Καθηλωμένος σε ένα κρεβάτι, χωρίς καμιά επαφή με τον κόσμο, βρίσκεται ο Μίχαελ Σουμάχερ από τον Δεκέμβριο του 2013. Ένα ρίγος διαπερνά το σώμα και ένα σφίξιμο νιώθει η καρδιά, όταν το μυαλό αναλογίζεται ότι ο θρυλικός πιλότος της Formula 1 δεν απολαμβάνει πια τις χαρές της ζωής. Παρά το γεγονός ότι μεγαλούργησε σε ένα σπορ με υψηλό δείκτη κινδύνου, η τύχη τα έφερε έτσι και υπέστη το μοιραίο χτύπημα, ενώ έκανε σκι στις γαλλικές Άλπεις.
Αρκετά, όμως, με τα δυσάρεστα…
Πριν από ακριβώς 17 χρόνια, στο τελευταίο Grand Prix της σεζόν στη Μαλαισία, ο Γερμανός τερμάτισε 1ος, χαρίζοντας στη Ferrari το 2ο συνεχόμενο πρωτάθλημα κατασκευαστών και 10ο στην Ιστορία της. Την ίδια χρονιά κατέκτησε το 3o πρωτάθλημα της καριέρας του και 1o με τη «Scuderia», καθώς είχαν προηγηθεί αυτά του 1994 και του 1995 με την ομάδα της Benetton.
Ιδανικό ξεκίνημα
Ο μύθος γύρω από το όνομα του Μίχαελ Σουμάχερ άρχισε να χτίζεται το 2000, χρονιά κατά την οποία κατέκτησε το 1ο του πρωτάθλημα με τη Ferrari στη Formula 1. Μετά την αποχώρηση του Έντι Ιρβάιν για την Jaguar, η ιταλική εταιρεία έχρισε ομόσταβλο του Γερμανού τον Ρούμπενς Μπαρικέλο, ο οποίος μέχρι το 1999 αγωνιζόταν για λογαριασμό της Stewart.
Στα πρώτα τρία Grand Prix της περιόδου, ο Σουμάχερ σημείωσε ισάριθμες νίκες, ευνοούμενος βέβαια αρκετά από τα μηχανολογικά προβλήματα των μονοθεσίων της McLaren. Στην Αυστραλία αρχικά βρέθηκε πίσω, στην πορεία όμως πέρασε μπροστά, καθώς οι McLaren των Μίκα Χάκινεν και Ντέιβιντ Κούλθαρντ εγκατέλειψαν λόγω προβλήματος στον κινητήρα. Οι δύο Jordan επίσης δεν κατάφεραν να τερματίσουν, συνεπώς το 1-2 για τη Ferrari ήρθε με σχετική άνεση.
Οι αντίπαλοι του Σουμάχερ δεν ξόρκισαν την κακοδαιμονία τους ούτε στο Grand Prix της Βραζιλίας. Ο Κούλθαρντ αγωνιζόταν με ελαττωματικό κιβώτιο ταχυτήτων και παρότι κατάφερε να τερματίσει δεύτερος, η FIA, αφού διαπίστωσε πως η μπροστινή αεροτομή του μονοθεσίου του ήταν χαμηλότερα από όσο επιτρεπόταν, αποφάσισε να τον αποκλείσει. Λόγω τεχνικών προβλημάτων, ο Χάκινεν δεν τερμάτισε, ενώ ο Μπαρικέλο εξαιτίας διαρροής υδραυλικών υγρών αναγκάστηκε να εγκαταλείψει.
Επικρατώντας στα πρώτα δύο Grand Prix της περιόδου, ο Σουμάχερ κατείχε το απόλυτο των 20 πόντων, τη στιγμή που κανένας από τους άλλους πιλότους δεν είχε συγκεντρώσει πάνω από 10. Βάσει των τότε κανονισμών της διοργάνωσης, βαθμούς έπαιρναν μόνο οι 6 πρώτοι της κατάταξης. Συγκεκριμένα, ο πρώτος έπαιρνε 10, ο δεύτερος 6, ο τρίτος 4, ο τέταρτος 3, ο πέμπτος 2 και ο έκτος 1.
Στο Σαν Μαρίνο, ο αγώνας εξελίχθηκε σε μια μάχη μεταξύ του Χάκινεν και του Σουμάχερ, στην οποία τελικά επικράτησε ο Γερμανός, αποκτώντας ισχυρό προβάδισμα μετά τη δεύτερη στάση για ανεφοδιασμό στα pit. Η νίκη που πήρε στο Γερμανικό Grand Prix της Νυρεμβέργης ήταν καθοριστικής σημασίας, αφού στους προηγούμενους δύο αγώνες της Βρετανίας και της Ισπανίας τερμάτισε στην 3η και στην 5η θέση αντίστοιχα.
Όντας δεύτερος στο grid, εκμεταλλεύτηκε την κακή εκκίνηση του Κούλθαρντ και κατάφερε να προηγηθεί. Ο Χάκινεν στη συνέχεια προσπέρασε και τους δύο, η βροχή όμως που ξεκίνησε στον 11ο γύρο του δημιούργησε πρόβλημα και έτσι ο Σουμάχερ, αφού πέρασε μπροστά, διατήρησε το προβάδισμα μέχρι το τέλος του αγώνα.
Η περίοδος της κακοτυχίας
Στο διάσημο Grand Prix του Μονακό η τύχη δεν ήταν με το μέρος του Γερμανού πιλότου. Το μονοθέσιό του δεν κατάφερε να τερματίσει, καθώς υπήρξε πρόβλημα με τις αναρτήσεις. Στη μάχη του Καναδά ανέβηκε στο ψηλότερο σκαλί του πόντιουμ, ωστόσο, τα επόμενα 3 Grand Prix της σειράς θα χαρακτηρίζονταν σίγουρα εφιαλτικά για εκείνον.
Εκκινώντας από την πρώτη θέση του γκριντ στη Γαλλία, κατά το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής διατηρούσε το προβάδισμα. Στη δεύτερη στάση στα pit, τα ελαστικά δεν τοποθετήθηκαν σωστά και έτσι οι δύο McLaren κατάφεραν να τον φτάσουν. Ο κινητήρας της Ferrari του «παρέδωσε πνεύμα» 12 γύρους πριν από το τέλος, γεγονός που τον ανάγκασε να εγκαταλείψει.
Οι συνθήκες εξακολουθούσαν να μην είναι ευνοϊκές στα επόμενα δύο Grand Prix. Στην Αυστρία συγκρούστηκε με τον Τρούλι και αναγκάστηκε να εγκαταλείψει, ενώ στη Γερμανία επίσης δεν κατάφερε να ολοκληρώσει τη διαδρομή, καθώς ο Φιζικέλα τον χτύπησε από πίσω. Ακολούθησαν δύο δεύτερες θέσεις στην Ουγγαρία και στο Βέλγιο. O Χάκινεν, αντίθετα, τερμάτισε πρώτος και έγινε το φαβορί για την κατάκτηση του 3ου συνεχόμενου τίτλου.
Κλάματα συγκίνησης
Στα τελευταία 4 Grand Prix, o Σουμάχερ απέδειξε την ποιότητα του ως πιλότος, ανεβαίνοντας στο ψηλότερο σκαλί του πόντιουμ και κατακτώντας τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή. Ιδιαίτερος από κάθε άποψη ήταν ο αγώνας που δόθηκε στη Μόντσα της Ιταλίας. Μερικούς γύρους μετά την έναρξη, ο Φρέντζεν καθυστέρησε να φρενάρει και έπεσε πάνω στα μονοθέσια των Μπαρικέλο και Τρούλι, παρασύροντας ταυτόχρονα και τον Κούλθαρντ.
Η ειρωνεία της τύχης είναι ότι τραγικό θάνατο δεν βρήκε κάποιος από τους πιλότους, αλλά ο πυροσβέστης Πάολο Γκισλιμπέρτι. Τη στιγμή της σύγκρουσης, μια φλεγόμενη ρόδα εκτοξεύτηκε από την Jordan του Φρέντσεν και τον βρήκε στο στήθος. Με τα αλλεπάλληλα νοκ-άουτ, οι Σουμάχερ και Χάκινεν έγιναν, ουσιαστικά, οι μοναδικοί διεκδικητές της νίκης. Ο κάτοχος του παγκοσμίου τίτλου, παρά το γεγονός ότι πίεσε αρκετά τον Γερμανό, δεν κατάφερε να τον προσπεράσει και τελικά τερμάτισε δεύτερος. Η πρώτη θέση στο συγκεκριμένο Grand Prix ήταν κάτι παραπάνω από μια απλή νίκη για τον Γερμανό. Στη συνέντευξη Τύπου, τη στιγμή που του ανακοινώθηκε ότι με αυτήν του την επικράτηση ισοφάρισε το ρεκόρ των 41 νικηφόρων αγώνων του Άιρτον Σένα, ξέσπασε σε κλάματα συγκίνησης.
Τρεις αγώνες πριν την ολοκλήρωση του πρωταθλήματος, ο πιλότος της «Scuderia» βρισκόταν 2 πόντους πίσω από τον Χάκινεν που είχε 80. Πριν από τον αγώνα στις ΗΠΑ, η βροχή ήταν καταρρακτώδης και έτσι τα κόκκινα φώτα της εκκίνησης «κρατήθηκαν» αναμμένα περισσότερο απ’ ότι συνήθως. Το γεγονός αυτό επέφερε ποινή στον Κούλθαρντ, που είχε ξεκινήσει πριν να σβήσουν.
Ο Σουμάχερ κατάφερε να προηγηθεί παρά την προσπάθεια του Βρετανού να τον κλείσει για να βοηθήσει τον teammate του Χάκινεν. Παρ’ όλα αυτά, ο κινητήρας του Φινλανδού στον 25ο γύρο εξερράγη και αναγκάστηκε να εγκαταλείψει. Ο Σουμάχερ προηγείτο του αδελφού του Ραλφ με σημαντική διαφορά, η οποία μεγάλωσε όταν καταστράφηκε και ο δικός του κινητήρας. Οι δύο πιλότοι της Ferrari έκαναν τελικά το 1-2.
Με τη νίκη του αυτή ο Γερμανός «έχτισε» μια διάφορα 8 πόντων από τον δεύτερο πλέον Χάκινεν, γεγονός το οποίο σήμαινε πως αν τερμάτιζε πρώτος στο επόμενο Grand Prix θα κατακτούσε και μαθηματικά τον τίτλο.
Η τελική ευθεία
Στις κατατακτήριες δοκιμές της Ιαπωνίας, ο Σουμάχερ κέρδισε την pole position, όντας μόλις 9 χιλιοστά του δευτερολέπτου γρηγορότερος από τον Φινλανδό! Ο Γερμανός και ο κάτοχος του τίτλου «κονταροχτυπήθηκαν» για πολλοστή φορά, αλλά ο τελευταίος βρισκόταν σταθερά στη 2η θέση κατά 2-3 δευτερόλεπτα.
Η διαφορά αυτή μεγάλωσε όταν ο Χάκινεν καθυστέρησε στα pit, γεγονός που του στοίχισε τελικά τη νίκη και τον τίτλο. Ο Σουμάχερ ήταν πλέον παγκόσμιος πρωταθλητής! Στο τελευταίο Grand Prix της Μαλαισίας, ο Γερμανός θρύλος ξεδίπλωσε για μια ακόμη φορά το ταλέντο του, ασχέτως αν κατέγραψε μία κακή εκκίνηση παρά την pole position.
Ο Χάκινεν δέχτηκε ποινή καθώς βιάστηκε να εκκινήσει, με συνέπεια να βρεθεί από νωρίς εκτός διεκδίκησης και να αρκεστεί στη 2η θέση. Ο Σουμάχερ με 108 πόντους κατέκτησε το πρωτάθλημα, ο Χάκινεν κατετάγη 2ος με 89, ενώ την 3η θέση της χρονιάς κατέλαβε ο Κούλθαρντ με 73. Ταυτόχρονα, η ομάδα της Ferrari με 170 βαθμούς πανηγύρισε το 2ο συνεχόμενο και 10ο στην Ιστορία της πρωτάθλημα κατασκευαστών.
Όλα αυτά συνέβησαν το μακρινό 2000. Πλέον, τίποτα δεν είναι ίδιο… Πλέον, η ευχή όλων είναι ο Μίχαελ Σουμάχερ να επανέλθει σε επαφή με τον κόσμο.
Πηγή: sport-retro.gr
