Στη Δημοσιογραφική Διάσκεψη του Συνδέσμου Καταθετών Λαϊκής ήταν παρόν ο Κύπριος τραγουδιστής, Μιχάλης Χατζηγιάννης, ο οποίος δήλωσε πως όλοι χάσαμε πατρίδα, είτε οι πρόσφυγες της εισβολής, που έχασαν σπίτια, είτε οι «κουρεμένοι» του 2013, που έχασαν μεροκάματα και δουλειές.
Εξιστόρησε την προσωπική του εμπειρία από το κούρεμα των καταθέσεων τον Μάρτιο του 2013, λέγοντας πως «πλην των αυτουργών του εγκλήματος, οι υπόλοιποι χάσαμε μεροκάματο, δουλειές και επιχειρήσεις».
Εξήγησε τον λόγο που παρέστη στη Διάσκεψη του ΣΥΚΑΛΑ, αναφέροντας ότι «το μέγεθος της θυματοποίησης, στην ημικατεχόμενη Κύπρο, δεν μπορεί να μετριέται με το ύψος της κατάθεσης που έχασα». Χαρακτηριστικά είπε: «Δεν μπορεί, για παράδειγμα, να είμαι περισσότερο πρόσφυγας -εγώ ο Κερυνειώτης, από τον Μορφίτη, τον Βαρωσιώτη ή τον Καρπασίτη. Πατρίδα χάσαμε όλοι. Και στην περίπτωσή μας, του κουρέματος -μικρού ή μεγάλου- και πάλι πατρίδα χάσαμε όλοι».
Ως θύμα του ίδιου μαζικού εγκλήματος παρομοίασε τον εαυτό του, είτε αφορά πρώην καταθέτες της Λαϊκής, είτε κατόχους αξιογράφων, είτε απλοί δανειολήπτες. Πατρίδα συνέχισε, δεν είναι οι αυτουργοί, οι εκάστοτε κυβερνώντες και κονκλάβια των διαπλεκομένων, «πατρίδα είμαστε εμείς, οι πολλοί, που καταθέτουμε δουλειά, ψυχή και αγάπη στον τόπο».
Τα θέματα που αναπτύχθηκαν στη συνέντευξη Τύπου χωρίστηκαν σε τρεις ενότητες, το πως έφτασε η οικονομία στο 2013 και τα τελευταία τεσσεράμισι χρόνια, δεύτερη το κούρεμα και οι ενέργειες του ΣΥΚΑΛΑ, ενώ στην τρίτη το τι μέλλει γενέσθαι.
Αυτούσια η ομιλία του τραγουδιστή
«Ο φίλτατος πρόεδρος αρχίζοντας την παρέμβαση του, είπε ότι εμείς οι καταθέτες της πάλαι ποτέ Λαϊκής Τράπεζας, εκπροσωπούμε τα μεγαλύτερα θύματα της οικονομικής λαίλαπας που έπληξε την πατρίδα μας τον Μάρτιο του 2013! Συμφωνώ κάθετα και οριζόντια, αλλιώς δεν θα ήμουν εδώ. Είμαι εδώ όμως κυρίως, διότι το μέγεθος της θυματοποίησης, στην ημικατεχόμενη Κύπρο, δεν μπορεί να μετριέται με το ύψος της κατάθεσης που έχασα. Όπως δεν μπορεί, για παράδειγμα, να είμαι περισσότερο πρόσφυγας -εγώ ο Κερυνειώτης, από τον Μορφίτη, τον Βαρωσιώτη ή τον Καρπασίτη. Πατρίδα χάσαμε όλοι. Και στην περίπτωση μας, του κουρέματος -μικρού ή μεγάλου- και πάλι πατρίδα χάσαμε όλοι! Πλην των αυτουργών του εγκλήματος, οι υπόλοιποι χάσαμε μεροκάματο, δουλειές, επιχειρήσεις και τα παιδιά μας που ξενιτεύτηκαν. Χάσαμε αποταμιεύσεις που δημιουργήσαμε σταγόνα- σταγόνα, οι πλείστοι χάριν των οικογενειών μας, των παιδιών μας. Ευτυχώς στον τόπο μας κρατά ακόμα γερά ο θεσμός της οικογένειας. Κι όλοι μάθαμε, από το δημοτικό σχολείο ακόμα, να αποταμιεύουμε.
Για να φτιάξουμε ένα σπίτι, για τις σπουδές των παιδιών μας, για να τα βοηθήσουμε στα πρώτα τους επαγγελματικά βήματα, για να τα παντρέψουμε και να τα δούμε να δημιουργούν τις δικές τους οικογένειες. Αποταμιεύαμε και για να έχουμε ασφάλεια, σε μια δύσκολη περίσταση, αλλά και για τις μέρες εκείνες που δεν θα μπορούσαμε πια να δουλεύουμε. Για να μη γίνουμε βάρος κανενός και το σπουδαιότερο, για να διατηρήσουμε την αξιοπρέπεια μας αλώβητη μέχρι το τέλος! Είτε λοιπόν είμαστε πρώην καταθέτες της Λαϊκής, είτε κάτοχοι αξιογράφων, είτε απλά δανειολήπτες, είμαστε θύματα του ίδιου μαζικού εγκλήματος. Του εγκλήματος που αφαίρεσε και αφαιρεί από μας και τα παιδιά μας, όχι μόνο τα σπίτια μας και τα λεφτά μας -τίμια και φορολογημένα, αλλά το κυριότερο, του εγκλήματος που μας μείωσε την ποιότητα ζωής, μας ψαλλίδισε το μέλλον, μας καταπάτησε την αξιοπρέπεια. Μια άλλη κατοχή εκ των έσω, όπου τιμωρούνται τα θύματα και όχι οι αυτουργοί. Όμως πατρίδα δεν είναι οι αυτουργοί, οι εκάστοτε κυβερνώντες και τα κονκλάβια των διαπλεκομένων. Πατρίδα είμαστε εμείς! Οι πολλοί. Που καταθέτουμε δουλειά, ψυχή κι αγάπη στον τόπο και που δεν πρέπει να επιτρέψουμε, να μας αφήσουν χωρίς σπίτια, χωρίς ζωές και χωρίς μέλλον.
Και ναι, είναι στο χέρι μας!
Πηγή: Η Καθημερινή
