Η πρόκριση της ΑΕΚ στη φάση των ομίλων του Γιουρόπα Λιγκ για δεύτερη φορά στην ιστορία της και πρώτη μετά το καλοκαίρι του 2011, είχε την σφραγίδα του προπονητή της.
Παρά την απειρία του αφού ουσιαστικά πρώτη φορά ανέλαβε καθήκοντα στον πάγκο, ο Άντονι Ιραόλα κατάφερε να περάσει στους ποδοσφαιριστές των κιτρινοπράσινων το δικό του στιλ παιχνιδιού, διατηρώντας παράλληλα τη φιλοσοφία της τελευταία τετραετία, δίνοντας έμφαση στα μετόπισθεν.
Με τον Τόμας Κρίστιανσεν και Ιμανόλ Ιδιακέθ στον πάγκο, η ΑΕΚ επέλεγε το ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας επιζητώντας την κατοχή της μπάλας, αφαιρώντας από τον εκάστοτε αντίπαλο το δικαίωμα να πραγματοποιήσει μεγάλο αριθμό επιθέσεων.
Το σκηνικό αυτό αντιστράφηκε κατά κάποιον τρόπο στο φετινό ευρωπαϊκό οδοιπορικό της ομάδας της Λάρνακας, αφού απέναντι σε θεωρητικά δυνατότερους αντιπάλους, το στατιστικό του ποσοστού κατοχή της μπάλας, θυσιάστηκε προκειμένου να έρθει η ουσία.
Ιδιαίτερα στις διπλές αναμετρήσεις με την Στουρμ Γκρατς από την Αυστρία και την Τρέντσιν από τη Σλοβακία, οι ποδοσφαιριστές του Ιμανόλ Ιδιακέθ αμύνοντας συχνά ακόμα και με έντεκα ποδοσφαιριστές πίσω από την μπάλα, ωστόσο η γραμμή κρούσης είχε τη σβελτάδα και την εκρητικότητα να μετουσιώσει σε γκολ κάθε κλέψιμο στη μεσοαμυντική γραμμή.
Η επιστροφή στην κυπριακή πραγματικότητα, συνοδεύεται από την ετικέτα του φαβορί σε ουκ ολίγους αγώνες και αυτό οδηγεί τον Βάσκο τεχνικό σε αλλαγή του τρόπου παιχνιδιού, τον οποίο εισήγαγε στα έξι πρώτα παιχνίδια της σεζόν, αφού πλέον το ζητούμενο είναι η αύξηση της επιθετικότητας απέναντι σε ομάδες με αμυντικογενής τακτική.
