Αμάν, τι ανατροπή… Σε ένα ντέρμπι, κόντρα σε ένα αντίπαλο με βλέψεις για πρωτάθλημα, που «σε είχε» τα τελευταία τρία χρόνια και χωρίς ακόμη να έχεις… πείσει, εαυτόν και αντιπάλους, επιθετικά. Τώρα αυτό το τελευταίο αποτελεί από μόνο του αποτελεί είδηση, πως (επιτέλους) δηλαδή σκόραρε ΣΤΡΑΪΚΕΡ της ομάδας.
Ας το αφήσουμε όμως αυτό για πιο μετά. Να πω την αλήθεια μου, το τέλος του ματς με βρήκε να ρωτάω απ’ εδώ κι απ’ εκεί, ποιος ξεκίνησε ως ο προωθημένος μέσος γιατί παρότι έβλεπα το ματς από κοντά, δεν ήξερα να απαντήσω (στον εαυτό μου πρώτα απ’ όλα) ακριβώς και είχα μπερδευτεί. Κάτι τέτοιο μάλλον έγινε και στην μεριά του Απόλλωνα, όταν είδαν στο σχήμα να μην υπάρχει επιτελικός μέσος ή 10αρι.
Ποιος τον χρειάζεται όμως, όταν έχεις ένα τέτοιο Σόουζα στον αγωνιστικό χώρο; Αυτός, by the way, έπαιζε μπροστά από τα δύο χαφ, τον «σήκωσε το is back» και τον Σοάρες 2.0. Αυτός, έπαθε που λέτε «Παμπίτιδα», αφού ως εκεί στα αποδυτήρια μετά το τέλος του ματς πρέπει να… μπήκε πρώτος για να μην χάσει φάση.
«Παμπίτιδα», είχαν σχεδόν όλοι οι ποδοσφαιριστές εδώ που τα λέμε. Ποιον να αφήσεις έξω; Όλοι έπαιζαν ωσάν και εξαρτιόταν η ζωή τους από αυτό. Και ο ίδιος ο Πάμπος έπαθε… «Παμπίτιδα». Τα έχει αυτά ένα ντέρμπι. Ένταση, πάθος, δύναμη και αυτό που έζησαν οι φίλοι της ΑΕΛ απ’ την ανατολική, που πλησίασε όσο ποτέ άλλοτε αυτό που έβλεπαν και θαύμασαν επί της πρώτης θητείας του Κύπριου κόουτς. «Παμπίτιδα» λέμε…
Το ξεκίνημα στο ματς, σαφώς δεν ήταν ιδανικό και θύμισε αρκετά τα προηγούμενα ματς. Κρατούσε μπάλα, δεν μπορούσε όμως να βάλει ζόρια στον αντίπαλο τερματοφύλακα. Ήρθε και το γκολ του Παπουλή νωρίς και όλα φαντάζαν… κάθε άλλο από ιδανικά. Συνέχισε να κρατάει μπάλα και έρχεται η φάση του φάουλ, στην οποία ο Σοάρες, ο φετινός, σουτάρει με μαεστρία μετά από μία μικρή, αλλά όση χρειαζόταν, κομπίνα για να κάνει το 1-1.
Στο Β’ μέρος, οι ρόλοι αντιστράφηκαν, τουλάχιστον στο ξεκίνημα. Και εκεί κάποιου είδους μπαμπεσιά, σόρι «Παμπίτιδα», ήταν για να δημιουργηθούν χώροι είτε για κόντρα είτε γι’ αυτή τη μαγεία που είδαμε στο δεύτερο γκολ. Ο κατά τεκμήριο καλύτερος μέχρι τώρα παίκτης της ομάδας, Φορτούνα, ανέβηκε, είδε την σέντρα, περίμενε και την έκανε στο τάιμινγκ που έπρεπε. Ο Αρουμπαρένα, όταν το δεις και στο ριπλέι, σε κάνει να νομίζεις πως έχει κάποια έξτρα ικανότητα με την όραση, αφού περιμένει ευλαβικά και τη σέντρα και προσέχει να μην «σπάσει» το οφσάιντ. Όσο για το τελείωμα του, άσε, αυτό είναι… άλλου Πάμπου «ευαγγέλιο».
Στα αρνητικά (ναι υπάρχουν κι τέτοια), η ευκολία που μπήκε σε αρκετές φάσεις, μεταξύ άλλων και το γκολ, ο αντίπαλος στην περιοχή σου και είτε έδωσε πάσα και είτε έκανε σουτ. Ήταν το πρώτο «stress test» για τα μετόπισθεν της ομάδας, και στην πρώτη ουσιαστικά φάση είχες αποτύχει. Αυτό όμως κάνει ακόμη μεγαλύτερη τη σημασία της ανατροπής.
Όσο δε για την Ανατολική; Δεν πα να ήταν πίσω, ίσα και μπροστά στο σκορ η ομάδα; Μέθυσε…
