Τρία-τέσσερα άτομα κάθονται οκλαδόν στο τσιμέντο ακριβώς έξω από το σημείο ελέγχου της εισόδου των δημοσιογράφων στο Ολυμπιακό Πάρκο του Ρίο. Μπροστά τους, απλωμένα στο έδαφος, έχουν πίνακες γεμάτα με δεκάδες συλλεκτικές καρφίτσες. Κάποιοι παραξενεύονται και τους πλησιάζουν. Μετά από λίγες μέρες που τους προσπερνάμε, αποφασίζουμε να σταματήσουμε. «Πουλάς ή αγοράζεις;» ρωτήσαμε. «Ανταλλάζω. Έχεις καρφίτσα της Κύπρου;», μας απάντησε, βλέποντας την καταγωγή μας από τον ρουχισμό μας.
Μάθαμε πως είναι περίπου πενήντα άτομα οι συλλέκτες αθλητικών καρφιτσών που έχουν συρρεύσει από διάφορες χώρες στο Ρίο και «απλώθηκαν» σε διαφορετικά σημεία της πόλης. Μερικοί είναι στημένοι έξω από την είσοδο των δημοσιογράφων, άλλοι βρίσκονται έξω από το Ολυμπιακό Πάρκο, άλλοι είναι στην Κοπακαμπάνα. Ανταλλάζουν τα διπλά τους pins με τον κόσμο, ενώ μερικοί πουλάνε κιόλας. Μεταξύ τους έχουν καλή σχέση και συνεργάζονται, ανταλλάζοντας τα διπλά τους, αφού έτσι μεγαλώνουν μαζί τη συλλογή τους.
Ανταλλάξαμε pins
Μέσα σε δύο μέρες ανταλλάξαμε επτά pins με τα άτομα που κάθονταν έξω από την είσοδο του Ολυμπιακού Πάρκου. Τους δώσαμε επτά καρφίτσες της Κύπρου με την επιγραφή Rio 2016 -ας είναι καλά η ΚΟΕ που μας έδωσε έναν ολάκερο φάκελο- για να πάρουμε επτά αντίστοιχα από τη συλλογή τους. «Διάλεξε όποια θέλεις», μας είπαν και τότε αρχίζουν τα δύσκολα. Έχεις μπροστά σου πίνακες με δεκάδες pins. Από πού να ξεκινήσεις; Αρχικά επιλέξαμε δύο της Ελλάδας: ένα από την Αθήνα 2004 και ένα από το Σίδνεϊ 2000, διαλέξαμε ένα pin της αποτυχημένης διεκδίκησης των Ολυμπιακών του 2016 από το Σικάγο, ένα από την Ατλάντα 1996, ένα του Σότσι 2014, ένα pin της Κινεζικής Ταϊπέι από το 2012 και ένα φρέσκιο, φετινό του Αμερικάνικου δικτύου NBC.
«Βετεράνοι» Ολυμπιακών
«Είμαστε καμιά 50αριά άτομα που το κάνουμε αυτό. Πάμε από Ολυμπιακούς σε Ολυμπιακούς και μαζεύουμε συλλεκτικές καρφίτσες», μας είπε ο Γκιέρ από τη Νορβηγία, ο οποίος ήρθε φέτος στην 8η του Ολυμπιάδα. «Και τι στόχο έχεις;», ρωτήσαμε. «Να μαζέψω πολλά!».
Την επόμενη μέρα συναντήσαμε τον Φρέντερικ από τη Βαρκελώνη. «Είμαι Καταλανός, όχι Ισπανός», φρόντισε να μας πει στην αρχή και μετά μας είπε ότι ξεκίνησε αυτό το χόμπι από το 1992 και τους Αγώνες που έγιναν στην πόλη του. Από τότε έχω πάει σε έντεκα Ολυμπιάδες, συμπεριλαμβανομένης και των Χειμερινών. «Και πως τα πληρώνεις όλα αυτά;» η επόμενη μας ερώτηση: «Είναι οι διακοπές μου αυτές. Όπως πας εσύ διακοπές, πάω και εγώ, στους Ολυμπιακούς».
Δίπλα του κάθονταν δύο Αμερικανοί, ο Τίμοθι από τη Βιρτζίνια και ο Νταν από το Μιζούρι. «Είμαι στη 14η μου Ολυμπιάδα», μας είπε ο Τίμοθι, που συνέχισε: «Μου αρέσει να γνωρίζω κόσμο και όλοι καταλαβαίνουν τα pins». Του κάναμε ασφαλώς την αναμενόμενη ερώτηση: «Που βρίσκεις τα λεφτά γι΄ αυτά τα ταξίδια;». «Να σου πω την αλήθεια, έχω την οικονομική ευχέρεια. Αλλά πουλάω και μερικά σε συλλέκτες και βγάζω έτσι τα έξοδα μου».
Ιστορίες από τους Αγώνες
Ο Νταν ήταν ο μεγαλύτερος σε ηλικία από τους τρεις. «Η πρώτη φορά που πήγα σε Ολυμπιακούς ήταν το 1980 στο Λέικ Πλάσιντ», μας είπε. «Το θαύμα στον πάγο» (σ.σ. «miracle on ice») συμπλήρωσε γρήγορα. Αναφερόταν στη πιο διάσημη στιγμή των Χειμερινών Ολυμπιακών του ’80, όταν η ομάδα χόκεϊ των ΗΠΑ, στελεχωμένη από ερασιτέχνες και κολεγιόπαιδα, κέρδισε 4-3 τη Σοβιετική Ένωση, που είχε πάρει τα έξι από τα τελευταία επτά Ολυμπιακά χρυσά. «Από τότε έχω πάει σε δεκαοκτώ Ολυμπιακούς Αγώνες», μας είπε, πριν τον διακόψει ένας Εσθονός, που του έδωσε καρφίτσα της βαλτικής χώρας.
Όταν έφυγε ο Εσθονός, ρωτήσαμε τον Νταν αν έχει κάποια ωραία ιστορία από τους Ολυμπιακούς: «Στην Ατλάντα. Ένα μπεργκεράδικο είχε φτιάξει pins με τους πέντε Ολυμπιακούς κύκλους να αποτελούνται από onion rings. Η ΔΟΕ ήρθε και τα κατέσχεσε και τα κατέστρεψε, όμως εγώ είχα προλάβει να πάρω ένα, το οποίο φτιάχτηκε μάλιστα ειδικά για το staff του μαγαζιού. Ακολούθως το πλήρωσα χίλια δολάρια σε έναν συλλέκτη!».
Κάπου εκεί επέστρεψε στην κουβέντα και ο Τίμοθι. «Ήμουν με τον Νταν στο Πεκίνο και καθόμασταν σε μια κεντρική πλατεία. Σε μια στιγμή ήρθαν πάνω από δέκα Κινέζοι αστυνομικοί και στάθηκαν μπροστά μας. Έμειναν εκεί και μας έβλεπαν για σχεδόν οκτώ ώρες. Μάλλον περίμεναν τη στιγμή που θα προχωρούσαμε σε αγοραπωλησία, για να μας συλλάβουν. Εννοείται πως κάναμε μόνο ανταλλαγές εκείνη τη μέρα». Ο Νταν θυμήθηκε και άλλο περιστατικό: «Το 1992 στη Βαρκελώνη ήρθαν αστυνομικοί και μας μάζεψαν τα pins, τα έριξαν όλα σε ένα μαυροσάκουλο και έφυγαν! Τελικά μετά από τρεις ώρες μας επιστράφηκαν. Νομίζω πως κάποιος επικεφαλής τους δεν γούσταρε τα pins».
Ο Ισπανός (ή Καταλανός, αν μιλάμε με τον Φρέντερικ) αστυνομικός μπορεί να μην γούσταρε τα pins, αλλά ο κόσμος στο Ρίο τα γουστάρει, αν κρίνουμε από την απήχηση που έχουν οι συλλέκτες.
Ρίο / Ηρόδοτος Μιλτιάδους *
* Απεσταλμένος της Ένωσης Αθλητικογράφων Κύπρου
