Χρήστος Ζαβός
Θα μπορούσε να ήταν ο τύπος που κουβαλά τα πανό ή αυτός που περνάει τα καπνογόνα μες στο γήπεδο. Είναι τέτοια η φιγούρα του που νομίζεις ότι συχνάζει σε κάτι rock μπαράκια ακούγοντας Τρύπες ή Διάφανα Κρίνα. Ή σε κανά σουβλατζίδικο ν’ ακούει Καζαντζίδη, βράδυ Παρασκευής, με τους φίλους, σπαταλώντας το μεροκάματο που μόλις έλαβε από το αφεντικό.
Καμιά φορά η μεταφυσική κάνει τέτοια χουνέρια που σε κάνει να νομίζεις ότι τελικά τίποτα δεν είναι τυχαίο. Δεν ξέρω ποια αόρατη δύναμη τα έχει φέρει έτσι, αλλά όλοι συμφωνούμε ότι πέτυχε διάνα ως προς την επιλογή της για τον αρχηγό της ομάδας του λαού. Καλύτερη επιλογή δεν θα μπορούσε να έκανε για το ποιος θα είναι ο αρχηγός της Ομόνοιας.
Προς χθες έγραφα ότι ο Παπουλής είναι συνυφασμένος με τον Απόλλωνα. Άμα δεν είναι ο Μαρκάσα, ως οντότητα, ταυτισμένος με ότι συμβολίζει η Ομόνοια, τότε και γω δουλεύω σε ελεγκτικό οίκο συναλλασσόμενος με τα Virgin Islands της Μεγάλης Βρετανίας για κάτι υπεράκτιες εταιρείες. Off Shore… που λέμε και στο ελληνικό νησί μας.
Τούτος ο τύπος, είναι το κατάλληλο άτομο, στη κατάλληλη θέση… φτου να μην το ματιάσουμε. Ομολογώ ότι υποτίμησα ή αν θες έκανα λάθος ως προς την αγάπη που είχαν οι Ομονοιάτες για την αφεντιά του. Όχι στο αγωνιστικό κομμάτι- ποτέ δεν ήταν κακός παίκτης- αλλά δεν μου φαινόταν ότι τούτο ο «μαλλιάς» μπορεί να αποτελέσει τη σημαία της Ομόνοιας.
Άνθρωποι είμαστε, λάθη κάνουμε. Η χθεσινή του εμφάνιση έκανε όλους εμάς, που τον εκτιμήσαμε λανθασμένα, απλά να του ζητήσουμε συγγνώμη. Γιατί δεν είναι μόνο το αγωνιστικό κομμάτι, που έτσι και αλλιώς ήταν ο καλύτερος. Είναι γενικώς η παρουσία του στο γήπεδο.
Τρέχει ωσάν και είναι μέλος της Θύρας 9 και όχι ένας εργαζόμενος που απλά περιμένει τις χιλιάδες να μπουν στο λογαριασμό του με το πέρας του μήνα.
Συγγνώμη πρέπει να του πουν και οι συμπαίκτες του, έχω την εντύπωση. Γιατί να τρέχει, ασταμάτητα σαν μαλάκας και κάποιοι να κινούνται σαν τις κότες, δεν επιδεικνύει συναδελφική αλληλεγγύη. Ή τρέχουμε όλοι με σκοπό να κερδίσουμε ή κάποιοι απλά δεν έχουν την ψυχή να το κάνουν, αφήνοντας τους υπόλοιπους εκτεθειμένους.
Υπήρχαν κάτι φάσεις στο Α ημίχρονο που ο Ρενάτο μόνο τον αναισθητικό πάγο του ιατρικού τιμ δεν κουβαλούσε. Μοίραζε παιγνίδι, έπαιζε άμυνα, έτρεχε να καλύψει χώρους, αναλάμβανε μέχρι και τα άουτ ή τις στημένες φάσεις και στο τέλος σκόραρε. Με συγχωρείς το ποδόσφαιρο είναι ομαδικό άθλημα, αλλά τούτος ο «μαλλιάς» στο Αμμόχωστος, το κατέστησε one man show. Και μπράβο του.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Τούτη η βελτίωση του ως ποδοσφαιριστής δεν μπορεί παρά να είναι προϊόν σκληρής δουλειάς. Το ξαναγράφω ποτέ δεν ήταν κακός ποδοσφαιριστής, αλλά η βελτίωση στο παιγνίδι του είναι πέρα για πέρα εμφανής.
Και τούτο προέρχεται, υποθέτω, από την ανάγκη να ανταποκριθεί στην αγάπη που δέχεται από τον κόσμο της ομάδας. Και τούτη ακριβώς η κατάσταση, περιγράφεται με μια λέξη που δεν υπάρχει σε καμία άλλη γλώσσα του κόσμου πέραν της ελληνικής. Φιλότιμο.
Γιατί πρέπει να διαθέτεις φιλότιμο για να κατανοήσεις την «δύναμη» που σε έφερε στη θέση να φοράς το περιβραχιόνιο της ομάδας του «λαού». Και στο κάτω, κάτω της γραφής το φιλότιμο είναι κυρίως στοιχείο των λαϊκών ανθρώπων. Αυτών που σκίζονται για να ανταποδώσουν την αγάπη που δέχονται. Αυτών που νιώθουν τον πόνο των άλλων και προσπαθούν να τον απαλύνουν με κάθε κόστος.
Κάτι τέτοιο έκανε χθες το «κυπριόπουλο». Έτρεχε σαν τρελός για να εκδιώξει όσο γίνεται μακριά το φόβο της απώλειας. Μήπως και φύγει όλος αυτός ο κόσμος από τη Λάρνακα στεναχωρημένος.
Και μπράβο του. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Πλέον έχει το σεβασμό όλων και ευτυχώς γι’ αυτόν και την ομάδα γενικότερα δεν το εκμεταλλεύεται. Ας είναι μαζί με κανά δύο άλλους, να κουβαλήσουν την ομάδα η οποία φαίνεται να έχει χτυπητές αδυναμίες.
Με τα αποτελέσματα όλα αυτά κρύβονται και δεν είναι απαραίτητα αυτό κακό. Οι νίκες για μια ομάδα στην Κύπρο, είναι ότι το οξυγόνο για μας τους ανθρώπους. Δύο, τρεις τέτοιους να είχε η Ομόνοια, ως εργαζόμενους, τα δεδομένα θα ήταν διαφορετικά. Ας είναι όμως παράδειγμα για τους υπόλοιπους συναδέλφους του.
Γιατί το ποδόσφαιρο είναι λαϊκό άθλημα. Και άμα η εργατιά σου είναι της πάστας του Μαρκάσα, τότε το «προλεταριάτο» θα κερδίσει. Σου το πα κιόλας, τίποτα δεν είναι τυχαίο. Το λέει άλλωστε και ο ποιητής…. «θέλει δουλειά πολλή». Και ο «μαλλιάς» δεν την φοβάται τη δουλειά… αντιθέτως την έχει μες στο πετσί του.
