Χρήστος Ζαβός
Κατ’ αρχήν άμα ήταν φαγητό η συνταγή του 12, θα είχαν στήσει καρτέρι χιλιάδες κόσμος για να γευτούν έστω μια μπουκιά. Δεν μιλάμε όμως για μαγειρική, μιλάμε για ποδόσφαιρο. Τη συνταγή του 12 την έχουμε χρόνια τώρα αναλύσει. Ποια είναι δηλαδή τα αποτελέσματα που προκύπτουν μετά την επεξεργασία των υλικών;
Αθλητικά προσόντα, μεγάλα πνευμόνια, υποτέλεια στην ομάδα, εκμηδένιση του Εγώ, ισότιμα συμβόλαια και προσήλωση στο πλάνο. Κάπως έτσι ήταν η ομάδα του 12. Μέσα από αυτά τα στοιχεία, προκύπτουν δεδομένα όπως το συνεχές πρέσινγκ σε όλα τα μήκη και πλάτη του γηπέδου, επικράτηση στις προσωπικές μονομαχίες, εκμετάλλευση των στημένων φάσεων στο ψηλό παιγνίδι και συνεχής συγκέντρωση στα αμυντικά καθήκοντα… από τον σέντερ φορ μέχρι και το τελευταίο μέλος του ποδοσφαιρικού τμήματος.
Βέβαια για να υπάρξει συνταγή-αποτέλεσμα, επιβάλλεται να έχεις υλικά. Και πριν ακόμη δεις πως λειτουργούν τα υλικά, η διαδικασία προνοεί κάποιου είδους θεωρία. Μιλώντας για θεωρία και όχι πράξη, η ομάδα του 12 ήταν γεμάτη. Άμα δηλαδή την άπλωνες σε ένα χαρτί εύκολα θα διαπίστωνες ότι πλήρης σε όλες τις θέσεις.
Σου θυμίζω τρεις τερματοφύλακες. Ντεγκρά, Χίντι, Τσιάκκας. Τρία δεξιά μπακ. Ελευθερίου, Αϊρόσα, Καρλίτος. Νίλσον Αντόνιο και Καρλίτος για αριστερά. Τέσσερα και πέντε στόπερ. Ουόν, Ντόσα, Λεγκουέν, Πάρπας και ο τότε νεαρός Κυριάκου. Από κει και πέρα, αμυντικά χαφ, Ντεντέ και Μάριος Νικολάου. Επιτελικά ο Σίλας και ο Μπεμπέ. Η μοναδική αδυναμία της ομάδας τότε, τόσο στα χαρτιά όσο και στην πράξη ήταν φυσικά τα φτερά. Πέραν των Μοντέιρο και του Εντμάρ δεν μπορώ να θυμηθώ αξιόλογους παίκτες. Εκεί ίσως να αποτελούσε μια επιλογή και ο Καφού. Ίσως και ο Ενρίκε. Στο χαρτί πάντως είχαμε και τρία φορ. Τέσσερα. Πέραν των Καφού, Βουό και Ενρίκε ήταν και ο Κρίστης ο Ανδρέου.
Σε γενικές γραμμές η ομάδα πάνω στο χαρτί, έμοιαζε μια χαρά. Στην πράξη δεν το συζητάμε, να ζήσουμε να τους θυμούμαστε.
Πάμε τώρα στο παρόν. Εύκολα διαπιστώνει κανείς ότι ο Πάμπος και ο Καραβίδας στηρίζονται ακριβώς στη συνταγή που τότε δημιούργησαν. Πορτογαλική- αφρικανική σχολή, μεγάλα κορμιά, παίκτες στρατιώτες και πάει λέγοντας… τα γράψαμε και πιο πάνω.
Ομολογώ ότι σ’ αυτό το σημείο χρειαζόμαστε τη βοήθεια του Πάμπου. Το ρόστερ μέχρι στιγμής επίσημα έχει Αϊρόσα, Σοάρες, Χάρης Κυριάκου, Μάριος Ηλία, Μάριος Νικολάου, Φιρμίνιο, Ουλέλλιγκτον, Μπεγκουίν…. Αντρέα Κυριάκου και Ευάγγελο Γεωργίου. Έχει και τους πέντε νεαρούς που υπέγραψαν. Πάνω σ’ αυτό επιτρέψτε μου να κρατήσω μια πισινή.
Άμα τους πιο πάνω τους διασκορπίσεις σ’ ένα χαρτί, τότε έχουμε. Ένα τερματοφύλακα (Ευάγγελος Γεωργίου) απομένουν δηλαδή άλλοι δύο. Δύο σέντερ φορ, Ουέλλιγκτον και Μπεγκουίν. Απομένει ένας ακόμη. Δύο δεξιά μπακ. Αϊρόσα και Χάρης Κυριάκου. Δύσκολα θα μείνει ο Ελευθερίου.
Δεν υπάρχει αριστερό μπακ. Ίσως έρθει ο Φορτούνα. Σίγουρα θα πάρει άλλον έναν εκτός εάν εμπιστευτεί το νεαρό Βασιλείου. Στόπερ ο Κυριάκου και ρεζέρβα ο Σοάρες. Σίγουρα θέλεις άλλους δύο. Δύο αμυντικά χαφ. Μάριος και Σοάρες. Θα έρθει μάλλον και ο Σαβανέ. Φτερά έχεις μόνο το Φιρμίνιο και τον Μάριο Ηλία. Θέλεις άλλους τρεις. Μίνιμουμ όπως το μετράμε, θέλεις άλλους δέκα παίκτες. Σας μπέρδεψα; Εγώ να δεις.
Γι’ αυτό σου λέω χρειαζόμαστε τη βοήθεια του Πάμπου. Ας είναι και του Καραβίδα. Καλό θα ήταν αντί να βγάζουν ονόματα, αυτοί που είναι κοντά τους να μας πουν και τι έχουν στο μυαλό τους ως προς την συμπλήρωση του ρόστερ.
Άμα κιόλας πάνω σ’ αυτούς προσθέσεις και τις εκκρεμότητες, τότε τρελαίνεσαι. Σιέλης, Φράγκου, Σταύρου, Σαρντινέρο, Μέσκα, Αγκάνοβιτς και Οχένε. Χέσε μέσα. Θα περιμένουμε.
