Χρήστος Ζαβός
Άμα είναι το κράτος να δωρίσει τα οφειλόμενα για τον ΦΠΑ, Φόρο Εισοδήματος, Κοινωνικές Ασφαλίσεις- άμα αποφασίσουν ας μας πουν να μάθουμε- στα σωματεία, που δημιουργήθηκαν όμως από τις ποδοσφαιρικές εταιρείες σ’ ένα επαγγελματικό περιβάλλον, ας κάνουν σκόντο και για την εθνική ομάδα.
Να παρέμβει το Υπουργείο Εσωτερικών και να παρέχει την υπηκοότητα σε όποιον ξένο παίκτη έρχεται στην Κύπρο για να εργαστεί και δείχνει ότι έχει τα εχέγγυα να βοηθήσει την πατρίδα.
Έτσι και αλλιώς σε μια χώρα που ο πατριωτισμός, εξαντλείται μέχρι εκεί που «μιλάει» το χρήμα, δεν είναι δύσκολο να δώσει και καμιά δεκαριά υπηκοότητες σε επαγγελματίες αθλητές που θα τιμήσουν το εθνόσημο. Και το ποδόσφαιρο όπως όλοι γνωρίζουμε πια, έχει χρήμα.
Εδώ έρχεται ο Ρώσος στο μαγαζί και τρέχεις με το λεξικό της ρωσικής να του κάνεις τεμενάδες. Εδώ στο «ελληνικό» νησί που τόσοι έκαναν πλούτη και καριέρες γιατί «φύλαγαν Θερμοπύλες» στα χολ των ξενοδοχείων που μαζεύονται για να πιούν τσάι, επικοινωνούν στην αγγλική.
« I am very kourasmenos. I had to go gia na pliroso my credit card kai h trapeza htan full apo kosmo. Oh my God... ekourastika pleon».
Μιλάμε για τέτοια βάσανα. Κάτι μεταξύ Μπράντ Πίτ και Γιακουμή Γιακουμή.
Σου απαντάει ο άλλος το τηλέφωνο και σου λέει «hallow» λες και δουλεύει στις «αμερικάνικες βάσεις» όπως έλεγε και ο αείμνηστος Στάθης Ψάλτης στο «Βασικά καλησπέρα σας».
Και τους έχεις του τάχατες εθνικιστές να φαντασιώνονται «χαμένες πατρίδες», τον Ξέρξη και τον Δαρείο. Και ας μεγάλωσαν με τα ιδανικά των Φιλιππίνων γιατί η μαμά ή ο μπαμπάς τους δούλευαν όλη μέρα και δεν είχαν χρόνο να ξοδεύουν επιπλέον.
Πατριωτισμός είναι πρωτίστως αγάπη για τον άνθρωπο. Άμα δεν αγαπήσεις τον άνθρωπο πως μπορεί να αγαπάς την πατρίδα σου… του φασίστα το μυαλό το ξέρει.
Η εθνική μας ομάδα δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση από τον κανόνα. Από τη στιγμή που οι παράγοντες εδώ και χρόνια, το έχουν ρίξει στη μπίζινα, το μεράκι μαζί και ο κύπριος ποδοσφαιριστής χάθηκαν, εξαφανίστηκαν.
Και να βλέπεις τα παιδιά να ξημεροβραδιάζονται σκεπτόμενοι πως θα γίνουν ο νέος Πιέρος, Χάμπος, Μερκής ή Λαϊφης. Τόσοι και τόσοι χάθηκαν, επειδή ζούμε σε μια χώρα όπου το χρήμα κάνει κουμάντο τις ζωές μας. Γιατί άνθρωποι επιλέγουν ν’ ασχοληθούν με το άθλημα όχι γιατί το αγαπούν αλλά γιατί είναι μπίζινα.
Και με αυτήν ακριβώς την προσέγγιση φτάσαμε στο σημείο πια να «κυπριοποιούμε» ποδοσφαιριστές που ήρθαν εδώ ως ξένοι. Και μάλιστα αρέσει κιόλας το μοντέλο, στους άσχετους ιθύνοντες που ποτέ δεν φρόντισαν να δημιουργήσουν μια διαδικασία παραγωγής παικτών που θα στελεχώνουν τα εθνικά συγκροτήματα.
Τώρα που το σκέφτομαι γιατί δεν δίνουν την εθνική στον Καραβίδα. Τόσες διασυνδέσεις, τόσα κονέ ανά την Ευρώπη, έναν καλό παίκτη θα τον φέρει. Και 25 να έρθει στα 32 θα τον έχουμε στην Εθνική ομάδα. Θες αριστερό μπακ για την επόμενη εφταετία, ας βγαίνουν στο σεργιάνι οι μάνατζερ να τον εντοπίζουν. Τέτοια φυτώρια στο κυπριακό ποδόσφαιρο ούτε και ο Άγιαξ ή η Λα Μασία.
Προς θεού, δεν έχει να κάνει με τα πρόσωπα. Αντιθέτως κιόλας είναι πέρα, πέρα συμπαθείς και ο Μαρκάσα και ο Ντόσα και ο Λαμπάν και ο Πάρντο.
Είναι όμως αυτός τρόπος να στελεχώνουμε την εθνική ομάδα; Μέχρι και σ’ αυτό το κομμάτι βρήκαν τον τρόπο να καλύψουν την ανεπάρκεια τους. Έτσι είναι ο Κύπριος, «διαόλου κάλτσα» ή κουτοπόνηρος.
Κάνει αυτά που κάνει για την πάρτη του και στο τέλος θα βρει λύση. Η οποία όμως λύση είναι συνήθως ενάντια στο κοινό καλό. Στην προκειμένη περίπτωση καλύπτουν τη μπίζινα τους, θυσιάζοντας με την ασχετοσύνη τους εκατοντάδες παιδιά που ονειρεύονται να φορέσουν το εθνόσημο.
Άμα κιόλας συνεχίσουν σ’ αυτό το τέμπο, μας βλέπω το 2025 με την μπλε φανέλα να φωνάζουμε όλοι μαζί «Cyprus», «Cyprus» μήπως και εμψυχωθούν οι παίκτες της ομάδας.
Εμάς απλά θα μας αρκεί να μαθαίνουν τον εθνικό ύμνο για να νιώθουμε περήφανοι. Στη μαλακία είμαστε πρώτοι. Και στο να «σκοτώνουμε» το εγχώριο ταλέντο επίσης.
