Χρήστος Ζαβός
Δυστυχώς ζούμε σ’ ένα τόπο που το αυτονόητο τίθεται υπό συζήτηση. Πιο λαϊκά να στο πω, η προσπάθεια του καθενός να υπερασπιστεί τις θέσεις ή τα συμφέροντα του, απομακρύνει άπαντες από την πραγματικότητα.
Αλλοιώνονται τα δεδομένα, χάνεται η κοινή λογική , μέσα από την οποία μπορεί να καθοριστεί μια κοινή συνισταμένη. Και πάνω σ’ αυτή να δημιουργηθεί ένας πολιτισμός. Ποδοσφαιρικός, κοινωνικός και κάθε είδους.
Δυστυχώς και πάλι, ο καθένας αντιλαμβάνεται το άσπρο ή το μαύρο όπως θέλει, δημιουργώντας ένα ζοφερό σκηνικό που κανείς δεν μπορεί να δει με καθαρή ματιά.
Ας επιστρέψουμε όμως στο αυτονόητο για να σου εξηγήσω πως μπερδεύουμε την βούρτσα… με την οδοντόβουρτσα. Η παρουσία του Κίρζη και του Καραπατάκη στην πρώτη εκδήλωση της Ομόνοιας για τα 70 χρόνια ζωής της, ξάφνιασε τους περισσότερους. Μάλιστα κάποιοι ως είθισται σ’ αυτό τον τόπο, σχολίασαν την παρουσία τους με κακεντρεχή τρόπο, του τύπου πήγαν εκεί για να δημιουργήσουν σχέσεις ή ακόμη χειρότερα για να ζητήσουν διάφορα «δωράκια» από το τριφύλλι.
Το γεγονός ότι πήγαν εκεί απλά και μόνο για να τιμήσουν ένα από τα μεγαλύτερα σωματεία του τόπου, λίγοι μάλλον το σκέφτηκαν. Είναι εδώ που κολλά η «βούρτσα με την οδοντόβουρτσα».
Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να μιλήσουμε για το μεγαλείο της Ομόνοιας. Δεν ξέρω πόσο φανατικός είσαι, πόσο αντί- Ομονοιάτης μπορεί να είσαι, αλλά να ισχυρίζεσαι ότι το «τριφύλλι» δεν είναι τεράστιο σωματείο για τα δεδομένα του τόπου, τότε σου το λέω και μην με παρεξηγήσεις, ο μαλάκας μπροστά σου μοιάζει με μέλος της Ακαδημίας των Αθηνών.
Κοιτάξτε όλοι αυτοί οι τύποι που το παίζουν και καλά υπερασπιστές του « ευ αγωνίζεσθαι» , του υγιή ανταγωνισμού, αθετούν στο πι και φι όλες τις ψευδό- ιδεολογίες που τάχατες τους διακατέχουν.
Όλοι αυτοί που υποκριτικά μας πουλούν ηθική και αρετές, δεν κατάφεραν να κάνουν το αυτονόητο. Να παρευρεθούν σε μια εκδήλωση ενός σωματείου που καθόρισε με τον Ά ή Β τρόπο την ίδια την ιστορία τους.
Και επειδή βαριέμαι να το παίρνω από δω και από κει, ξεκάθαρα πράγματα, μου προκάλεσε τη χείριστη εντύπωση η απουσία όλων των μεγάλων ομάδων πλην Απόλλωνα, ΑΕΚ και Νέας Σαλαμίνας.
Και να στο πάω και παραπέρα. Πως είναι δυνατό να γιορτάζει η Ομόνοια και να απουσιάζει η Ανόρθωση, η ΑΕΛ και κυρίως το ΑΠΟΕΛ. Με όλο το σεβασμό αλλά τι θα ήταν η ιστορία του ΑΠΟΕΛ χωρίς την Ομόνοια. Πως είναι δυνατό, δεκαετίες αγώνων να σακουλεύονται σε μια πλαστική σακούλα;
Οκ, είναι εχθροί. Οκ, αντιπροσωπεύουν δύο διαφορετικούς κόσμους. Δεν έχουν όμως μια κοινή ιστορία; Μπορεί να υπάρχει ΑΠΟΕΛ, χωρίς Ομόνοια και το αντίθετο; Αυτός είναι ο πολιτισμός μας;
Και στην τελική ρε μάγκα, πόσο σέβεσαι τον ίδιο σου τον εαυτό, όταν δεν μπορείς να σεβαστείς τον ποδοσφαιρικό σου αντίπαλο. Αυτόν ντε που σε βοήθησε να μεγαλώσεις, να εδραιωθείς, να κλάψεις, να σε κάνει περήφανο, να σε πεισμώσει, να, να, να.