κλίνει προς τον άξονα. Μάλλον από συνήθεια.
Με το Σαβανέ κατ’ ανάγκην εξτρέμ, έχοντας και το Μέσκα σε κακή μέρα αφού ήταν ο χειρότερος παίκτης της ομάδας, η ομάδα ωσάν και έπαιξε χωρίς εξτρέμ. Και να καταλάβει κανείς ο Μέσκα έπαιξε 82 λεπτά!! Και μπαίνει μέσα ο Σάρκι και κάνει για δέκα λεπτά πολύ περισσότερα πράγματα απ’ ότι ο συμπαίκτης του. Και πώς να μην κάνει δηλαδή, αφού τα πλάγια μπακ των αντιπάλων δεν είχαν βοήθειες. Ούτε ο Καλό γύρισε ποτέ πίσω, ούτε ο Ίσμα, ούτε και ο άλλος ο Ισπανός τους. Για το Μπουένο δεν έχουμε κάτι να πούμε. Εδώ και τρία παιγνίδια, με τον Απόλλωνα δεν έπαιξε, είναι αλλού γι' αλλού. Ενώ με τον Σαβανέ στα χαφ, είκοσι λεπτά με τον Απόλλωνα και τον ερωτευτήκαμε...
Αφήνοντας τα ποτήρια, μισογεμάτα, μισοάδεια. Η ομάδα φέτος είναι ομαδάρα. Θέλει σουλούπωμα από τη μέση και μπροστά και θα βγάζει μάτια. Κανονικούς εξτρέμ, κανονικό επιτελικό χαφ, κανονικός επιθετικός και γίνεται μια κούκλα.
Να γράψω και κάτι ακόμη. Έχει να λέει ο θυμόσοφος λαός μας το εξής: «Ότι φοβάσαι το παθαίνεις». Ευτυχώς όμως δεν ίσχυσε. Γιατί άμα το έβαζε ο Καλό, τότε θα πληρώναμε τους φόβους. Και εκεί να δεις τι θα πάθαινε ο Ουέλλιγκτον. Σου το ορκίζομαι, σε εκτιμώ… μην φοβάσαι και η ομάδα που έφτιαξες είναι για μεγάλα πράγματα. Τη τρέλα σου βγάλε και όλοι μαζί σου. Έτσι και αλλιώς μαζί σου είμαστε…
