ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...

Όταν ο Αθλητισμός μας ενώνει

Κοινωνία και αθλητισμός είναι δυο έννοιες αλληλένδετες καθώς συνήθως, ο αθλητισμός είναι η συνέχεια και κατ’ επέκταση μια μικρογραφία της κοινωνίας

Εφραίμ Γεωργίου

Εφραίμ Γεωργίου

georgioue@sppmedia.com

Κοινωνία και αθλητισμός είναι δυο έννοιες αλληλένδετες καθώς συνήθως, ο αθλητισμός είναι η συνέχεια και κατ’ επέκταση μια μικρογραφία της κοινωνίας. Έτσι όπως η κοινωνία μας κάποτε μας κάνει περήφανους και μας αφήνει αναπάντεχα ευχαριστημένους (όλο και πιο σπάνια στις μέρες μας), έτσι συμβαίνει και με τον αθλητισμό. Υπάρχουν κάποιες στιγμές οι οποίες πραγματικά συγκινούν και σε γεμίζουν με περηφάνια. Αν και ολοένα και λιγοστεύουν αυτές οι στιγμές, είναι εκεί για να μας θυμίζουν κάποια πράγματα. Και στην τελική αυτά μετρούν πολύ περισσότερο από μια νίκη και ένα τρόπαιο.

Τέτοιες στιγμές είχαμε τρεις φορές στη φετινή σεζόν(!). Την αρχή την έκαναν οι οπαδοί της Πάφου, στον εκτός έδρας αγώνα τους κόντρα στον Ανόρθωση, που με πανό τους έστειλαν το δικό τους μήνυμα για την αγάπη προς μια πόλη που αν και δεν γνώρισαν, τη νιώθουν δική τους, την Αμμόχωστο. Μια κίνηση που φυσικά χαιρετίστηκε από όλους και συγκίνησε τους πάντες. Στη συνέχεια, η διοίκηση του Ολυμπιακού στον αγώνα κόντρα στη Νέα Σαλαμίνα, στο Μακάρειο στάδιο, επέλεξε το γνωστό άσμα για την Αμμόχωστο «Χώμα που περπάτησα, γη που νοσταλγώ, χώμα που μ’ ανάστησες Αμμόχωστος». Η κίνηση αυτή είναι ιδιαίτερη καθώς, ήρθε από διοίκηση μιας ομάδας, και στην τελική πάνε χρόνια να δούμε τέτοια αλληλεγγύη από διοικήσεις σωματείων. Το τρίτο συμβάν ήταν στον πρόσφατο αγώνα του Ολυμπιακού με την Ανόρθωση. Το πανό των φίλων του Ολυμπιακού έστειλε το μήνυμα της λευτεριάς, και λίγο πριν το τέλος του αγώνα ξεκίνησαν να τραγουδούν το κομμάτι που είχε ακουστεί στο Μακάρειο. Η κίνηση αυτή έφερε το θερμό χειροκρότημα των οπαδών της Ανόρθωσης, οι οποίοι στη συνέχεια ένωσαν τις φωνές τους και έτσι όλο το γήπεδο τραγουδούσε το «Χώμα που περπάτησα, γη που νοσταλγώ». Η συγκίνηση στους πάντες ήταν κάτι περισσότερο από εμφανής. Όσοι ήταν εκεί ένιωσαν ένα ρίγος να τους διαπερνά. Αυτές τις ωραίες στιγμές ζήσαμε φέτος και είναι ίσως η πιο ωραία πινελιά που μπορούσε να μπει στο φετινό πρωτάθλημα.

Κι όμως τέτοιες ωραίες στιγμές υπήρξαν πολλές στην ιστορία μας. Το να τραγουδάνε μαζί οπαδοί δυο ομάδων έγινε και πιο παλιά και με διαφορετικούς πρωταγωνιστές. Πίσω στο μακρινό 1996, οι λάτρεις της πετόσφαιρας είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν τον τελικό κυπέλλου ανάμεσα σε ΑΠΟΕΛ και Ανόρθωση στο στάδιο «Ελευθερία» προτού μετονομαστεί σε «Τάσσος Παπαδόπουλος-Ελευθερία». Τότε, το τρόπαιο κατέκτησε η Ανόρθωση με 1-3, όμως θυμόμαστε τον τελικό αυτόν για κάτι που έγινε στο τέλος. Με τον τελευταίο πόντο του αγώνα, οι «Πορτοκαλί» ξεκίνησαν το τραγούδι για την Αμμόχωστο, ενώ μετά τα πρώτα δευτερόλεπτα ένωσαν τις φωνές τους και οι φίλοι της Ανόρθωσης. Μέσα σε λίγα λεπτά το στάδιο «Ελευθερία» άρχισε να δονείται. Και φυσικά όσοι είχαν την τύχη να το ζήσουν τους έμεινε αξέχαστο. Ένα ρίγος, συγκίνησης, αλληλοσεβασμός και η τρίχα κάγκελο. «Πήραμε πολλούς τίτλους, αλλά σήμερα ζήσαμε την καλύτερη στιγμή στα γήπεδα» τόνιζαν οι πετοσφαιριστές της «Κυρίας». Όταν δυο ομάδες των οποίων οι φίλοι τους είναι «ορκισμένοι εχθροί» προχωρούν σε μια τέτοια πράξη τότε τα λόγια είναι περιττά.

Αν πάμε όμως ακόμη πιο πίσω τότε θα δούμε πολλές πράξεις που φανερώνουν πως αυτή η κοινωνία έχει γερά θεμέλια. Το 1958 η Ανόρθωση και ο Ολυμπιακός έχασαν τα σωματεία τους, ως αποτέλεσμα της συμμετοχής τους σε αγώνα υπέρ της ένωσης με την Ελλάδα που έκανε η ΕΟΚΑ. Τούρκοι εξτρεμιστές βομβάρδισαν τα δυο σωματεία και τα κατέστρεψαν ολοσχερώς. Όμως αυτό δεν επηρέασε ούτε τον Ολυμπιακό, ούτε την Ανόρθωση που βρήκαν εύκολα τα πόδια τους καθώς ο κόσμος τους και όχι μόνο ήταν εκεί. Μάλιστα τον επόμενο χρόνο, οι δυο αυτές ομάδες οι οποίες δέχθηκαν το πλήγμα από εξτρεμιστές, βοήθησαν τον Διγενή Μόρφου και την Ένωση Νέων Παραλιμνίου ώστε να χτίσουν τα δικά τους οικήματα. Έδωσαν την τότε εποχή ένα συνολικό ποσό των 75 λιρών.

Συχνά πυκνά, ακούμε πολλούς να λένε πως «έχουμε τον αθλητισμό που μας αρμόζει». Και πράγματι, αυτό τον αθλητισμό έχουμε, αυτόν που με όλα τα στραβά και τα κακά του έχει τις εκλάμψεις του και μας θυμίζει το ποιοι πραγματικά είμαστε και τι μας ενώνει. Γιατί η ουσία του αθλητισμού δεν είναι μόνο στο τρόπαια. Δεν είναι μόνο οι νίκες και οι χαρές. Ο αθλητισμός είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτά, είναι δράση, είναι κομμάτι της κοινωνίας, είναι εκεί για να μας θυμίζει κάποια καίρια και σημαντικά πράγματα. Τέτοιες στιγμές όπως αυτές που αναφέρθηκαν πιο πάνω μας κάνουν πραγματικά περήφανους.

 

Α Κατηγορία: Τελευταία Ενημέρωση

X
X