Χρήστος Ζαβός
Αμάν τι το θέλαμε το φιλικό. Ξεκινήσαμε. Δεν κάνει ο ένας, δεν κάνει ο άλλος, γιατί άργησαν… η ομάδα δεν είναι έτοιμη, δεν έχουμε «άσσο», δεν έχουμε το ένα, δεν έχουμε το άλλο και πάει λέγοντας.
Ίσως κάποιοι να έχουν ξεφύγει προ πολλού. Εξηγούμαι. Καλά είναι αυτά που γράφουμε, καλά τα fan day, η «πρώτη», η τρέλα του κόσμου αλλά να είμαστε και λίγο ρεαλιστές. Η ομάδα είναι καινούργια, πολλοί παίκτες δεν έχουν κάνει καν προετοιμασία, αυτοί που έχουν κάνει τα πόδια τους ζυγίζουν ένα σωρό βαρίδια και γενικώς αν είναι σούπερ ομάδα, δεν μπορεί να είναι στην παρούσα φάση. Άσε κιόλας που χτιζόμαστε ακόμη. Καλά, καλά περιμένουμε δύο ακόμη παίκτες. Ο Ντόσα ήρθε μόλις χθες. Ο Μπαμπάνκο είναι αλλού, ο ένας από δω και ο άλλος από κει.
Επιπλέον, η ΑΕΛ έτσι όπως προδιαγράφεται με τον Πάμπο προπονητή και το υλικό που διαθέτει δεν πρόκειται να είναι καμιά φαντεζί ομάδα. Θα είναι ένα σύνολο σκληροτράχηλο, που θα πνίγει ή θα καταστρέφει το παιγνίδι του αντιπάλου. Ακόμη και οι θεωρητικά ποιοτικοί παίκτες είναι παίκτες σκυλιά. Δες τον Λούκας, δες τον Σαβανέ ακόμη και ο Μπουένο δεν είναι καμιά πριμαντόνα. Η κλωτσιά πέφτει σύννεφο. Άμα κιόλας σε αυτούς βάλεις Ντόσα και Αϊρόσα που είναι παιδιά δικά μας και τα γνωρίζουμε… εύκολα καταλαβαίνεις ότι η ομάδα δεν κωλώνει.
Θέλει όμως χρόνο ακόμη. Το διαπιστώσαμε εύκολα στο φιλικό. Και αυτοί που είχαν πάει στο Αμμόχωστος με τη Σαλαμίνα αυτό κατάλαβαν πρώτα, πρώτα.
Τώρα να μου πεις, φοβήθηκες με τον Ρόμο. Οκ. Δεν θα πούμε κάτι γιατί είναι εξαιρετικά ανώριμο να βγάλουμε συμπεράσματα γιατί τον είδαμε σ’ ένα φιλικό ντάλα καλοκαίρι. Δεν λέω να εκφράσουμε τις ανησυχίες μας αλλά να μην το καταπιούμε το παιδί. Στο κάτω, κάτω υπάρχει προπονητής και βλέπει.
Γι’ αυτό σου λέω αγάπη μόνο. Έχουμε ακόμη πολλή δουλειά και χρόνο. Να περιμένουμε να δούμε πως είναι η ΑΕΛ του Πάμπου, μέχρι τα τέλη του Σεπτέμβρη κατά την άποψη μου. Έχουμε ακόμη δρόμο
